Οι τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής μοιάζουν με όλες τις κρίσιμες μέρες των τελευταίων ετών στη Βουλή. Είναι πλημμυρισμένες από εκείνου του είδους τη φαιδρότητα που δεν μαρτυράει χιουμοριστική διάθεση, αλλά βαριά αρρώστια. Μια αρρώστια η οποία θα εκδηλωνόταν πολύ πιο ήπια αν η Βουλή ήταν απαλλαγμένη από την παρουσία των «μικροβίων» που ονομάζουμε «μικρά κόμματα». Τα κόμματα που ο μοναδικός τους λόγος ύπαρξης είναι να εξασφαλίσουν έδρες που θα χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό ατού από τους φιλόδοξους πωπούς που ακουμπούν επάνω τους.
Όλη αυτή η κωμικοτραγική αίσθηση συναλλαγής την οποία (ξανα)απολαμβάνουμε τις μέρες αυτές είναι η αναπόφευκτη συνέπεια μιας Βουλής που φιλοξενεί κόμματα των οποίων ο αριθμός ξεπερνά τον αριθμό των πολιτικών και των απόψεων που αυτά πρεσβεύουν. Είναι η συνέπεια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης κομμάτων όπως το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ, το ΚΙΝΑΛ και η Ένωση Κεντρώων, δηλαδή κομμάτων με βουλευτές των οποίων οι θέσεις άνετα θα μπορούσαν να βρουν θέση στα μεγάλα κόμματα. Κομμάτων που ο μοναδικός τους λόγος ύπαρξης δεν είναι η στέγαση διαφορετικών ιδεών, αλλά η στέγαση φιλοδοξιών. Αυτή ακριβώς η απουσία πολιτικού λόγου ύπαρξης είναι που κάνει τα κόμματα αυτά να μετράνε φευγάτους προς τα μεγάλα κόμματα κάθε φορά που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ζόρικα. Είναι που κάνει τη μετατροπή της Βουλής σε παζάρι πιο εύκολη κι από μεθυσμένη ζωντοχήρα τουρίστρια σε μπιτς πάρτι (ή μεθυσμένο ζωντοχήρο τουρίστα σε μαν-μπιτς πάρτι, για τους πολιτικά ορθούς).
Για τους ΑΝΕΛ δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Τέσσερα χρόνια συγκυβέρνησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα και τώρα, που δήθεν χώρισαν οι δρόμοι τους, οι βουλευτές του τον κρατούν στην εξουσία. Θα μπορούσαν άνετα να είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι ίσως γίνουν. Ο μόνος λόγος ύπαρξης του κόμματος των Καμμένων Ελλήνων ήταν να προσφέρει καλές θέσεις διαπραγμάτευσης για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και τίποτα περισσότερο. Τώρα που ο σκοπός έχει επιτευχθεί, το κόμμα αποσυντίθεται.
Και η κατάσταση με τα άλλα, τα «αντιπολιτευόμενα», μικρά κόμματα δεν είναι πολύ διαφορετική.
Σκεφτείτε τους βουλευτές του Ποταμιού, του ΚΙΝΑΛ και της Ένωσης των Κεντρώων. Νομίζω πως δεν θα μπορέσετε να σκεφτείτε ούτε έναν που οι απόψεις του να μην μπορούσαν να βρουν στέγη είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στη Νέα τη Δημοκρατία. Από πλευράς θέσεων και απόψεων τα κόμματα αυτά δεν προσφέρουν τίποτα που δεν προσφέρουν ήδη τα μεγαλύτερα κόμματα, τα οποία λόγω μεγέθους έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενούν μια αρκετά μεγάλη γκάμα απόψεων. Συνεπώς, κοινοβουλετικά τα κόμματα αυτά είναι εντελώς άχρηστα. Είναι όμως απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση πολιτικών που είτε δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποιο μεγάλο κόμμα για λόγους άσχετους με τις θέσεις τους, είτε δεν θέλουν επειδή γνωρίζουν ότι μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να παζαρέψουν την έδρα τους όταν αυτή ανήκει σε ένα κόμμα που, από πολιτικής άποψης, δεν εκφράζει τίποτα .
Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή δεν χάνουν έδρες, όχι γιατί οι έδρες τους έχουν μικρότερη αξία, αλλά γιατί και τα δύο κόμματα έχουν λόγο ύπαρξης, δηλαδή εκφράζουν κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί ούτε από τη Νέα τη Δημοκρατία ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί αυτό που εκφράζουν να είναι απωθητικό (με τα προγλωσσικά Ορκ του Μιχαλολιάκου να είναι απείρως πιο απωθητικά και επικίνδυνα), αλλά είναι στ’ αλήθεια διαφορετικό και αυτό κάνει τα κόμματα αυτά να ξεχωρίζουν από τις ευκαιριακές μαζώξεις με ημερομηνία λήξης ή τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος.
Αυτά τα μικρά κόμματα, που τίποτα το ουσιαστικό διαφορετικό δεν εκφράζουν, προφανώς δεν είναι η πηγή όλων των πολιτικών δεινών της χώρας. Αυτή μπορούμε να την αναζητήσουμε στον καθρέφτη μας. Είναι όμως φορείς «ασθένειας». Γιατί η ίδια τους η ύπαρξη βασίζεται σε μια πιθανή μελλοντική συνδιαλλαγή που, ακόμα και πρόθεση να μην υπάρχει, αργά ή γρήγορα θα γίνει. Και θα γίνει γιατί η μοίρα όλων των μικρών μαγαζιών που πουλάνε ό,τι και τα μεγάλα είναι το λουκέτο.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η Ελλάδα είναι μια καθυστερημένη χώρα με πολλά προβλήματα (και με το μεγαλύτερο από αυτά να είμαστε εμείς). Ας μην της προσθέσουμε και άλλα, στηρίζοντας κόμματα που η μοίρα τους είναι να λειτουργήσουν ως καταστήματα εδρών για τα μεγαλύτερα κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή της μια κρίση. Παρά τα αριστερά παραμύθια που πιστεύαμε τόσα χρόνια, ο δικομματισμός δεν είναι σώνει και καλά κατάρα. Και σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερος από έναν πολυκομματισμό της φλοδοξίας και της ευκαιρίας, καθώς είναι μια εξασφάλιση ότι οι Δανέλληδες και των δύο πλευρών δεν θα μπορούν να κάνουν τα προσωπικά τους παιχνίδια με την άνεση που το κάνουν σήμερα. Και μπράβο τους.
20°
