Όλο το κόλπο είναι να γλυκάνει το πέρασμα της Συμφωνίας των Πρεσπών και να πάει τις εκλογές στον μακρινό Οκτώβρη. Μέχρι τότε θα ’χει μοιράσει πενηντάρικα, θα ’χει κάνει διορισμούς, θα ’χει «αυξήσει» τον κατώτατο μισθό, θα ’χει πάρει όλες τις αβάντες από τον αμερικάνο φίλο, ενώ τα κανάλια και οι φυλλάδες θα τον θέλουν συνυποψήφιο για το Νόμπελ Ειρήνης. Βάζοντας στην κυβέρνηση και μερικά «αριστερά αζήτητα» αμβλύνει τη θύμηση του Πάνου και προετοιμάζει την επιστροφή, όχι των Τζεντάι, αλλά της ριζοσπαστικής Κεντροαριστεράς. Και όποιος αναποφάσιστος τσιμπήσει τσίμπησε. Ο στόχος μιας αξιοπρεπούς ήττας είναι εφικτός.
Η απομάκρυνση των εκλογών στα βάθη του Οκτώβρη βολεύει και όσους βλέπουν στις δημοσκοπήσεις νούμερα κάτω από το 3%. Έτσι ο Σταύρος ψυχανεμίζεται ότι μια στήριξη στον Τσίπρα για να βγάλει το καλοκαίρι δίνει και στο Ποτάμι χρόνο να μαζέψει νερό για να ελπίζει στην ψήφο των πρεσπολάγνων αντισυριζαίων. Αλλά είναι πια τόσο αργά. Το κάνει, αλλά κάπως αμφί και μπερδεμένα, χωρίς καθαρό μυαλό και διαλύεται μια ώρα νωρίτερα. Κανείς δεν θα ψηφίσει αύριο με γνώμονα μια ψύχραιμη στάση απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Η εποχή των μικρών και συμπαθητικών κομμάτων που λένε θαρραλέα κάτι γλυκές, συναινετικές κοινοτυπίες, σε γλώσσα «γιαμαμότο» πέρασε, και ευτυχώς.
Με την παράταση βολεύονται και οι ανησυχούντες δεξιοί, ακροδεξιοί και δεν συμμαζεύεται, που ψάχνουν σχήμα με τον Καμμένο, τον Μπαλτάκο, τον Καρατζαφέρη και άλλους ευέλπιδες για να πλαγιοκοπήσουν τη ΝΔ. Βλέπεις, η «σωστή δεξιά» μισεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη περισσότερο από την πιο ριζοσπαστική αριστερά. Γιατί τρέμει στην προοπτική να καταρρεύσει ή έστω να πληγεί ο σοσιαλισμός με τα λεφτά των άλλων. Αφήνει βέβαια μια κάβα στελεχών μέσα στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ντύνεται και πάλι αριστερός, οπότε η δεξιά συνιστώσα του ριζοσπαστισμού πρέπει να επιβιώσει μόνη της. Ποτέ τόσοι πολλοί δεξιοί δεν πόνταραν σε μια τόσο αριστερή κυβέρνηση.
Όλο αυτό το έργο χρειάζεται πολεμικό κλίμα για να πουλήσει ακόμα και σε αφελείς. Πρέπει να χαραχθούν οι σωστές κόκκινες γραμμές και η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το μάννα που έπεσε εξ ουρανού, δηλαδή από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Μια συμφωνία με αμοιβαίες υποχωρήσεις, περισσότερες όμως για την Ελλάδα, που παράγουν ομαδοποιήσεις και τροφοδοτούν έναν κάποιον ανέξοδο πατριωτικό φανατισμό. Ευτυχώς light. Ο κόσμος της Ελλάδας έχει πολλά και σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που θέλουν να αναδείξουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση…
Βλέπεις, ένα στοιχείο που λάνσαρε η λεγόμενη εναλλακτική ή ριζοσπαστική αριστερά ήταν και ο εθνομηδενισμός. Ένα ιδεολογικό αντίβαρο απέναντι στο ορθόδοξο ΚΚΕ και το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ που της έδινε τον αέρα επαναστατικότητας που πάντοτε ζητούσε. Για το σχετικό ιδεολογικό ρεύμα η Ελλάδα είναι χώρα εθνικιστική. Μάλιστα στη δεκαετία του ’90 κάποιοι αριστεροί διανοούμενοι τη θεωρούσαν και ιμπεριαλιστική. Έτσι κάθε γεγονός που βλάπτει τα συμφέροντα αυτού του «εθνικισμού» είναι ευπρόσδεκτο. Αν η Συμφωνία των Πρεσπών απέφερε σημαντικά οφέλη για την πατρίδα μας, η πλειοψηφία αυτής της αριστεράς θα την απέρριπτε. Αυτοί που την έφτιαξαν έτσι ώστε να ωφελεί και να κατευνάζει σχεδόν αποκλειστικά τους γείτονες κάτι ήξεραν.
