Λόγω των μυστικών δημοσκοπήσεων του Μαξίμου κατέφυγε η κυβέρνηση Τσίπρα σε κινήσεις πανικού, μεταξύ των οποίων η απόπειρα να διασπαστεί η ΝΔ μέσω της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ και οι φωτογραφικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις υπέρ της Χρυσής Αυγής, φανερώνοντας πόσο πολύ φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα χάσει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έπονται το 2019. Παρότι οι ψηφοφόροι πρόκειται να πετάξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο ντουλάπι της ιστορίας, οι πολιτικές ιδέες του κυβερνώντος κόμματος διδάσκονται στους μαθητές της Γ΄Λυκείου, οι οποίοι δίνουν εξετάσεις για να αποδείξουν την εκμάθηση των ιδεοληψιών της αριστεράς, από το καινούργιο μάθημα της κοινωνιολογίας. Το πρόβλημα έγκειται, στο ότι το συγκεκριμένο μάθημα, που διδάσκεται για πρώτη φορά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, παρουσιάζεται ως γνωριμία με μια επιστήμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι κατήχηση στις ιδεοληψίες της αριστεράς. Αν οι μαθητές υιοθετήσουν μέρος αυτών των αντιλήψεων, τότε θα αντιμετωπίσουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα στο μέλλον ως κοινωνία. Τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να τον ξεφορτωθούμε οριστικά στις επόμενες εκλογές, αλλά μας αφήνει ως παρακαταθήκη των ιδεοληψιών του την πλύση εγκεφάλου της επόμενης γενιάς.
Κοινωνική Δικαιοσύνη
Η χειρότερη από όλες τις αριστερές ιδεοληψίες, που διδάσκονται και εκθειάζονται στο μάθημα της κοινωνιολογίας, είναι η λεγόμενη κοινωνική δικαιοσύνη. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η αριστερή ιδέα, ότι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων είναι προϊόν κάποιας αδικίας και η κυβέρνηση οφείλει να τις εξαλείψει. Σύμφωνα με το μάθημα της κοινωνιολογίας οι οικονομικές ανισότητες οφείλονται στην εκμετάλλευση, δηλαδή την αδικία. Η ιδέα της υπεραξίας της εργασίας του Μαρξ, η οποία επίσης διδάσκεται στην κοινωνιολογία, σημαίνει ότι, όταν ένας πολίτης παράγει πλούτο, το πετυχαίνει εξαιτίαςτης εκμετάλλευσης του συνανθρώπου του. Συνεπώς, το να πλουτίζει κάποιος, γίνεται εις βάρος κάποιου άλλου. Φυσικά, δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο, επειδή όταν κάποιος πλουτίζει, το πετυχαίνει παρέχοντας είτε προϊόντα, είτε υπηρεσίες που ζητούν οι συνάνθρωποι του και το κάνει προσφέροντας απασχόληση σε άλλους συνανθρώπους του. Ο Bill Gates δεν έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου κλέβοντας άλλους πτωχούς ανθρώπους, αλλά παρέχοντας το πιο ανταγωνιστικό λογισμικό στον κόσμο και για να το πετύχει, προσέλαβε τους πιο ικανούς ειδικούς σε αυτόν τον τομέα με τους υψηλότερους μισθούς της αγοράς. Στο βοηθητικό βιβλίο της κοινωνιολογίας για τους καθηγητές, επισημαίνεται πως η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από το άτομο με την ατομική του προσπάθεια, αλλά από το κράτος με την αναδιανομή του πλούτου. Επομένως, οι καθηγητές της κοινωνιολογίας διδάσκουν τους μαθητές της Γ΄Λυκείου, ότι η ατομική τους προσπάθεια δεν θα τους αποφέρει τίποτα και για την αντιμετώπιση των οικονομικών τους δυσκολιών θα πρέπει να βασίζονται στα επιδόματα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Το ότι στην οικονομική ιστορία δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα κοινωνικής ή εθνικής ομάδας, που να ξέφυγε από τη φτώχεια χάρη σε επιδοματική πολιτική, ενώ τα επιδόματα πάντα είχαν ως αποτέλεσμα την τεχνητή δημιουργία μακροχρόνιας εξάρτησης από κρατικές επιχορηγήσεις δεν αναφέρεται πουθενά, ίσως γιατί η αλήθεια θα ήταν αντίθετη με τους στόχους του μαθήματος.
