Γιατί η Αριστερά αγαπά τους δικτάτορες;

Πολύ δύσκολο να ακούσεις από έναν δεξιό πολιτικό ότι θαυμάζει τον Φράνκο, τον Παπαδόπουλο, τον Μουσολίνι ή τον Πινοσέτ. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι είτε ακροδεξιός, είτε ηλίθιος (χωρίς, προφανώς, ο συνδυασμός των δύο να απαγορεύεται, μάλλον το αντίθετο). Αντιθέτως, πολύ δύσκολα θα βρεις αριστερό πολιτικό που να μην εκφράζει με υπερηφάνια τον θαυμασμό του για τον Μάο, τον Λένιν, τον Κάστρο, τον Τρότσκι, τον Στάλιν (γι’ αυτόν βέβαια μόνο οι ορθόδοξοι χριστ.. κομμουνιστές) κι αν βρισκόμασταν στη δεκαετία του ’80, για το αγαπημένο εκείνα τα χρόνια παιδί της (δήθεν προοδευτικής) ανανεωτικής αριστεράς, τον Νικολάε τον Τσαουσέσκου. Το ίδιο, πάνω-κάτω, συμβαίνει και με τους ψηφοφόρους.

Όλο αυτό δεν έχει τίποτα το περίεργο και σίγουρα δεν πρόκειται για κάποιο βίτσιο των αριστερών. Απλώς η Αριστερά οραματίζεται και διακηρύττει μια οικονομία και μια κοινωνία που δεν μπορούν να υπάρξουν σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας και η καταπίεση δικαιωμάτων και ελευθεριών  είναι ο μόνος τρόπος να διεξαχθεί το «σοσιαλιστικό πείραμα». Το πείραμα βέβαια κάθε φορά αποτυγχάνει και παταγωδώς και αιματηρώς, αλλά αυτό καθόλου δεν εμποδίζει τους επίδοξους πειραματιστές (η απόλυτη εξουσία μπορεί να έχει κινδύνους, αλλά είναι γλυκιά) αλλά και όσους εμπορεύονται την μελλοντική επιτυχία του πειράματος «όταν οι συνθήκες θα είναι ώριμες».   

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, καμία έκπληξη δεν αποτελεί για κανέναν το ότι παρέα στις ημιδικτατορίες και τις απροκάλυπτες δικτατορίες (Ρωσία, Τουρκία, Κίνα, Κούβα, Ιράν) που στηρίζουν τον σύντροφο Μαδούρο, κάνει πλέον και η Ελλάδα, χάρη στην υποστήριξη που εκφράζουν τα κυβερνητικά στελέχη στον άνθρωπο που επειδή δεν είναι κανά κορόιδο προτιμά να κάνει εκλογές με την αντιπολίτευση στη φυλακή. Μόνο που φοβάμαι πως στην περίπτωση της ελληνικής κυβέρνησης η ιδεολογική σύγκλιση και η αποστροφή για την Δημοκρατία και την ελευθερία δεν είναι τα μοναδικά κίνητρα. Πολύ φοβάμαι πως η κατάρρευση του καθεστώτος του συντρόφου Μαδούρο θα είναι για την παρέα του Αλέκση κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμα διάψευση του σοσιαλιστικού ονείρου.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μια από τις συνέπειες της κατάρρευσης ενός καθεστώτος είναι ότι πολλές από τις δοσοληψίες του αποκαλύπτονται. Όσο καλή προσπάθεια και να γίνει είναι μάλλον αδύνατον να καταστραφούν όλες οι αποδείξεις συναλλαγών με ανθρώπους και κόμματα ανα την υφήλιο (εννοείται πως, μια και μιλάμε για σοσιαλιστές, οι συναλλαγές αυτές έχουν ως κέντρο τον άνθρωπο και γίνονται για τις ανάγκες των πολλών) κι έτσι δημιουργείται ο κίνδυνος έκθεσης για πολλές ψυχές ανά την υφήλιο.

Προφανώς δεν εννοώ ότι τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία. Αλίμονο, μιλάμε για σοσιαλιστές οι οποίοι μπορεί να μην πλεονεκτούν από αποψέως διαύγειας και ικανοτήτων, αλλά από απόψεως ηθικής όλοι ξέρουμε ότι κανείς δεν μπορεί να τους συναγωνιστεί. Η ανησυχία μου, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με τον καθαρό συριζαϊκό ουρανό που δεν φοβάται τις αστραπές, αλλά με τη δράση σκοτεινών και αντιδραστικών κέντρων, ξένων και ντόπιων συμφερόντων, τα οποία μπορεί να στήσουν μια σκευωρία η οποία να εμπλέξει (μέχρι φυσικά η αλήθεια να λάμψει πανηγυρικά) το κυβερνών κόμμα. Κι επειδή οι καπιταλιστές και οι φιλελέδες για όλα είναι ικανοί, η στάση της ελληνικής κυβερνήσεως είναι κάτι παραπάνω από σοφή. Είναι στάση επιβίωσης. Και μπράβο της.      

Υ.Γ. Λόγω του γνωστού προβλήματος με τους συνανθρώπους που σχολιάζουν χωρίς να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν (χτες, ας πούμε, έγραφα ότι δεν είναι φρικαλέο να χυδαιολογούμε και να καταριόμαστε νεκρούς και κάποιος συμπολίτης που δεν καταλαβαίνει ότι η εναλλακτική στην αγιογραφία δεν είναι το μπινελίκι και οι κατάρες, σχολίασε «Δηλαδή τι θες ρε Βουλαρίνε; Να τους κάνουμε αγιογραφίες;») να πω πως, προφανώς, κάθε ανατροπή ενός δικτάτορα δεν συνεπάγεται αυτομάτως και μετάβαση στη δημοκρατία. Αυτό, επίσης προφανώς, δεν τον κάνει λιγότερο δικτάτορα.