Η αλήθεια είναι ότι σας ζηλεύω. Πάρα πολύ. Αλλά όχι επειδή ήθελα να γίνω σκηνοθέτης και έχω απωθημένο. Σας ζηλεύω με τον τρόπο που ζηλεύει κάποιος που μένει στον δεύτερο όροφο εκείνον που μένει στο ρετιρέ. Για να το θέσω πιο «λανθιμικά»: φανταστείτε ότι όταν εγώ κοιτάζω τη θέα από το μπαλκόνι, βλέπω τους λιγδιασμένους τοίχους μιας πισίνας στην οποία έχει χαλάσει το σύστημα καθαρισμού και ανανέωσης του νερού. Αλλά μέσα της, σε αυτά τα ίδια βρωμόνερα, συνεχίζουν να κολυμπανε εδώ και χρόνια όλοι: μακεδονομάχοι, αδικημένες ιδιοφυΐες, βιογράφοι των παλιών σταρ του ’60, ψηφοφόροι του Βελόπουλου, φανταστικοί απόγονοι του Βελουχιώτη και του Κολοκοτρώνη, αρχαιολάτρεις, αποκαλύψεις για μυστικά της Βουγιουκλάκη, λεβεντοπολάκηδες, θαμώνες «αυθεντικών» ουζερί, αντιεξουσιαστές, θρήσκοι τηλεπαρουσιαστές, θεατές του Power of Love…
Ενώ εσείς βλέπετε τον ορίζοντα.
Ταυτόχρονα με εκνευρίζετε κιόλας. Γιατί μου καταρρίπτετε κάθε άλλοθι που έδινα στον εαυτό μου, ότι φταίει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, η έλλειψη παιδείας, το αγκυλωμένο δημόσιο και όλα αυτά που συνηθίζουν να αναφέρουν οι περισσότεροι στα γκάλοπ, όταν θέλουν να δείξουν ότι διαθέτουν ευρωπαϊκό προφίλ και ευαισθητοποιημένη κοινωνική συνείδηση.
Γιατί κι εσείς στα ίδια ακριβώς ζήσατε και όμως καταφέρατε να ξεφύγετε. Ή, τουλάχιστον, έτσι δείχνετε. Ή, έστω, έτσι σας βλέπω εγώ. Σαν ένα τεφάλ που δεν κολλάει επάνω του τίποτα από την «μπίχλα» της σημερινής Ελλάδας. Γιατί δεν είναι ότι μεγαλώσατε κάπου στο εξωτερικό και απλώς τυχαίνει να έχετε ελληνικό όνομα. Στη Σταυράκου σπουδάσατε. Διαφημιστικά και video clip γυρίσατε. Στην ίδια Αθήνα κυκλοφορούσατε. Τα ίδια βρωμόνερα σας πιτσιλούσαν κι εσάς. Πώς στο καλό βρεθήκατε λοιπόν εκεί, στις αίθουσες απονομής των διεθνών βραβείων, να ανταλλάσσετε χειραψίες με την Κέιτ Μίντλετον και να ποζάρετε δίπλα στην Έμμα Στόουν και τη Ρέιτσελ Βάις;
Πώς στο καλό καταφέρατε να κάνετε το δικό σας, χωρίς να σας επηρεάσει τίποτα από όλα αυτά; Σας αυτούς τους «παράξενους» τύπους της γειτονιάς που ενώ όλοι τσακώνονται για τις θέσεις παρκαρίσματος, για τα σκουπίδια έξω από τις πόρτες τους και για τον θόρυβο, εκείνοι κάθονται κάτω από ένα δέντρο και κοιτάζουν προς κάτι ακαθόριστο που βλέπουν μόνο αυτοί;
Και τώρα ξαφνικά, με τις 10 υποψηφιότητες, η «γειτονίτσα» άρχισε να σας προσέχει. Σταμάτησαν για λίγο τους καβγάδες τους και άρχισαν να μαζεύονται γύρω σας. Να σας φωτογραφίζουν. Να σας συζητάνε. Και να ελπίζουν ότι θα σας υποδεχτούν με ζητοκραυγές κατά τη θριαμβευτική επιστροφή σας. Ότι θα βγάλουν selfies μαζί σας. Και –το χειρότερο– ότι θα σας σηκώσουν στα χέρια και θα σας ανακηρύξουν «άξιο εκπρόσωπό τους». Άξιο εκπρόσωπο αυτής της βρωμερής πισίνας. Έτσι ώστε να νιώσουν για λίγο ότι αναβαθμίστηκε.