Η αποδεδειγμένα λαθεμένη μαρξιστική ιδέα της υπεραξίας και η τοξική αντίληψη της πάλης των τάξεων διδάσκονται στο μάθημα της κοινωνιολογίας και επεκτείνονται πέρα από τις ατομικές οικονομικές συναλλαγές και στην παγκόσμια οικονομία. Όπως, ένας άνθρωπος πλουτίζει εκμεταλλευόμενος τους άλλους, έτσι και οι πλούσιες χώρες πέτυχαν την ανάπτυξη τους χάρη στην άδικη εκμετάλλευση τρίτων κρατών, τα οποία φτωχοποιήθηκαν ή παρέμειναν φτωχά λόγω της εκμετάλλευσης τους. Ακολούθως, για το ότι οι χώρες του Τρίτου Κόσμου παραμένουν πολύ φτωχές ευθύνονται η αποικιοκρατία από το παρελθόν και ο καπιταλισμός της Δύσης σήμερα. Δεν αναφέρεται πουθενά, ότι οι χώρες του Τρίτου Κόσμου που υιοθέτησαν τον καπιταλισμό, ήδη από την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα ανήκαν στις πιο πλούσιες του κόσμου, όπως οι Ασιατικές Τίγρεις της Νότιας Κόρεας, της Σιγκαπούρης, της Ταϊβάν και του Χονγκ Κονγκ. Προφανώς, οι συγγραφείς της κοινωνιολογίας γράφουν βάσει των ιδεοληψιών της αριστεράς και όχι σύμφωνα με την πραγματικότητα.
Στην κοινωνιολογία αναφέρεται ο Δεύτερος Κόσμος, που αποτελούνταν από τα κομμουνιστικά κράτη. Όμως, πουθενά δεν εξετάζεται, γιατί οι χώρες που εφάρμοσαν τις Μαρξιστικές ιδεοληψίες, όπως την κοινωνική δικαιοσύνη και την πάλη των τάξεων, απέτυχαν να παράγουν πλούτο και αντιθέτως κατέστρεψαν τις κοινωνίες τους. Η Κίνα του Μάο είναι η χειρότερη χώρα στην ανθρώπινη ιστορία, όπου λόγω της εφαρμογής της κοινωνικής δικαιοσύνης του Μαρξιστή δικτάτορα, μέσα σε τρεις δεκαετίες έχασαν τη ζωή τους μεταξύ 70 και 120 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μετά τον θάνατο του Μάο, ο διάδοχος του απέρριψε τη σοσιαλιστική οικονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη, υιοθετώντας τον καπιταλισμό. Η Κίνα με το άνοιγμα της οικονομίας της μετατράπηκε από μια χώρα που εξήγαγε κυρίως ρίζι, σε εξαγωγέα προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και το ΑΕΠ της σήμερα προσεγγίζει εκείνο των ΗΠΑ.
Παρά το εύηχο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο κεντρικός στόχος της αριστεράς κατά τον 20ο αιώνα είναι μια καταστροφική ιδέα, που θα έπρεπε να θεωρείται αποκρουστική. Οι μαθητές του Λυκείου θα όφειλαν να μάθουν γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μια δηλητηριώδης ουσία για την κοινωνία και γιατί είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την φυλετική καθαρότητα, που προήγαγε ο φασισμός. Η φυλετική καθαρότητα, εν αντιθέσει με την κοινωνική δικαιοσύνη, εξαρχής ακούγεται ως μια σατανική ιδέα, που προάγει την υποταγή ή την εξολόθρευση άλλων ομάδων ανθρώπων. Ο στόχος της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι να βοηθήσει τους λιγότερο επιτυχημένους ανθρώπους, όμως όπου εφαρμόστηκε έφερε τραγωδίες, που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν το Ολοκαύτωμα. Η πρώτη εφαρμογή της ήταν στην αγροτική παραγωγή της Σοβιετικής Ένωσης και οδήγησε στη γενοκτονία των Ουκρανών, οκτώ χρόνια πριν από το Ολοκαύτωμα.
