Αν βάλεις στο σπίτι σου κάποιο σύστημα ασφαλείας που περιλαμβάνει από συναγερμό μέχρι σεκιουριτάδες και κάθε βδομάδα πέφτεις θύμα διάρρηξης, θα ζητήσεις τα ρέστα από την εταιρεία που σου το πούλησε και δεν θα αναλωθείς σε συζητήσεις για την αύξηση της εγκληματικότητας. Αν πληρώσεις αρχιτέκτονα, μηχανικό και εργολάβο για να χτίσεις ένα σπίτι κι αυτό καταρρεύσει στον πρώτο μικρό σεισμό, θα ζητήσεις τα ρέστα από τον αρχιτέκτονα, τον μηχανικό και τον εργολάβο και δεν θα δεχτείς ως δικαιολογία το ότι η Ελλάδα είναι μια σεισμογενής περιοχή. Αν αγοράσεις αντηλιακό υψηλής προστασίας από το φαρμακείο και ο ήλιος σε κάνει σαν τη φανέλα της Λίβερπουλ, αμέσως θα σκεφτείς ότι ο φαρμακοποιός είναι απατεώνας και θα αρνηθείς να υπολογίσεις τον καυτό ελληνικό ήλιο ως ελαφρυντικό του.
Γιατί, λοιπόν, κάθε φορά που δεν επιβάλλονται ο νόμος και η τάξη, αρχίζουμε τις θεωρητικές παπαρολογίες για την κουλτουρα της βίας και την ανομίας, την πρόληψη και την παιδεία και δεν ζητάμε τα ρέστα από τους πραγματικά υπεύθυνους; Γιατί αρνούμαστε να καταλάβουμε πως κάθε φορά που ο νόμος δεν επιβάλλεται, κάθε φορά που βρισκόμαστε απροστάτευτοι στο έλεος των ηλίθιων χουλιγκάνων, οι πρώτοι υπεύθυνοι, οι πρώτοι από τους οποίους πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα, είναι όσοι πληρώνονται για να επιβάλουν τον νόμο και να μας προστατεύσουν; Γιατί, κάθε φορά που κάποιοι τραμπούκοι τα σπάνε σε ένα γήπεδο, δεν ζητάμε τα ρέστα από αυτούς που η δουλειά τους είναι να μην επιτρέπουν στους τραμπούκους να τα σπάνε;
Ομολογώ πως απάντηση στην ερώτηση δεν έχω, αν και υποψιάζομαι πως η βασική αιτία είναι ότι η παπαρολογία γεμίζει εκπομπές και άρθρα, πουλάει μούρη και βοηθά στη συγκάλυψη και τη διαιώνιση, ενώ η διατύπωση του προφανούς δεν έχει τίποτα το εντυπωσιακό και ξεβολεύει.
Είναι σίγουρα πολύ πιο ωραίο να μιλάς και να γράφεις για «κοινωνικά φαινόμενα» και «κουλτούρες» και «παιδεία» παρά για την απροθυμία της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. να συλλάβει τους τραμπούκους, την απροθυμία του υπουργείου Εσωτερικών να ζητήσει την καταστολή των φαινομένων βίας και την απροθυμία του υφυπουργείου αθλητισμού να καταθέσει ένα νομοθετικό πλαίσιο πραγματικά αυστηρό για κάθε τσογλάνι που θέλει να επιβάλει την διαταραχή του στους γύρω του. Είναι πιο ωραίο να φταίνε όλοι παρά αυτοί που είναι πραγματικά υπεύθυνοι: ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη και ο υφυπουργός Αθλητισμού, δηλαδή η κυβέρνηση, που έχει ως αποκλειστική αρμοδιότητα την τήρηση της τάξης και την κατάθεση νομοσχεδίων που θα λύνουν προβλήματα και όχι χέρια νταβατζήδων.
Επειδή, όπως έχουμε πει, διαβάζουν και συνάνθρωποι κάπως πονηροί, να διευκρινίσω ότι δεν θεωρώ την απροθυμία καταστολής της βίας και περιορισμού των νταβατζήδων κουσούρι μόνο της κυβέρνησης του Αλέκση. Κάθε άλλο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όλες οι κυβερνήσεις λειτουργούσαν προς όφελος των νταβατζήδων και, αν καμιά φορά περνούσαν κανέναν νόμο που μπορεί κάπως να περιόριζε την ασυδοσία τους, φρόντιζαν ευθύς αμέσως να τον αλλάξουν, όπως ακριβώς έκανε με τον νόμο Ορφανού η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου του Ικανού και Εργατικού και Έντιμου.
«Υπό την πίεση των παραγόντων. Γιατί δεν μιλάς για τους παράγοντες;» θα σκεφτεί ο υποψιασμένος αναγνώστης, και θα έχει απολύτως άδικο. Όχι γιατί κάποιοι παράγοντες (αυτοί που κάνουν τους οπαδούς της ομάδας και δικούς τους οπαδούς) δεν πιέζουν, αλλά γιατί η δουλειά όλων αυτών που θεωρώ υπεύθυνους είναι να μην υποκύπτουν στις πιέσεις. Δεν είναι δουλειά του παράγοντα να μην έχει επιθυμίες, είναι δουλειά του πρωθυπουργού, των υπουργών και της ηγεσίας της αστυνομίας να μη γίνονται τα γιουσουφάκια του για να τις ικανοποιήσουν.
Με λίγα λόγια, ας αφήσουμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για κουλτούρες και προλήψεις (ο ήδη άρρωστος δεν προλαμβάνει, θεραπεύεται) κι ας απαιτήσουμε το πιο βασικό, το θεμελιώδες, από όσα μπορεί να απαιτήσει μια κοινωνία: την προστασία της από τους εχθρούς της. Όσο οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και οι ηγεσίες της ΕΛ.ΑΣ. δεν θέλουν να εξασφαλίσουν την προστασία αυτή, τόσο δικαιούμαστε όλοι να τους θεωρούμε συνεργάτες των τραμπούκων. Και μπράβο μας.
9°
