Ήρθε η ώρα των Πολλάκηδων…

Ο κύριος Χ ανήκει στην (πραγματική) κεντροαριστερά και ψηφίζει στην Αθήνα. Έχει ψηφίσει αρκετές φορές ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, αλλά και όμορα κόμματα, ένθεν κακείθεν. Αισθάνεται ανέστιος πολιτικά και σκέφτεται πώς θα κατανείμει την ψήφο του στις διάφορες κάλπες, ώστε να επιτύχει αυτά που θεωρεί σημαντικά για τον τόπο του και την Ευρώπη.

Στην Αθήνα, αισθάνεται ευτυχής που οι δύο βασικοί διεκδικητές της δημαρχίας είναι νέοι άνθρωποι, πολιτισμένοι και με παιδεία. Εκτιμά το πλούσιο βιογραφικό του Κώστα Μπακογιάννη, αλλά τον ενοχλεί το γεγονός οτι μαζί του επιμένουν κάποιοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι από την παραδοσιακή δεξιά (και αποτυχημένη) κληρονομιά παλαιών δημάρχων, ακόμα και από την εποχή του Μιλτιάδη Έβερτ. Επίσης, του φάνηκαν λίγο μαξιμαλιστικές οι εξαγγελίες του.

Από την άλλη, δεν είναι ενθουσιασμένος από τη μέχρι τώρα πολιτική πορεία και την καμπάνια του Παύλου Γερουλάνου, αλλά σκέφτεται οτι πρέπει να τον ενισχύσει - και λόγω του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει, αλλά και λόγω του κινδύνου να περάσει στο δεύτερο γύρο ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Ηλιόπουλος, που βρέθηκε να είναι υπουργός, σχεδόν προσβλητικά, χωρίς τίποτα από την παρουσία και το επαγγελματικό κυρίως παρελθόν του να δικαιολογεί τέτοια διάκριση. Η προοπτική δε να περάσει στο δεύτερο γύρο ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής φαίνεται στον κύριο Χ εφιαλτική - και επαρκής λόγος να στηρίξει τον υποψήφιο του ΚΙΝΑΛ. Άλλωστε, στον δεύτερο γύρο μπορεί να αλλάξει προτίμηση, αν θέλει.

Στην Περιφέρεια Αττικής, ο κύριος Χ αισθάνεται απόλυτα παγιδευμένος, σε βαθμό που μάλλον δεν θα ψηφίσει παρά μόνο στον α΄ γύρο. Θεωρεί ότι χρειάζεται προσπάθεια να συγκεντρωθούν τόσοι υποψήφιοι που τον απωθούν. Ο πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου Γιώργος Πατούλης τον κάνει να εξανίσταται, που έχει επιβιώσει πολιτικά με επιτυχία, καθώς θεωρεί οτι η παρουσία του συνοψίζει τον παλαιοκομματισμό και το κιτς στην πολιτική, ενώ εκτιμά ως τεράστιο (ακόμα κι αν ήταν αναγκαστικό) φάουλ την υιοθέτηση της υποψηφιότητας του από τη ΝΔ.

Από την άλλη πλευρά, η συνολική παρουσία της Ρένας Δούρου, η απόλυτη προχειρότητά της στην πρόληψη φυσικών καταστροφών και ειδικά οι χειρισμοί της (και η προεκλογική της καμπάνια) μετά τις τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι, τον εξοργίζουν. Η αντίληψη του είναι ότι το λιγότερο που μπορούσε να κάνει η πολιτικά υπόλογη (και ποινικά διωκόμενη) απερχόμενη Περιφερειάρχις ήταν να ζητήσει ταπεινά συγνώμη και να αποσυρθεί δια παντός από την πολιτική ζωή του τόπου, αντί να τα κάνει όλο και χειρότερα, με κάθε της κίνηση.

Γι’ αυτό και το βασικό του κριτήριο θα είναι να την εμποδίσει από το να περάσει στον β’ γύρο, ψηφίζοντας τον Γιάννη Σγουρό, χωρίς να είναι καθόλου ενθουσιασμένος από την προηγούμενη θητεία ή το βιογραφικό του πρώην παράγοντα της άρσης βαρών. Ωστόσο (και χωρίς να γίνεται καμία σύγκριση), όπως έγραψε σαρκαστικά και κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «με τούτους εδώ, όχι μόνο τον Σημίτη θα νοσταλγήσουμε, αλλά θα φτάσουμε να μας λείπει και ο Κουλούρης».

Στις ευρωεκλογές, τα διλήμματά του είναι περισσότερα. Θα ήθελε να στηρίξει το Ποτάμι, που πάντα έχει αξιόλογους υποψηφίους και με συναίσθηση του τι διακυβεύεται στην Ευρώπη, έτσι ώστε να το διασώσει πολιτικά, με την εκλογή έστω ενός ευρωβουλευτή. Ωστόσο, φοβάται ότι ο στόχος αυτός είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, με αποτέλεσμα η ψήφος του να πάει χαμένη.