Το ερώτημα που δεν απαντάται στο σχολικό βιβλίο της κοινωνιολογίας, είναι το πώς θα επέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη. Ποια κυβέρνηση θα είναι τόσο ικανή και ενάρετη, που θα σβήσει όλες τις ανισότητες με τον πιο δίκαιο τρόπο; Κάποια με ΠΘ έναν κοντό παθολογικό ψεύτη μπροστά στον οποίο όλοι οι άλλοι πολιτικοί είναι κουραμπιέδες, θα απαντούσε μία αποστάτης βουλευτής, αλλά οι συγγραφείς ξέρουν καλύτερα που δε θέτουν τέτοια ερωτήματα. Πάλι καλά να λέμε, που δεν έβαλαν ως κοινωνιολογική άσκηση στους μαθητές να δολοφονήσουν Ουκρανικές οικογένειες, όπως έκαναν τα ινδάλματα τους το 1932.
Παρεμπιπτόντως, οι συγγραφείς της σχολικής κοινωνιολογίας καρφώνονται τελείωςότι είναι αριστεροί ιδεολόγοι, όταν γράφουν ότι η Ρωσία και η Κίνα είχαν επαναστάσεις τον Οκτώβριο του 1917 και το 1949 αντίστοιχα. Η Ρωσική επανάσταση που ανέτρεψε πέντε αιώνες Τσαρικού αυταρχισμού συνέβη τον Φεβρουάριο του 1917, ενώ η λεγόμενη Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε ένοπλο πραξικόπημα του Λένιν, που ανέτρεψε την πρώτη απόπειρα της Ρωσίας να πειραματισθεί με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η Κινεζική επανάσταση που έφερε σε τέλος την απολυταρχία που κυβερνούσε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια ξέσπασε το 1911. Το 1949 επικράτησαν οι Κινέζοι σταλινικοί εναντίον των εθνικιστών στον μεταξύ τους εμφύλιο, που είχε ξεσπάσει το 1946.
Νεομαρξισμός
Το Αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, του πιο σημαντικού Ρώσου συγγραφέα του 20ου αιώνα, δημοσιεύτηκε το 1972 και είναι το συγγραφικό έργο δύο χιλιάδων σελίδων, που κατέρριψε οριστικά όλες τις ιδέες του Μαρξισμού και είναι ο λόγος που σήμερα θεωρούνται ιδεοληψίεςτης αριστεράς. Η κατάρρευση των ιδεών του κλασσικού Μαρξισμού οδήγησε τους απεγνωσμένους Μαρξιστές στη δημιουργία της σχολής του κοινωνικού στρουκτουραλισμού ή κονστρουκτιβισμού, ή πιο απλά του νεομαρξισμού.
Η συγκεκριμένη Μαρξιστική σχολή αντικατέστησε τη χρεοκοπημένη ιδέα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την αστική με την εκμετάλλευση και καταπίεση φυλετικών και σεξουαλικών μειονοτήτων από τη λευκή πατριαρχία. Δηλαδή, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι και άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα δέρματος, μεταξύ άλλων, είναι όλοι τους θύματα σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας της πατριαρχικής τυρανίας. Οι ασυνάρτητες Μαρξιστικές ιδεοληψίες των στρουκτουραλιστών έχουν την τιμητική τους στην κοινωνιολογία της Γ΄Λυκείου και διδάσκονται στους μαθητές, που μαθαίνουν για την ανδρική κυριαρχία στην Ελληνική κοινωνία, ότι «το μοντέλο του πολιτικού είναι ο λευκός άνδρας ώριμης ηλικίας από τις μεσαίες τάξεις» και ότι τα δύο φύλα αποτελούν κοινωνικές κατασκευές. Στις Σκανδιναβικές χώρες, όπου προωθείται η ισότητα των φύλων όσο πουθενά αλλού στον κόσμο, το ότι οι γυναίκες είναι η συντριπτική πλειοψηφία των νοσοκόμων και οι άνδρες η συντριπτική πλειοψηφία των μηχανικών, απέδειξε, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν διαφορετικές μεταξύ τους επαγγελματικές προτιμήσεις.
