Πριν από 4 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθούσε να πιστεύει ότι μας χρωστάει όλος ο πλανήτης - εμείς δεν χρωστάμε. Η πιστοληπτική ικανότητά της αξιολογούνταν στην κατηγορία σκουπίδια. Η τότε κυβέρνηση αντιδρούσε στο δικό της email Χαρδούβελη και τις αιτήσεις της Τρόικας, γιατί της χαλούσε το αφήγημα του samaras success story, και η τότε αντιπολίτευση έθετε ένα ακόμα δίλημμα «emai Χαρδούβελη ή επαναδιαπραγμάτευση». Οι άνεργοι ήταν 1.220.828, οι απασχολούμενοι 3.534.594 και ο µη ενεργός οικονομικά πληθυσµός ανερχόταν σε 3.350.597 άτοµα. Η εκκλησία έμπλεκε στα του κράτους. Το κράτος έμπλεκε στα της δικαιοσύνης. Τα κόμματα έμπλεκαν στα της παιδείας. Προτεραιότητα των κομμάτων εξουσίας ήταν οι συνταξούλες και τα δικά μας παιδιά στο δημόσιο. Η κα Παπακώστα ήταν υφυπουργός Υγείας με τη ΝΔ. Μετά ήλθε ο Τσίπρας.
Ως πρωθυπουργός απέτυχε σε όλα όσα υποσχέθηκε, όπως και ήταν αναμενόμενο, αλλά και απέτυχε σε εκείνα που μπορούσε να καταφέρει. Η χώρα έμεινε πιο πίσω από εκεί όπου τα δυναμικά στοιχεία της κοινωνίας θα την είχαν πάει, αν ο ίδιος δεν στεκόταν εμπόδιο στην κίνηση. Γιατί επέλεξε να κυβερνά ως πρόεδρος του Σύριζα και όχι ως πρωθυπουργός όλων των πολιτών.
Ο πρωθυπουργός Τσίπρας (ας αφήσουμε έξω τον πολιτικό αρχηγό Τσίπρα του 2009-2015) είχε μια μεγάλη ευκαιρία να χαράξει πολιτική για τους οικονομικά αδύναμους, για τις κοινωνικές μειονότητες, για τον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα, της δικαιοσύνης και της εκπαίδευσης, για την πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Δεν έκανε τίποτα. Δεν έκανε τίποτα από όσα μπορούσε να κάνει. Τέσσερα χρόνια μετά, είναι ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός, αλλά το ωφέλιμο πολιτικό του έργο χωράει σε μία σελίδα. Αντί να ανατρέψει την κάκιστη εικόνα του αριβίστα αρχηγού της αντιπολίτευσης, με αυτή του νέου δημιουργικού και άφθαρτου πρωθυπουργού, έμεινε κολλημένος στο είδωλό του στον καθρέφτη του. Όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Γιατί επέλεξε να συνεχίσει να είναι αριβίστας, διχαστικός, κομματικός και να πολιτεύεται με τα συνθήματα και τη fake πραγματικότητα των διορισμένων τρολ και των κομματικών μμε. Εξακολούθησε να μεταφέρει αυταπάτες στους πολίτες, ενώ ο ίδιος είχε την πλήρη εικόνα του μεγέθους των ψεμάτων του. Επέλεξε να βολέψει το κόμμα και τους φίλους του για να του είναι χρήσιμοι και μετά να αδειάζει τα σούργελα-assets που καθοδηγούσε και εμπιστευόταν σε κυβερνητικές θέσεις όταν έπαυαν να του είναι χρήσιμα, και να στήνει κάθε του κίνηση με βάση τα κομματικά ψηφαλάκια. Κέρδισε τα κομματικά ψηφαλάκια, και ξέμεινε με αυτά, και έχασε τους απελπισμένους και όσους έλπιζαν σε αυτόν, από τα 2 εκ. πολίτες που τον ψήφισαν.
