Από όλες τις συριζαϊκές κωλοτούμπες, από όλα τα ξεβρακώματα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, νομίζω πως το πιο κωμικό είναι αυτό στο οποίο οι σύντροφοι καταγγέλουν τις απειλές τις οποίες δέχονται και διαμαρτύρονται επειδή τα ωραία τους προσωπάκια κοσμούν αφίσες με καθόλου κολακευτικό για τους εικονιζόμενους κείμενο. Το κωμικό, φυσικά, δεν είναι ότι κάποιοι συμπολίτες απειλούνται, ούτε ότι κάποια ορκ τύπωσαν και κόλλησαν αφίσες με τη λέξη «προδοσία» (αγαπημένη λέξη των ορκ όλων των ιδεολογίων και παρατάξεων). Το κωμικό είναι ότι οι διαμαρτυρόμενοι είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν τις απειλές, τους τραμπουκισμούς και τις αφίσες με τις φάτσες όσων ο ΣΥΡΙΖΑ και η παρέα των «αγανακτισμένων» δεν γούσταραν, προκειμένου να στογγυλοκάτσουν στις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας.
Δεν γνωρίζω αν τα κλαψουρίσματα και οι κολοκοτρωναίικες κορώνες θάρρους είναι προϊόν κάποιας μαζικής αμνησίας που χτύπησε τα συριζαϊκά κεφαλάκια ή του γνωστού τους θράσους, αλλά φοβάμαι πως θα ήταν καλύτερα να σκουπίσουν τα δάκρυα και τις μυξούλες τους, να χαμηλώσουν λίγο τη φωνούλα και το κεφαλάκι τους και να προσπαθήσουν, όσο επίπονο για το συμφέρον τους κι αν είναι, να θυμηθούν την περίοδο που ξεκίνησε από την ημέρα που ο νέος τους φίλος, Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και τελείωσε την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015. Αν το κάνουν, θα θυμηθούν όλα αυτά που κανένας (εξαιρώ τους πολύ αφελείς και όσους έχουν λαμβάνειν από τον Αλέκση και την κυβέρνηση του) δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσει.
Θα θυμηθούν τα συλλαλητήρια των αγανακτισμένων στα οποία ξημεροβραδιάζονταν αγκαλίτσα με τα ορκ της Χρυσής της Αυγής. Τα ίδια ορκ με τα οποία πλάι-πλάι, το Καλοκαίρι του 15, βροντοφώναξαν το μεγάλο «ΟΧΙ» στην πραγματικότητα και τη λογική. Θα θυμηθούν τα νταηλίκια και τα γιαουρτώματα στους κυβερνητικούς αντιπάλους τους. Τα τουίτ των συντρόφων που ενημέρωναν τα τάγματα εφόδου που τρώει ο Πάγκαλος ή ο ΓΑΠ. Θα θυμηθούν εκείνα τα συνθήματα που έλεγαν «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και «ή εμείς ή αυτοί» με τα οποία κατέβηκαν στις εκλογές. Θα θυμηθούν όλες τις φορές που από το στοματάκι τους και το πληκτρολόγιο τους βγήκαν οι λέξεις «προδότης», «γερμανοτσολιάς», «χούντα», «ψόφος» και όλες οι άλλες οι ωραίες λεξούλες που κοσμούσαν τον αγώνα τους για εξουσία. Και θα θυμηθούν όλες τις φορές που τα μεγαλοστελέχη τους, νυν υπουργοί, αφού πρώτα «καταδίκαζαν» βιαστικά και ανόρεκτα τους τραμπουκισμούς εναντίον των πολιτικών τους εχθρών (οι άνθρωποι αυτοί δεν αναγνωρίζουν αντιπάλους) εξηγούσαν γιατί οι τραμπουκισμοί ήταν αναπόφευκτοι και περιέγραφαν τον τρόπο με τον οποίο τα θύματα είχαν προκαλέσει την «δίκαιη λαϊκή οργή».
Κι όταν θυμηθούν όλο το (πολύ κοντινό) παρελθόν τους, θα τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι αυτό η αιτία που οι καταγγελίες και τα δάκρυα τους αντιμετωπίζονται με χλευασμό και θυμό. Θα τους εξηγήσουμε ότι ο λόγος που κανείς δεν θέλει να τους απλώσει ένα χέρι βοηθείας τώρα που έχουν στριμωχτεί στη γωνία από την «δίκαιη λαϊκή οργή», δεν είναι το ελεεινό παρελθόν τους, αλλά το εξίσου ελεεινό τους παρόν. Γιατί οι σύντροφοι, ακόμα και τώρα, μια συγγνώμη για όλα όσα έκαναν δεν θέλησαν να πουν. Ενα «ήμασταν ηλίθιοι και δεν καταλαβαίναμε τι συμβαίνει όταν παίζεις με τη φωτιά» δεν βγήκε από το στόμα τους. Τίποτα που να δείχνει ότι είναι έτοιμοι να παραδεχτούν τα εγκλήματα τους, τίποτα που να τους δίνει το δικαίωμα να ζητούν βοήθεια και κατανοήση. Τίποτα που να δείχνει ότι πήραν το μάθημα κι ας μην το κατάλαβαν όλο.
Αντιθέτως, σαν αθώα περιστεράκια (αν ποτέ μπορεί να είναι αθώοι οι αρουραίοι του ουρανού), σαν παρθένες που τρόμαξαν στο πρώτο χούφτωμα, διαμαρτύρονται. Κι αν κάποιος αποπειραθεί να τους θυμίσει το συντριπτικά πιο βίαιο και τραμπούκικο παρελθόν(;) τους, κοιτάζουν με την απορία βρώμικου αμυντικού που βλέπει κόκκινη και χωρίς να κοκκινίζουν λένε «ποιοί, εμείς;».
Αυτοί. Αυτοί που ανέβηκαν με απειλές, συκοφαντίες, ύβρεις και τραμπουκισμούς στην εξουσία, αυτοί που δεν ξέρουν τη λέξη «συγγνώμη», ζητούν προστασία από το τέρας που εξέθρεψαν και καθοδήγησαν (και δείχνουν ικανοί να ξανακαθοδηγήσουν αν τους φανεί απαραίτητο). Ας προστατευτούν μόνοι τους, γιατί εμείς πρέπει να προστατευτούμε και από το τέρας τους και από αυτούς. Και μπράβο μας.
18°
