Οι ίσες αποστάσεις είναι η χειρότερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει κάποιος που μιλά και γράφει δημοσίως. Εμφανίζονται ως απόδειξη αντικειμενικότητας, ενώ υπηρετούν τα χειρότερα ψέματα. Για να καταλάβετε το μέγεθος της ανοησίας που κρύβουν οι ίσες αποστάσεις, σκεφτείτε μια εφημερίδα την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που υπερήφανα να δηλώνει ότι κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους Ναζί και τους Συμμάχους. Σκεφτείτε έναν ανταποκριτή στη Σοβιετική Ένωση που τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο καθεστώς και τους κρατούμενους στα Γκούλαγκ. Εναν άλλο στην Ελλάδα του ’70 που τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους συνταγματάρχες και τους έγκλειστους στο ΕΑΤ ΕΣΑ. Σκεφτείτε έναν ρεπόρτερ που θα λέει πως θέλει να τηρήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους νεκρούς της Μαρφίν και τους δολοφόνους τους ή ανάμεσα στον Φύσσα και τον Ρουπακιά.
Στην πραγματικότητα, οι ίσες αποστάσεις είναι η πιο χυδαία μορφή δημοσίων σχέσεων. Είναι το καταφύγιο των πονηρών που, προκειμένου να τα έχουν καλά με όλους, αλλάζουν συνεχώς θέση ώστε να διασφαλίζεται ότι δεν είναι μακριά από κανέναν. Για όσους έχουν αρχές, η τήρηση ίσων αποστάσεων είναι σπανίως δυνατή και επιτυγχάνεται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όπως όταν π.χ. και στους δύο δίσκους της ζυγαριάς πρέπει να βάλεις εγκλήματα και εγκληματίες (κανονικά εγκλήματα και κανονικούς εγκληματίες, όχι αυτούς που εσύ βαφτίζεις έτσι). Μπορεί να μην είναι στάση ωφέλιμη για τις δημόσιες σχέσεις, αλλά χάρη σ’ αυτή ποτέ δεν μπερδεύεις το ζαμπόν με το ταμπόν. Ποτέ δεν μπερδεύεις αυτά που μπερδεύουν εκείνοι οι συμπολίτες που πασχίζουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να εξωραΐσουν το τέρας της τρομοκρατίας.
Δεν μπερδεύεις αυτά που λένε ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές με αυτά που λένε οι άνθρωποι του ΣΚΑΪ
Μπορεί το παραμύθι του «ναι, αλλά κι εσείς δεν μιλάτε καλά για μας» να ικανοποιεί τους περιορισμένων απαιτήσεων οπαδούς, αλλά όποιος αντιλαμβάνεται έστω και στοιχειωδώς το πώς λειτουργεί η Δημοκρατία, καταλαβαίνει πως το τι θα πω εγώ δεν είναι το ίδιο με το τι θα πει ένας υπουργός και ότι μια κουβέντα του Αλαφούζου δεν έχει το ίδιο βάρος με μια κουβέντα του πρωθυπουργού της χώρας. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν πραγματική εξουσία. Έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν τις απόψεις τους σε αποφάσεις και νόμους του κράτους. Έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν την αστυνομία, έχουν υπό τις διαταγές τους τον στρατό και την ίδια δύναμη (δυστυχώς) φαίνεται να έχουν και στη Δικαιοσύνη. Με λίγα λόγια, ο Αλέκσης και οι άνθρωποί του κάνουν κουμάντο στη χώρα. Εμείς πάλι όχι. Δεν είμαστε το ίδιο και ούτε ποτέ θα γίνουμε, όσο κι αν αυτό βολεύει τους απατεώνες των ίσων αποστάσεων.