Κρίμα. Όχι για τον Τσίπρα, όχι για τον πρωθυπουργό του Καμμένου. Κρίμα για όσους τον πίστεψαν. Όταν η κοινωνία του ζητούσε «φέρε πολιτικό γάμο για τους ΛΟΑΤΚΙ», αυτός απαντούσε «δεν είναι έτοιμη η κοινωνία». Όταν του ζητούσε «φέρε τεκνοθεσία για όλους», απαντούσε «δεν είναι έτοιμη η κοινωνία». Όταν φώναζε για την άθλια κατάσταση των μεταναστών στα hotspot κολαστήρια, αυτός κορόιδευε ότι η Ελλάδα αναδεικνύει το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης. Όταν οι μηνύσεις στον Καμμένο για τις ύβρεις του έπεφταν βροχή, αυτός τον κάλυπτε με τη βουλευτική ασυλία. Όταν ζητούσε διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, αυτός τους έταξε τον μισθό στο σπίτι για να βρει κενές θέσεις για διορισμούς. Όταν ζητούσε ελάφρυνση από τον ΕΝΦΙΑ, έδινε φοροαπαλλαγές στην ακίνητη περιουσία του Αγίου Όρους σε όλη την επικράτεια. Όταν ζητούσε νομοθέτηση του τηλεοπτικού χάους, αυτός έστηνε άδειες με τον Σαββίδη και τον Καλογρίτσα. Όταν ζητούσε δάνεια σε επιχειρήσεις για ανάπτυξη, έβαζε την Αττικής να δίνει δάνεια στον Καλογρίτσα με βοσκοτόπια. Όταν ζητούσε ελάφρυνση της υπερφορολόγησης, νομοθετούσε για offshore σε βουλευτές και συγγενείς. Όταν ζητούσε να χτυπήσει τη διαπλοκή, έδινε όλα τα έργα στους ίδιους που πριν κατηγορούσε για διαπλεκόμενους. Όταν ζητούσε νέες θέσεις εργασίας, εκείνος πανηγύριζε για τα αναδρομικά. Όταν το braindrain αφορά 500 χιλ. νέους έλληνες μετανάστες, εκείνος πανηγυρίζει για τη διατήρηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις.
Ακόμα και στο τέλος της θητείας του, διάλεξε να φουντώσει τον διχασμό, την πατριδοκαπηλεία και τον φανατισμό. Μπορούσε να πάρει τη δουλειά προηγούμενων κυβερνήσεων στον διπλωματικό διάλογο με τη γειτονική χώρα, να πάρει την πρόταση για Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας από το Ποτάμι, και να κάτσει μαζί με τους 5-6 πολιτικούς αρχηγούς στο τραπέζι, και να πάνε όλοι μαζί σε μια κοινή πρόταση και μετά να προχωρήσουν με 180+ στη Βουλή, για να μη διχαστούν πάλι οι πολίτες. Αλλά εκείνος επέλεξε να πάει σε παιχνίδι με τον Καμμένο να χτυπήσουν τον φοβισμένο Μητσοτάκη (εξίσου μεγάλη η δική του ευθύνη), να τον σπρώξουν απέναντι και να θρέψουν τη φανατίλα, την πατριδοκαπηλεία και την ακροδεξιά. Επέλεξε να διχάσει, αντί να ενώσει, κολλημένος στην καρέκλα με το bonus του εκλογικού νόμου και με μεταγραφές 6 βουλευτές εκλεγμένους με άλλα κόμματα. Έκανε ό,τι δεν έπρεπε να κάνει. Δεν έκανε αυτά που όφειλε να κάνει ως πρωθυπουργός.
Τέσσερα χρόνια μετά, τέσσερα χαμένα χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να πιστεύει ότι μας χρωστάει όλος ο πλανήτης - εμείς δεν χρωστάμε, (στο Μακεδονικό αυτήν τη φορά). Η πιστοληπτική ικανότητα αξιολογείται στην κατηγορία σκουπίδια. Η κυβέρνηση πουλάει το αφήγημα του tsipras success story. Οι άνεργοι είναι 1.116.816. Η εκκλησία μπλέκεται στα του κράτους. Το κράτος μπλέκεται στα της δικαιοσύνης. Τα κόμματα μπλέκονται στα της παιδείας. Προτεραιότητα των κομμάτων εξουσίας παραμένουν οι συνταξούλες και τα δικά μας παιδιά στο δημόσιο. Η κα Παπακώστα είναι υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη με τον ΣΥΡΙΖΑ.
9°