Μάλιστα, τονίζεται ότι η κοινωνία, δηλαδή οι λευκοί άνδρες που επικρατούν σε αυτή, είναι που καθορίζει με τι πρέπει να ασχολούνται τα μέλη των δύο φύλων και αναφέρουν ως παραδείγματα τη χαμηλή γυναικεία εκπροσώπηση στους χειρούργους, τους πιλότους και τους βουλευτές. Φυσικά, στα παραδείγματα αναφέρονται μερικά από τα πιο ευυπόληπτα επαγγέλματα, όπου υπάρχει χαμηλή συμμετοχή από γυναίκες. Αν οι συγγραφείς της κοινωνιολογίας ήταν ειλικρινείς, ως προς την επιδίωξή τους για περισσότερη ισότητα μεταξύ των φύλων, τότε θα συζητούσαν και για την ακόμη πιο χαμηλή εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου στο επάγγελμα των οικοδόμων, ή γιατί δεν είναι υποχρεωτική η στράτευση για τις γυναίκες μετά τα 18 έτη. Ωστόσο, το ότι η πλειοψηφία των φοιτητών στα ΑΕΙ είναι γυναίκες, ενώ στις φυλακές οι γυναίκες ούτε που πλησιάζουν το 10% του συνολικού αριθμού κρατουμένων, μάλλον ακυρώνει τον ισχυρισμό ότι στην Ελληνική κοινωνία επικρατεί η ανδρική κυριαρχία.
Ιμπεριαλισμός – Τρομοκρατία
Οι συγγραφείς της κοινωνιολογίας αναπαράγουν τον Μαρξιστικό νεωτερισμό του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό ως αίτιο των διακρατικών συρράξεων, δηλαδή η οικονομική ελίτ μιας χώρας επιχειρώντας να επεκτείνει τη σφαίρα της οικονομικής της επιρροής υποχρεώνει την κυβέρνηση της να συγκρουστεί βίαια με τη χώρατης οποίας θέλει να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ή με άλλο ανταγωνιστικό κράτος που έχει παρόμοιους στόχους. Με άλλα λόγια, οι συγγραφείς ως γνήσιοι Έλληνες αριστεροί εξακολουθούν να ζουν τις συγκρούσεις των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Δυστυχώς, η Μαρξιστική ιδεοληψία του ιμπεριαλισμού δεν εξηγεί απολύτως τίποτα σε σχέση με τις συγκρούσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν και ούτε καν αγγίζει τα αίτια των γενοκτονιών που συνέβησαν κατά τον εικοστό αιώνα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, στα Δυτικά Βαλκάνια, στην Ανατολική Αφρική και στη Μέση Ανατολή, αλλά αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει τους συγγραφείς.
Ως προς την τρομοκρατία, οι κοινωνιολόγοι, αφού μας ενημερώσουν ότι μια πρώτη απάντηση για τα αίτια της, μπορεί να προκύψει από την εξέταση των προκηρύξεων των ίδιων των τρομοκρατών, συμπληρώνουν ότι η κοινωνιολογία ψάχνει «τις ρίζες της τρομοκρατίας στη φτώχεια, στον ιμπεριαλισμό και στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών του Τρίτου Κόσμου». Η ενασχόληση με τις προκηρύξεις των τρομοκρατών αποτελεί χάσιμο χρόνου, για όποιον ασχολείται με την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η αλ Κάιντα επί χρόνια δημοσίευε διπλές προκηρύξεις, γράφοντας στα αγγλικά εκείνες που προορίζονταν για τους Δυτικούς, όπου δήλωνε ότι πάλευε για τους Παλαιστίνιους και για τη συμφωνία των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή, ενώ στα αραβικά κήρυττε στους σουνίτες, ότι έχουν το θρησκευτικό καθήκον πάντα να διεξάγουν ιερό πόλεμο εναντίον όλων των αλλόπιστων μέχρι να τους επιβάλλουν τη θρησκεία τους. Ποιός θα το φανταζόταν, ότι οι Έλληνες κοινωνιολόγοι ήταν οι μόνοι που έπαιρναν στα σοβαρά τις προκηρύξεις των Αράβων σαλαφιστών προς τη Δύση. Όσο για τους κοινωνιολόγους που αναζητούν τις ρίζες της τρομοκρατίας στη φτώχεια, τον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου από τη Δύση, αυτοί οι γραφικοί ισχυρισμοί έχουν καταρριφθεί αμέτρητες φορές από το 2001 μέχρι σήμερα από όσους ασχολούνται ακαδημαϊκά με την αντιτρομοκρατία.
