Στο fb ένας πολιτικός δίνει συγχαρητήρια στη σπουδαστική νεολαία του κόμματός του για την πρωτιά της στις φοιτητικές εκλογές. Ξαναδιάβασέ το. Σπουδαστική κομματική νεολαία! Φοιτητικές εκλογές! Τι ζούμε; Πού ζούμε; Ο ίδιος πολιτικός πριν δύο χρόνια έγραφε: «Δεν θέλω να ξαναδώ αφίσα της ΔΑΠ σε κανένα πανεπιστήμιο. Δεν έχει λόγο να συμμετέχει στις φοιτητικές εκλογές». Last year. Τώρα συγχαρητήρια!
Το club είναι γεμάτο εικοσιπεντάρηδες, οι πόρτες έκλεισαν από νωρίς, αδρεναλίνη, καπνός, χορός, μπιρόνια, κορίτσια και αγόρια που φλερτάρουν, διασκεδάζουν, η ζωή που κάνει φασαρία και σε ξεσηκώνει, και το κύμα πέρα δώθε να σε τραβάει. Περιμένουμε να ξεκινήσει το live, δίπλα μας δύο κοπέλες πιασμένες χέρι χέρι, φιλιά και ο έρωτας να ταξιδεύει μέσα και έξω τους. Θα φύγουν έξω, θα τελειώσουν τις σπουδές τους, θα φύγουν, έξω δεν τις κρατάει τίποτα εδώ. Θέλουν οι ζωές τους να έχουν αξιοπρέπεια, να πληρώνονται στην ώρα τους, να πληρώνουν φόρους αλλά να είναι υπερήφανες για το πού καταλήγουν τα χρήματά τους. Μας τα λένε γρήγορα σαν πυροβόλα, συμπληρώνει η μία την άλλη: -Πότε θα τελειώσει η δίκη των ναζί, ρε μαλάκα μου; -Καταλαβαίνω να συμφοριάζεται ο κάθε πίθηκας όταν μας βλέπει στον δρόμο, αλλά ο κάθε πίθηκας οφείλει να με πληρώνει στην ώρα μου στη δουλειά του. -Και να με πληρώνει και να με ασφαλίζει και να μην τα έχει βρει με την Επιθεώρηση Εργασίας. Έχουν νεύρα, έχουν δίκιο, έχουν ζωή. Heroes.
Είναι η γενιά που όλη τους η ζωή μπαίνει σε ένα κινητό, τηλέφωνα, φίλοι, μουσική, βιβλία, λεφτά, φωτογραφίες, χάρτες, ορίζοντες, διευθύνσεις, σπουδές, σχέδια, πλάνα, το μέλλον, roaming, όλα μέσα σε ένα app. Τώρα, ναι, τώρα μπαίνει σε μια τσέπη, παίρνει το αεροπλάνο και φεύγει, και ναι, θα έχει κάποιον που θα την περιμένει και θα την καλοδεχθεί. 22 got nothing to do, 23, 24 got nothing to prove, 25 got no time I'm the first to dive, 26 got my kicks and I'm still alive, οι στίχοι που τραγουδάνε «Count on me». Ένας αποτυχημένος της πολιτικής ανέβαζε πειραγμένο tweet, «Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από τους αποφοίτους λυκείου σήμερα», για να μεταφέρει τις ευθύνες του, τις ευθύνες μας, στη γενιά του brain drain και στη γενιά του υποκατώτατου μισθού. Λέει σαχλαμάρες για να αποποιηθεί την ευθύνη του. Lost souls. Οι απόφοιτοι λυκείου σήμερα έχουν ζήσει 2 ζωές γνώσης και εμπειρίας σε σχέση με τον απόφοιτο του λυκείου πριν 40χρόνια. Έτσι γίνεται και έτσι θα γίνεται.
Αλλά κάποιοι μεγάλοι επιλέγουν να μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους επόμενους, σε αυτούς που διώχνουν έξω. «Οι προδότες που φεύγουν έξω» είχε πει παλαιότερα ο γηραιός διορισμένος καλλιτεχνικός διευθυντής ΔΗΠΕΘΕ. Να παίρνεις τις θέσεις τους, να τους κόβεις το μέλλον και να τους κατηγορείς. Εξαιρούνται τα παιδιά των σπουδαστικών κομματικών νεολαιών. Για αυτούς έχουν μόνο συγχαρητήρια!