Ένα ειρηνικό συλλαλητήριο οικογενειών με αίτημα την καταψήφιση της «συμφωνίας» θεωρήθηκε ως έξοδος του εθνικιστικού τέρατος στον δρόμο. Ως απειλή για τη δημοκρατία. Και προβοκαρίστηκε καταλλήλως από φαιά και κόκκινα παρακρατικά στοιχεία.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η συμφωνία αυτή θα αποδειχτεί καλή ή επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα σε βάθος χρόνου. Σίγουρα είναι καλή για τους γείτονες και για όσους την έφεραν. Διότι κάνουν τη δουλειά τους ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Η Ελλάδα το μόνο που κρατά και διατυμπανίζει είναι το κλείσιμο μιας διαχρονικής εκκρεμότητας και ένα αίσθημα ασφάλειας αγνώστου προέλευσης. Μπορεί και να της βγει σε καλό, μπορεί και όχι. Οι διακρατικές συμφωνίες δεν κρίνονται στις διατυπώσεις, αλλά στον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων, δηλαδή στην πολιτική ηγεμονία. Η σημερινή παρηκμασμένη Ελλάδα με τη συγκεκριμένη ανεκδιήγητη κυβέρνηση αυτήν τη συμφωνία μπορεί να υπογράψει. Μην τρελαίνεστε.
Αν η Ελλάδα ήταν σε οικονομική και πολιτιστική ακμή, αν οι ηγέτες της είχαν πρόσωπο και ο λόγος τους βαρύτητα στην Ευρώπη, θα ερχόταν από το εξωτερικό μια άλλη συμφωνία. Πιο ισορροπημένη. Η Ελλάδα δεν θα αγωνιούσε μη και δεν βρει ο Ζάεφ τις ψήφους ή μη και δεν «πείσει» κάποιους σκληρούς συμπατριώτες του. Θα συνέβαινε το αντίθετο. Δεν θα υπέγραφε στο αβλεπί, αλλά θα διαμόρφωνε αυτή τη συμφωνία. Και φυσικά δεν θα ζητούσε δημοσιονομικά ανταλλάγματα από τους δανειστές για τις υποχωρήσεις της. Επειδή όμως δεν είμαστε πια κάτι σημαντικό στην περιοχή, δεν έχουμε και σημαντικά οφέλη. Δυστυχώς.
Όσοι πολιτικοί παράγοντες έτρεξαν να διατρανώσουν τον ενθουσιασμό τους για τη συμφωνία, αφελώς ή σκοπίμως, λεζάντα στην κυβέρνηση έκαναν. Μου είναι τελείως αδιάφορο αν εξυπηρετούσαν προσωπικά τους σχέδια. Αγαθές και ορθολογικές οι προθέσεις πολλών και καλών φίλων, αλλά τον Τσίπρα αβαντάρουν θέλοντας και μη. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι πάμπολλοι καθ’ όλα σεβαστοί παράγοντες της Κεντροαριστεράς (όχι ρετάλια) βλέπουν το μέλλον της στο πρόσωπο του Αλέξη, ο κύκλος ολοκληρώνεται σχεδόν όμορφα. Ένα εθνικό θέμα κλείνει από μια large αριστερά που υπόσχεται καλύτερες μέρες στο δεύτερο υπόγειο της ευρωπαϊκής πολυκατοικίας. Το ματωμένο μπλουζ του αβανταδόρου.
Παρά τα θρυλούμενα, κανένα πολιτικό σκηνικό δεν αναδιατάσσεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει στη συντριβή του, η ΝΔ θα αναλάβει τα επόμενα και πολύ δύσκολα χρόνια και το ΠΑΣΟΚ θα μάθει αν ψυχορραγεί ή μπορεί να ελπίζει. Τα ρετάλια είναι απέθαντα, θα κυκλοφορούν στις οθόνες και θα ομορφαίνουν τα πρωινά και τις νύχτες μας. Για όσους έχουν προβλήματα με το πεπτικό τους υπάρχουν και τα αντιεμετικά.
Όμως, ο δεύτερος βραχίονας του δικομματισμού έχει ήδη ξεπροβάλει. Είναι πλέον το σχήμα που θα προκύψει από τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Έμπειρος, δοκιμασμένος και με ευρωπαϊκή σφραγίδα. Αυτή η προοπτική καθορίζει και τις διαθέσεις της προοδευτικής νομενκλατούρας που σπεύδει να στηρίξει χωρίς και να καρφώνεται. Τα καλά και συμφέροντα έχουν αριστερό πρόσημο.
Η αριστερή εξτραβαγκάντσια δεν θα μιλήσει ποτέ για το πρεζεμπόριο στις αυλές των πανεπιστημίων, για τη φαιοκόκκινη πολιτική βία, την ανεργία ή τις επιχειρούμενες αριστερές θεσμικές παρεκτροπές. Ούτε καν για την εκατόμβη στο Μάτι. Καμώνεται ότι αυτά είναι τόσο εφήμερα και φτωχά. Έχει άλλα τόσο ελπιδοφόρα και παραγωγικά να υπερασπιστεί. Τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και βέβαια την ισότητα. Την ισότητα των άλλων στη φτώχεια. Αυτή έχει κάνει το κουμάντο της.
20°
