Η πρόσφατη υπαγόρευση του πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Βουλής να μην τροποποιηθεί ο κανονισμός της Βουλής «ούτε κατά ένα σημείο στίξης» ήταν πολλαπλώς καθηλωτική. Με πολιτικούς όρους, η επιστολή αυτή μόνο δύο αναγνώσεις μπορούσε να έχει: ανάκληση προηγούμενης εντολής ή απροκάλυπτη παρέμβαση της εκτελεστικής στη νομοθετική λειτουργία με ταυτόχρονη έκθεση του προέδρου της Βουλής. Όποια εκδοχή κι αν προτιμηθεί ερμηνευτικά, η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού παραμένει μια επικοινωνιακή «φούσκα» χωρίς ίχνος θεσμικής συνείδησης.
Απρόκλητη συναισθηματική έκρηξη; Προσποιητή ευθιξία; Ναι. Αλλά και πολλά περισσότερα. Μόνο το περιεχόμενο και το ύφος της επιστολής είναι δηλωτικό ορισμένων κρίσιμων δεδομένων που δεν μπορούν να οφείλονται σε άγνοια, αλλά σε λαϊκιστική πρόθεση: Η δυναμική εξέλιξη της δημοκρατίας, η υγιής μεταβολή του συσχετισμού των δυνάμεων και μέσα στη Βουλή βαπτίζεται «πολιτικός ανορθολογισμός», επειδή ο χρόνος «προβολής των κομμάτων από το ΕΣΡ» (sic) και η κρατική χρηματοδότηση παραμένουν αμετάβλητες! Λησμονεί το Μαξίμου ότι αυτός ο «ανορθολογισμός» συνιστά θεμελιακό γνώρισμα της σύγχρονης δημοκρατίας και διακύβευμα της κομματικής διαπάλης, που οδηγεί -νομοτελειακά- στις εκλογές.
Ο πρωθυπουργός προσπαθεί άτεχνα και σπασμωδικά να οικοδομήσει το προφίλ του ηγέτη που ποτέ δεν εκβιάσθηκε. Το ότι όλα αυτά η κυβέρνηση τα θυμήθηκε εν όψει του κοινοβουλευτικού αφανισμού του κ. Καμμένου, είναι, βεβαίως, προφανής σύμπτωση. Όπως σύμπτωση είναι όταν πριν δυο εβδομάδες το Ποτάμι έχανε τη δική του Κοινοβουλευτική του Ομάδα δεν βρέθηκε κανείς από την Μαξίμου να νιώσει το ίδιο σκίρτημα... δημοκρατικής ευαισθησίας.
Σε μια δημοκρατία, ο πρωθυπουργός είναι όργανο της Πολιτείας και όχι «αφεντικό» στο δικό του «μαγαζί». Κι αν δεν «σηκώνει μύγα στο σπαθί του» αυτό θα κριθεί από τις πολιτικές του επιλογές και το έργο του, όχι από χάρτινους και ανέξοδους λεονταρισμούς κατά του Κοινοβουλίου. Όταν, όμως, η θεσμική άγνοια αναμιγνύεται με την τυφλή νομή της εξουσίας, το προϊόν είναι τοξικό και η συνταγή γνωστή: Αν δεν σε βολεύουν οι κανόνες του παιχνιδιού, απλά άλλαξέ τους.
Και κάπως έτσι συντελέσθηκε το θαύμα και οι «πρόθυμοι» βουλευτές διαιρέθηκαν στα δύο: αλλού το corpus -σε μια Κοινοβουλευτική Ομάδα- κι αλλού το animus -στην κυβερνητική πλειοψηφία. Πρόκειται όχι απλά για μια κοινοβουλευτική πρωτοτυπία αλλά και μια νέα θεωρητική προσέγγιση στην αρχή της δεδηλωμένης, κατά το δοκούν και το συμφέρον. Μια θεσμική αλχημεία με μόνο στόχο να διαμορφωθεί η εικόνα μιας τεχνητής -αλλά εικονικής- τεκμαιρόμενης πλειοψηφίας.
Οι όποιες απόπειρες αιτιολόγησης της θεσμικής δυσπλασίας με το βερμπαλιστικό σχήμα περί «νέων κοινοβουλευτικών συνθηκών» δεν βοηθούν, αλλά, αντιθέτως, βαθαίνουν το πρόβλημα. Καταδεικνύουν αληθινές προθέσεις και εμπεδώνουν απόψεις που προσιδιάζουν μάλλον σε ακραίες μηδενιστικές θεωρίες για το «τέλος του κοινοβουλευτισμού». Μεγαλύτερη ίσως αξία έχει η ειρωνική ανάγνωση της Ιστορίας και των συνθημάτων της: η κυβέρνηση αυτή διατείνεται πως είναι «κάθε λέξη από το Σύνταγμα». Για τη Βουλή και τον Κανονισμό της, δεν μίλησε ποτέ κανείς…