Πριν λίγες μέρες βγήκαμε για μασαμπούκα μια μεγάλη παρέα, ξεκινήσαμε για σουβλάκια αλλά καταλήξαμε σε ένα ακριβό, στο τέλος μοιραστήκαμε όλοι τον λογαριασμό. Στην επιστροφή συνειδητοποίησα ότι οι μικροί (και κάποιοι άλλοι) της παρέας αδικήθηκαν, πλήρωσαν περισσότερα από ό,τι είχαν υπολογίσει για έξοδο εκείνο το βράδυ, περισσότερα από αυτά που άντεχαν να πληρώσουν, ναι μεν σαν κόστος ήταν περίπου ό,τι είχαν πάρει, αλλά πήραν ακριβά πιάτα γιατί εκεί που τους πήγαμε δεν υπήρχαν οικονομικότερα. Δεν ήταν η δική τους επιλογή. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν για να το αποφύγουν ήταν να φύγουν. Άλλο τα 15 ευρώ μερίδιο, όταν βγάζεις 320, και άλλο όταν βγάζεις 820. Παράδειγμα είναι. Έτσι γίνεται κάθε ημέρα. Ζητάμε, έχουμε απαιτήσεις από τους νέους, αλλά τους πληρώνουμε 320 ευρώ! Θέλουμε να μείνουν εδώ, αλλά τους πληρώνουμε 320 ευρώ. Τους θέλουμε να είναι εδώ το φτηνό εργατικό δυναμικό να μας πληρώνει τις συντάξεις να κάνουμε τη ζωή μας στις πλάτες τους. Raging youth. Η διαγενεακή δικαιοσύνη μας μεροληπτεί.
Οι Vodka Juniors ανεβαίνουν στη σκηνή και στα πρώτα γρατσουνίσματα όλοι εκστασιάζονται, πανζουρλισμός, disconnected from the world, δεν έχω δει άλλο ελληνικό συγκρότημα να ξεσηκώνει έτσι τον κόσμο, και όλοι χορεύουν τρελαμένα. Champions. Πόσο θα αντέξετε, αναρωτιέμαι. Και δεν εννοώ τον χορό. I wonder. Η Ελλάδα των μεγάλων είναι μια χελώνα κλεισμένη στο καβούκι της, στον ρυθμό της, στις ανάγκες της, όλα κάτω από τη σκεπή της. Δεν υπάρχει κόσμος έξω από το καβούκι της. Αναδρομικά από 2.500 έως 25.000 ευρώ θα επιστραφούν σε έξι κατηγορίες συνταξιούχων ανακοινώνει η κυβέρνηση. What freedom. Ο κόσμος ανήκει στους μεγάλους, αυτοί σχεδιάζουν το μέλλον των νεότερων.
Ένας φίλος είναι 33 και χρωστάει τα κέρατά του στο ΤΣΜΕΔΕ, έχει φύγει έξω, ξεκωλιάζεται στη δουλειά, Αυστραλία, Ριάντ, τώρα Κύπρο, γυρνάει, πληρώνει τα κερατιάτικα και μετά μαζεύονται και άλλα και ξαναφεύγει. Και πάλι από την αρχή. Ο Γ. δουλεύει έξω, έρχεται εδώ, πληρώνει μια ασφάλιση που δεν θα του επιστραφεί ποτέ, και ξαναφεύγει. Ε, κάποια στιγμή θα πει δεν ξαναγυρνάω. Βλέπει τον κόσμο όλο να αλλάζει, αλλά εδώ να μην αλλάζει τίποτα. βρίσκει δουλειά και καλοπληρωμένη έξω, αλλά εδώ έχει θέσεις μόνο για τους γνωστούς του γνωστού ή θέσεις μαύρες και 4ωρες.
Βγαίνουμε έξω για ανάσες, τα πόδια δεν αντέχουν τον χαμό και τον χορό, ένα ζευγάρι τσακώνεται, αυτός είναι 37άρης τύφλα και ξερνάει, βγάζει τα άντερά του, τι ήπιε ο μαλάκας, αυτή μικρή, στα 25, τα έχει πάρει, του ρίχνει μπινελίκια και ξαναμπαίνει μέσα –μαλάκα, ξεκουμπίσου από τη ζωή μου του φωνάζει. Οριστικά του λέει, και κλείνει την πόρτα. Γιατί βλέπει τον κόσμο όλον να αλλάζει, αλλά αυτός να μην αλλάζει τίποτα. One more round, one more lap I'm falling down, but l don't give up. Οι νέοι θα κάνουν τις δικές τους επιλογές. Οι Vodka Juniors τα «σπάνε».
4°