Παρόμοιο πρόβλημα έχει και με την ψήφο στο ΚΙΝΑΛ. Θα ήθελε πολύ να στηρίξει τον Γιώργο Καμίνη, τον οποίον θεωρεί, παρά τους περί του αντιθέτου εμπαθείς αφορισμούς διαφόρων, ως έναν από τους λίγους αξιοπρεπείς δημάρχους και πετυχημένους εκπροσώπους της ανανέωσης του πολιτικού μας συστήματος, μαζί με τον επίσης απερχόμενο Γιάννη Μπουτάρη. Επίσης, θα ήθελε να στηρίξει το ΚΙΝΑΛ, ως απάντηση στην άτεχνη και υποκριτική προσπάθεια άλωσης του χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Φοβάται όμως οτι η ψήφος του θα καταλήξει να πριμοδοτήσει έναν από τους εκπροσώπους του εθνολαϊκισμού, του νεποτισμού ή των κομματικών στρατών του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ. Δεδομένου οτι το ΚΙΝΑΛ δεν αναμένεται να εκλέξει παρά το πολύ δύο ευρωβουλευτές, ο Νίκος Παπανδρέου, ο Νίκος Ανδρουλάκης και η Εύα Καϊλή καραδοκούν να «υφαρπάξουν» την ψήφο του και να βρεθούν στις Βρυξέλλες, χωρίς κατά την άποψη του να πληρούν τα υψηλά στάνταρντ του επαγγελματικού και πολιτικού βιογραφικού, που ο ίδιος απαιτεί από έναν ευρωβουλευτή.

Ο κύριος Χ εξετάζει επίσης πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να ψηφίσει για πρώτη φορά στη ζωή του τη δεξιά παράταξη. Παρά το γεγονός οτι το ψηφοδέλτιο της ΝΔ, με επικεφαλής τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη δεν τον εμπνέει καθόλου στο σύνολό του, διακρίνει μερικές υποψηφιότητες, όπως των καθηγητών Παύλου Ελευθεριάδη και Δημήτρη Καιρίδη, που θεωρεί ότι θα άξιζε να στηρίξει ενδεχομένως.

Επίσης, όπως και πολλοί άλλοι, σκέφτεται να βάλει σταυρό τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, όχι μόνον ως απάντηση στη χυδαιότητα του υφυπουργού Υγείας, αλλά και γιατί θέλει να ενθαρρύνει έναν επιστήμονα που πάλεψε κόντρα στις αντιξοότητες - κι ας μην συμφωνεί πάντα με τον πολιτικό του λόγο.

Το βασικότερο κίνητρο του όμως για μια ψήφο στη ΝΔ είναι το σαφές πολιτικό μήνυμα που επιθυμεί να δώσει, κόντρα στον άνευ προηγουμένου καιροσκοπισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΝΕΛ για το μεγαλύτερο διάστημα της τετραετίας). Θεωρεί τα περί «προοδευτικής συμμαχίας» και σοσιαλδημοκρατίας, παραμύθια της Χαλιμάς, καθώς οι ουσιαστικές προοδευτικές αντιλήψεις υπάρχουν πια μόνο σε τμήματα των φιλοευρωπαϊκών και μετριοπαθών κομμάτων, που παρά τις αδυναμίες και τα φάουλ τους, είχαν πολύ θετικότερη συνεισφορά στην πορεία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «πιο παλιό από το παλιό» κατά την άποψη του και ντρέπεται για λογαριασμό του, επειδή ειδικά η ανανεωτική αριστερά πάντοτε διακρινόταν, αν μη τι άλλο, για το υψηλό μορφωτικό επίπεδο στελεχών της - κάτι που το κυβερνών κόμμα έχει καταπνίξει στην αγραμματοσύνη, στο σαμποτάζ της παιδείας και της αριστείας, αλλά και στον αντιευρωπαϊσμό.

Επίσης, θεωρεί οτι με τον πολιτικό οπορτουνισμό που συγκέντρωσε τους χειρότερους λαϊκιστές β’ διαλογής από όλο το πολιτικό φάσμα, την υπερφορολόγηση και τον στραγγαλισμό της οικονομίας (και της μεσαίας τάξης), την προσπάθεια διάβρωσης όλων των δημοκρατικών θεσμών, το πλήρες ξεχαρβάλωμα του κράτους, τον υστερόβουλο και επιπόλαιο χειρισμό της εξωτερικής πολιτικής, την επιδοματική ομηρεία και την ασύστολη ψευδολογία και παροχολογία, όχι μόνο δεν υπηρετούνται οι πολλοί, αλλά αντιθέτως πλήττονται βάναυσα.

Για τον κύριο Χ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία οτι το θράσος και η κοροϊδία σε υποθέσεις όπως το Μάτι, οι διακοπές στο κότερο και το ανερυθρίαστο φλερτ με τη διαπλοκή, το σκάνδαλο Πετσίτη, το φιάσκο της Νοβάρτις, αλλά και η κάλυψη του Πρωθυπουργού στον τραμπουκισμό των υφισταμένων του, σήμαναν την ώρα να τιμωρηθούν άπαξ δια παντός οι Πολλάκηδες - απλώς ψάχνει τον καλύτερο τρόπο.

Όχι μόνο γιατί δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας και έπαιξαν στη χώρα στα ζάρια από το 2015 και μετά, αλλά κυρίως γιατί υποβάθμισαν τη δημόσια ζωή σε μια μάχη μεταξύ του κανονικού και του παραλόγου, υπενθυμίζοντας διαρκώς στους αμέριμνους οτι κάθε λαός έχει την τύχη του στα χέρια του. Και αυτή δεν είναι καθόλου δεδομένη…