Δεν μπερδεύεις το Εμπάργκο ΣΚΑΪ από τον ΣΥΡΙΖΑ με το Εμπάργκο της ΕΡΤ από τη ΝΔ
Ο ΣΚΑΪ είναι ένα ιδιωτικό μέσo ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Τα λεφτά για τη λειτουργία του προέρχονται από τους διαφημιζόμενους και η χρηματοδότησή του δεν είναι υποχρεωτική για κανέναν. Οι μόνοι δημοσιογραφικοί περιορισμοί που έχει είναι αυτοί που (κακώς) επιβάλλει το ΕΣΡ και εκεί οι υποχρεώσεις του τελειώνουν. Οι μισθοί των εργαζομένων, όπως και ο αριθμός τους, εξαρτώνται μόνο από την αποδοχή των τηλεθεατών και των ακροατών. Οι άνθρωποι που έχουν εκπομπές στον ΣΚΑΪ δεν έχουν καμία υποχρέωση να κρατούν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους, δεν έχουν καμία (ευτυχώς) υποχρέωση να τηρούν ίσες αποστάσεις και η μόνη δέσμευση είναι απέναντι στους εαυτούς τους και το κοινό τους.
Η ΕΡΤ, από την άλλη, είναι ένας οργανισμός του δημοσίου. Χρηματοδοτείται υποχρεωτικά από όλους τους Έλληνες, όλων των ιδεολογιών και κομματικών προτιμήσεων. Χρηματοδοτείται από όλους τους Έλληνες, είτε την παρακολουθούν είτε δεν θέλουν ούτε να τη βλέπουν. Εξαιτίας όλων αυτών οι δημοσιογράφοι της είναι υποχρεωμένοι να τηρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου, ακόμα και τα πιο απεχθή, και οι προσωπικές τους απόψεις πρέπει υποχρεωτικά να μένουν προσωπικές (παρακαλώ πολύ, μη μου φέρετε ως παράδειγμα τους δημοσιογράφους του BBC, εκτός αν βλέπετε πολλά γύρω σας που να σας θυμίζουν τη Μεγάλη Βρετανία).
Με λίγα λόγια ο ΣΚΑΪ και κάθε ιδιωτικό μέσο μπορεί να έχει άποψη, η ΕΡΤ όχι.
(Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση και η ΝΔ αντιπολίτευση και να εξηγήσω τη διαφορά που έχει το ένα με το άλλο).
Δεν μπερδεύεις τη μούγκα του Φλαμπουράρη για τις μολότοφ που τρώει στα Εξάρχεια με την οργή των ανθρώπων του ΣΚΑΪ για τη βόμβα που μπήκε στο χώρο εργασίας τους
Χειροκροτούμενος από τους συναδέλφους του κυβερνητικούς βουλευτές, ο κυρ Αλέκος καταδίκασε την βομβιστική ενέργεια στο ΣΚΑΪ και αμέσως μετά έκανε ό,τι κάνει όποιος καταδικάζει με βαριά καρδιά: Πρόσθεσε μια φράση που ξεκινά με «αλλά».
Στο «αλλά» του ο κυρ Αλέκος μάς είπε πως κι εκείνου του κάψανε το σπίτι στα Εξάρχεια 2 ½ φορές (ναι, τόσες είπε, δεν ξέρω τι εννοεί) αλλά εκείνος δεν το έκανε θέμα όπως το κάνει ο ΣΚΑΪ. Ξέχασε βέβαια να συμπληρώσει πως αν το έκανε θέμα θα έπρεπε και να απαντήσει στο γιατί η κυβέρνηση επιτρέπει τόσο μεγάλη ελευθερία κινήσεων σε αυτούς που του έκαψαν την ιδιοκτησία.
Βλέπετε, ο ΣΚΑΪ δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει στην αστυνόμευση και τη δημόσια τάξη. Η κυβέρνηση του κυρ Αλέκου, όμως, έχει. Κι όπου κι αν μπαίνουν βόμβες κι όπου κι αν πετιούνται μολότοφ, ο υπεύθυνος να τις σταματήσει είναι πάντα ο ίδιος. Η κυβέρνηση και η υπαγόμενη στην κυβέρνηση (και ιδιαιτέρως απρόθυμη τα τελευταία χρόνια να αντιμετωπίσει αυτού του τύπου το έγκλημα) τεμπΕΛ.ΑΣ. Kαι μπράβο τους.
8°
