1975, Φιλοθέη. Ένα 9 χρόνο κορίτσι με τεράστια καστανά μάτια και μεγάλο παγωμένο χαμόγελο. Ένα παιδί που κουβαλά το βάρος των διάσημων γονιών του. Από τότε. Αυτό το βάρος που αλλοιώνει την παιδικότητα, που σε κάνει να μοιάζεις και να είσαι μικρομέγαλο, να νιώθεις κάτι άλλο διαφορετικό από τους συμμαθητές σου. Ένα βάρος που δεν φεύγει, που δεν μένει ποτέ χωρίς να αφήσει μόνιμα τραύματα. Η Μυρσίνη δεν ήταν ποτέ σκέτη. Δεν έμαθε να είναι Αυτή. Ήταν και παρέμεινε πάντα η κόρη του Μάνου Λοΐζου και της Μάρως. Του μεγάλου Μάνου, που σπάνια την επισκεπτόταν δημιουργώντας τον κατάλληλο αναβρασμό στο οικοσύστημα του σχολείου. Της Μάρως, που έπαιρνε τις εκθέσεις της 5ης Δημοτικού και τις έφτιαχνε παραμύθια. Βιβλία με χαμόγελα που θα ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου. Αυτή ήταν η μικρή Μυρσίνη. Το ατύχημα είναι ότι αυτή παρέμεινε. Η Μυρσίνη που μεγαλώνοντας επέτρεψε στη σκιά των μεγάλων να την καταπιεί. Η Μυρσίνη που έμαθε να βολεύεται στην ευρυχωρία μιας μεγάλης κληρονομιάς. Η Μυρσίνη που προτίμησε να πληρώσει σε σκληρό νόμισμα το τίμημα ενός ανύπαρκτου εαυτού. Γι’ αυτήν τη Μυρσίνη, τη συμμαθήτριά μου στο Δημοτικό, που δεν βρήκε χώρο να απλώσει τον εαυτό της, τον δικό της εαυτό. Που δεν άντεξε να κάνει τη δική της επανάσταση, που δεν έμαθε να θέλει, να παλεύει, να οραματίζεται, να δημιουργεί το δικό της προσωπικό μύθο. Λυπάμαι. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει τέτοιο φορτίο. Η ενηλικίωση, που έρχεται για άλλους νωρίτερα και για άλλους αργότερα, για τη Μυρσίνη δεν έφτασε ποτέ. Της έστειλε μόνο ένα μήνυμα μάλλον δυσανάγνωστο, τη μέρα που έφυγε για πάντα η Μάρω. Τότε που για πρώτη φορά έμεινε χωρίς την προστασία της Σκιάς. Αργά για επαναστάσεις αυτοπροσδιορισμού, θυσίες και στόχους. Αργά όταν, όπως λέει η ίδια, έμαθε να ζει εισπράττοντας μια ζωή δικαιώματα και ζώντας χωρίς να κάνει ποτέ κάτι δικό της και παραμένοντας ανεπάγγελτη. Γι’ αυτή τη Μυρσίνη λυπάμαι.
Μα περισσότερο λυπάμαι και φοβάμαι για τη χώρα μου, τον εαυτό μου και τα παιδιά μου, που αυτή η Μυρσίνη θα μας εκπροσωπεί στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη των αγορών, των πρωτογενών πλεονασμάτων, της ξενοφοβίας, των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, των αντικρουόμενων συμφερόντων, των σεισμικών αλλαγών.
Θα μπορούσες να πεις όχι, Μυρσίνη, παραμένοντας συνεπής ανένταχτη αριστερή, όπως αυτοπροσδιορίζεσαι.
Θα μπορούσες να γυρίσεις την πλάτη για μια φορά σε έτοιμα ζεστά και άκοπα εισοδήματα. Με την υποψηφιότητά σου η μόνη ευκαιρία που σου δίνεται είναι να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν απέκτησες ποτέ αληθινά δικά σου όνειρα. Δεν έφτιαξες ποτέ τη δική σου διαδρομή. Πορευόσουν και πορεύεσαι σε έτοιμα μονοπάτια που άλλοι σου υποδεικνύουν για τους δικούς τους εντελώς ποταπούς λόγους.
Ας έλεγες όχι, Μυρσίνη. Στην τιμητική πρόταση που έγινε όχι προς εσένα αλλά προς τη σκιά όλων αυτών που στοίχειωσαν τα παιδικά σου χρόνια. Μπορούσες να αρνηθείς. Θα ήταν μια νίκη. Προσωπική, ιδιωτική, άγνωστη στον κόσμο. Με ακριβό τίμημα. Αλλά θα ήταν μια πραγματική νίκη. Για πρώτη φορά δική σου. Δεν το έκανες. Κρίμα, για σένα, κρίμα –κυρίως– για εμάς.
13°
