Ομολογώ ότι η ρίμα του τίτλου δεν είναι απολύτως επιτυχημένη τεχνικώς (το μέτρο το πέτυχα), αλλά νομίζω πως από ουσία σκίζει καθώς περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τον τρόπο και τον λόγο για τον οποίο ο Κώστας ο Γαβράς εισπράττει δημόσιο χρήμα. Το «Στου οτέρ το γιουσουρούμ / έχει άνταλτς ιν δε ρουμ» μου άρεσε περισσότερο αλλά μου φάνηκε κάπως έντεχνο, ενώ το «Δως στον Κώστα χορηγία / άμα θες αγιογραφία» πολύ γενικό και άψυχο.
Επειδή κάποιοι συμπολίτες μπορεί να μην γνωρίζουν την αιτία της στιχουργικής μου έμπνευσης να πω πως ο καταξιωμένος Κώστας Γαβράς αποφάσισε να κάνει ταινία το βιβλίο «Adults In the Room» (που στα ελληνικά, επειδή εδώ το κοινό είναι πιο χαμηλού επιπέδου, κυκλοφόρησε με τον τίτλο-μπακαλιάρο «Ανίκητοι Ηττημένοι») του Ανθρώπου-Παγώνι (κατά κόσμον Γιάνη Βαρουφάκη). Μέχρι εδώ, το πρόβλημα είναι του Κώστα του Γαβρά και των ανθρώπων που θα θελήσουν να πληρώσουν για να δουν οπτικοποιημένα τα ναρκισσιστικά προπαγανδιστικά παπατζιλίκια του πιο αποτυχημένου υπουργού Οικονομικών που γνώρισε ο πλανήτης.
Το πρόβλημα αρχίζει να αγγίζει και τους υπόλοιπους από τη στιγμή που η προπαγάνδα των Βαρουφάκη –Γαβρά χρηματοδοτείται με 630.000, δηλαδή το ένα τρίτο των χρημάτων της παραγωγής (η οποία όπως καταλαβαίνετε θα είναι η ακριβότερη παραγωγή βασισμένη στο θέατρο σκιών που έχει γίνει ποτέ), από το υπουργείο του συντρόφου Παππακού. Με λίγα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση γίνεται συμπαραγωγός σε μια ταινία που ο μοναδικός της σκοπός είναι η προπαγάνδα και ο καταξιωμένος «ευαίσθητος» δημιουργός της δέχεται να κάνει κάποιο ταμείο της Ελλάδας κατά μισό εκατομμύριο φτωχότερο, προκειμένου να καταγγείλει τα διεθνή και ντόπια συμφέροντα που ευθύνονται για την οικονομική καταστροφή της χώρας (για την οποία είμαι βέβαιος ότι θα βούρκωνε κάθε φορά που γεύονταν το μαύρο χαβιάρι της ξενιτιάς στις όχθες του Σηκουάνα).
Κάποιος κουτοπόνηρος συμπολίτης μπορεί να πει «κι εσένα ρε Βουλαρίνο τι σε νοιάζει;» πληροφορώντας μας πως τα χρήματα αυτά είναι χρήματα ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Μπορεί να έχει δίκιο ως προς τις τυπικές πληροφορίες, αλλά ως προς την ουσία θα είναι μάλλον αφελής. Κι αυτό γιατί α) τα ευρωπαϊκά χρήματα (αν είναι τέτοια) είναι χρήματα Ευρωπαίων άρα και Ελλήνων φορολογούμενων β) από τη στιγμή που πρόκειται να διατεθούν για την Ελλάδα γίνονται αποκλειστικά χρήματα Ελλήνων γ) από τη στιγμή που το ποσό που διαθέτει η Ε.Ε. (ή απευθείας η Ελλάδα) για τη χρηματοδότηση πολιτιστικών προϊόντων δεν προέρχεται από κάποιο βαρουφάκειο λεφτόδεντρο, η χρηματοδότηση στον Γαβρά στερεί τα χρήματα αυτά από κάπου αλλού.
Παρότι γενικά μου φαίνεται απεχθής η ιδέα της φορολογικώς χρηματοδοτούμενης τέχνης δεν είμαι απόλυτος. Καταλαβαίνω ότι ένας νέος καλλιτέχνης και ειδικότερα ένας νέος καλλιτέχνης μιας τέχνης ακριβής όπως ο κινηματογράφος, ίσως να χρειάζεται μια βοήθεια στα πρώτα του βήματα προκειμένου να βρει το κοινό που στη συνέχεια θα τον ζήσει. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί πρέπει να πληρώνουμε αυτούς που η τέχνη τους δεν αφορά κανένα κοινό ή αυτούς που έχουν μεγάλη πορεία στο σινεμά κι έχουν βρει το κοινό τους. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί ο Κώστας ο Γαβράς πρέπει να στερήσει 630.000 ευρώ από όσους δεν έχουν το δικό του όνομα και άρα δυσκολεύονται κάπως περισσότερο να βρουν χρηματοδότηση για τις ταινίες τους.
Αναγνωρίζω στον Κώστα τον Γαβρά πως είναι αριστερός και μάλιστα αριστερός των Παρισίων. Αναγνωρίζω πως ως αριστερός των Παρισίων η ευαισθησία του σταματάει εκεί που αρχίζει το φουά γκρα του. Αλλά νομίζω πως, ακόμα κι αυτός, θα μπορούσε να καταδεχτεί να βάλει το μεγάλο του όνομα να δουλέψει και να βρει αυτά τα 630.000, έτσι ώστε και την προπαγάνδα να υπηρετήσει όπως επιθυμεί και να μην στερήσει χρήματα από συναδέλφους του που δεν έχουν ούτε το παρελθόν του, ούτε τις γνωριμίες του. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Η πιθανότητα ο σύντροφος Παππακός να μην είχε τη δυνατότητα να εμποδίσει την χρηματοδότηση της Βαρουφακιάδας είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαι περισσότερο με τον προπαγανδιστή Γαβρά και την αντικαλλιτεχνική συνήθεια της φορολογικώς χρηματοδοτούμενης τέχνης.
Υ.Γ. 2 Διαβάζω πως ίσως η προπαγάνδα του Γαβρά να πληρούσε τις προδιαγραφές για χρηματοδότηση στο πλαίσιο της προσπάθειας για «προσέλκυσης κινηματογραφικών παραγωγών», αλλά η Βουλγαράκειος θεώρηση των πραγμάτων σύμφωνα με την οποία ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό μου φαίνεται αηδιαστική. Με λίγα λόγια, ίσως οι ταινίες που προπαγανδίζουν υπέρ αδίστακτων κοινωνιοπαθών καταστροφέων να είναι κάπως ανήθικο να χρηματοδοτούνται από αυτούς που υπέστησαν την καταστροφή.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
19°