H Παιδεία
Το μάθημα της κοινωνιολογίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά προσηλυτισμός της νεολαίας στην αριστερά. Διδάσκει στους μαθητές όλες τις εκφάνσεις των ιδεοληψιών του Μαρξισμού από τον κλασσικό, όπως την πάλη των τάξεων και την υπεραξία της εργασίας, τον ιμπεριαλισμό από τον Λενινισμό και φτάνει στην πατριαρχική καταπίεση του Νεομαρξισμού. Όμως, πέρα από τις ιδεοληψίες τριών διαφορετικών σχολών Μαρξισμού, στη διδακτέα ύλη της κοινωνιολογίας προστέθηκαν και οι ιδέες του Μπαλτά και των Ερυθρών Χμερ για την αριστεία. Οι μαθητές της Γ΄Λυκείου διδάσκονται ότι οι τίτλοι σπουδών αντικαθιστούν τους παλαιούς τίτλους ευγενείας και ότι πρόκειται «για τίτλους που δικαιώνουν αυτούς που αισθάνονται ήδη κυρίαρχοι», ό,τι και να σημαίνει αυτό. Ακόμη, εγκωμιάζονται η νομιμοποίηση της μετανάστευσηςκαι οι Μ.Κ.Ο. παρά τον αμφιλεγόμενο ρόλο τους στην προστασία προσφύγων. Βέβαια, εφόσον η Ελλάδα έχει νόμιμη και ελεύθερη μετανάστευση εντός της ΕΕ, αφού είναι από τα πρώτα κράτη-μέλη της συνθήκης του Μάαστριχτ, προφανώς οι συγγραφείς αναφέρονται στη λαθραία μετανάστευση και στη γνωστή ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ για ανοικτά σύνορα.
Η ένταξη της κοινωνιολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά πλύση εγκεφάλου σε ανήλικους μαθητές, δεδομένου ότι ο χαρακτήρας τους βρίσκεται υπό διαμόρφωση και είναι ευάλωτοι στην πολιτική κατήχηση. Η κοινωνιολογία είναι η ύστατη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να σπείρει τον ιδεολογικό του καρπό στην επόμενη γενιά, τώρα που φαίνεται τελειωμένος δημοσκοπικά.
Η επόμενη κυβέρνηση οφείλει να καταργήσει την κοινωνιολογία από την πρώτη μέρα που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση. Οι μαθητές θα ήταν προτιμότερο να διδάσκονται τα κείμενα του Κικέρωνα και του Δημοσθένη, για να γνωρίζουν για ποιο λόγο πρέπει υπερασπίζονται τη δημοκρατία. Θα μπορούσαμε να μιμηθούμε το παράδειγμα της Ρωσίας, όπου από το 2009 διδάσκεται στα σχολεία το Αρχιπέλαγος του Σολζενίτσιν, ώστε να μην εξαπατώνται οι μελλοντικοί πολίτες μας από αριστερούς λαϊκιστές, που χρησιμοποιούν εύηχα συνθήματα. Εξίσου σημαντικό θα ήταν οι μαθητές να γνωρίσουν καλύτερα τον Σκωτσέζικο Διαφωτισμό για να ανακαλύψουν, πως η ατομική ελευθερία έφερε την αδιανόητη οικονομική και τεχνολογική πρόοδο, που έχει διανύσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους τρεις αιώνες, αντί να πέφτουν θύματα των νεομαρξιστών, που σήμερα επιχειρούν να διχάσουν την κοινωνία σε κατηγορίες θυμάτων και θυτώνκαι ανεγκέφαλα κατηγορούν τον δυτικό πολιτισμό για ό,τι στραβό υπάρχει ή συμβαίνει στον κόσμο.
11°