Μόνο που όταν ρίξεις ένα ποτήρι νερό μέσα σε μια βρώμικη πισίνα δεν καθαρίζει η πισίνα, λερώνεται το νερό. Έτσι ακριβώς και η επέλαση των ακρίδων που «πεινάνε» για αναγνώριση από τους «ξένους» επάνω σας, δεν θα βοηθήσει αυτούς. Απλώς θα λερώσει εσάς. Θα σας κάνει μέρος αυτού του συρφετού. Στο πρόσωπό σας δεν θα βλέπουν εσάς και τις ταινίες σας. Θα βλέπουν ένα κομμάτι του εαυτού τους. Όπως ακριβώς ο κάτοικος ενός χωριού μιλάει με υπερηφάνεια για τον συγχωριανό του που έγινε διάσημος και τρανός στην πρωτεύουσα. Έστω κι αν όσο ήταν στο χωριό, δεν του μιλούσε ποτέ.
Φαντάζομαι να σας τρέχουν σε εγκαίνια και χοροεσπερίδες σαν τιμώμενο πρόσωπο. Σαν πρόσωπο που δικαιώνει τη ζωή που επέλεξαν. Να συμμετέχετε σε επιτροπές που πρέπει να «κρατήσουν ισορροπίες». Να δίνουν το όνομά σας σε δρόμους και δημόσια κτίρια. Και σιγά-σιγά να σας ρουφάνε στον μικρόκοσμό τους σαν κινούμενη άμμος. Που στόχο της έχει να αφομοιώνει ό,τι καταπίνει. Μόνο που όταν γίνετε πλέον ο «δικός τους άνθρωπος» θα έχουν απαιτήσεις από εσάς. Θα θεωρούν ότι οι τιμές που σας αποδίδουν είναι ένα είδος οφειλής που πρέπει να ξεπληρώσετε. Και τότε δεν σας σώζει τίποτα. Ή θα σηκωθείτε να φύγετε και θα ρίξετε μαύρη πέτρα πίσω σας ή θα γίνετε κι εσείς ένας λουόμενος στην πισίνα.
Γι’ αυτό σας εύχομαι να γλιτώσετε από την κατάρα να εκπροσωπείτε όλους εμάς. Και να συνεχίσετε αυτό που κάνετε ερήμην μας. Και εμάς αφήστε μας να σας γράφουμε επιστολές...
Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας
Σερβιτόρος σε εστιατόριο με ειδικό menu, αφιερωμένο στον Άγιο Βαλεντίνο
Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για...
«Αυτοσωματέρευνα»
Το νευρικό χτύπημα που κάνει κάποιος με τις παλάμες του πάνω από τα ρούχα για να βεβαιωθεί ότι έχει μαζί του όλα τα απαραίτητα αντικείμενα (κλειδιά, κινητό, πορτοφόλι), αλλά βαριέται να κοιτάξει στις τσέπες του.
Παύλος Πολάκης
«Υπάρχουν 38 νεκροί. Δεν είναι καμιά καταστροφή, μην τρελαθούμε κιόλας».
Μετάφραση
«Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να κάνουμε κάτι για να σωθούν οι άνθρωποι. Το σημαντικό είναι να μειώσουμε τη σημασία τους, γιατί εκείνο που προέχει είναι να μη μας ρίξουν την ευθύνη οι άλλοι».
8°
