Η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο η οποία προοιωνίζεται μακρά, πολωτική και «κατηφορική με σπασμένα φρένα».
Ο προϋπολογισμός του 2019 είναι ραμμένος και «στημένος» για να ανταπεξέλθει σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Όποιος και να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές θα αναγκαστεί να τον αναθεωρήσει και να λάβει μέτρα... λιτότητας.
Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να επικυρωθεί από τη Βουλή. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσεύχεται να επικυρωθεί η Συμφωνία από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να συσπειρωθεί. Η ημερομηνία των εκλογών θα προσδιοριστεί από τις αποκαλούμενες «κρυφές» αλλά και ακριβές δημοσκοπήσεις που θα πραγματοποιηθούν μεταξύ 15 Ιανουαρίου και 15 Φεβρουαρίου. Εκτός εάν αποτύχει το εγχείρημα της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τότε και μόνο τότε οι εκλογές θα διεξαχθούν εντός του Μαρτίου. Αλλιώς όλα θα παιχτούν στα ποσοστά που θα δώσουν οι δημοσκοπήσεις.
Τα ελληνικά ομόλογα είναι απολύτως και διαχρονικά ευάλωτα. Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, απαραίτητη προϋπόθεση για να εξομαλυνθεί το προεκλογικό οικονομικό τοπίο, ήταν, είναι και διαφαίνεται άκρως προβληματική. Τη μία φταίει η Τουρκία, μετά η Ιταλία, τώρα η Γαλλία και πάει λέγοντας. Στην ουσία φταίει η εικόνα της ελληνικής οικονομίας και αυτοί που τη διαχειρίζονται «εντός των τειχών».
Τα Δυτικά Βαλκάνια αποτελούν μία επικίνδυνη ζώνη. Τα Τίρανα παίζουν πολιτικά με το μοναδικό χαρτί που διαθέτουν. Τη Μεγάλη Αλβανία. Οι Σέρβοι παίζουν με το μοναδικό χαρτί που και αυτοί διαθέτουν. Το Κόσσοβο. Το Ισλάμ παίζει με το μοναδικό του χαρτί. Τη Βοσνία.
ΝΑΤΟ και ΕΕ παίζουν με το χαρτί της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Ρωσία παίζει παντού χρησιμοποιώντας όλα τα χαρτιά.
Στην Ανατολική Μεσόγειο παρατηρείται το εξής: Όσο το Ισραήλ πιέζει την Τουρκία τόσο οι ΗΠΑ εναγκαλίζονται την Ελλάδα. Η Άγκυρα έχει μπροστά της νέο πολεμικό γύρο στη Συρία. Οι ΗΠΑ προσπαθούν και το επιτυγχάνουν να καταστήσουν την Ελλάδα «προκεχωρημένο φυλάκιο» με επιθετική διάθεση στην περιοχή. Κάτι το πρωτοφανές στη μεταπολεμική ιστορία λόγω της αναξιοπιστίας του τουρκικού παράγοντα ως νατοϊκού εταίρου.
Στη Νέα Δημοκρατία ανταγωνίζονται κεντρόφυγες δυνάμεις με τη φράξια Σαμαρά να διαδραματίζει κεντρικό καθοδηγητικό ρόλο, την ομάδα των Καραμανλικών να υπονομεύει τον Μητσοτάκη, και την ομάδα του Κυριάκου απλά να επιχειρεί τη διασφάλιση του ηγετικού της ρόλου έως την ημέρα των εκλογών. Μετά βλέπουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να συσπειρωθεί αλλά το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο. Το Μαξίμου συνεχίζει προεκλογικά τη διευθέτηση των «εκκρεμοτήτων» της διαπλοκής. Ο Τσίπρας «στήνει» δυνητικές συμμαχίες για να βγει η πολιτική άλγεβρα. Πάση θυσία πρέπει τα αποτελέσματα των κρίσιμων δημοσκοπήσεων να «δώσουν» μία διαφορά της τάξης του 4% με 5%. Σχεδόν ανέφικτο στοίχημα.
Σε ένα τέτοιας πολυπλοκότητας και ρευστότητας τοπίο κάθε «βόμβα» διαδραματίζει τον ρόλο της. Θα έλεγε κανείς πως «η βόμβα», ως επικουρικό στοιχείο διαμόρφωσης κλίματος, είναι «απαραίτητο ντεκόρ».
Σε ένα τέτοιας πολυπλοκότητας και ρευστότητας τοπίο κάθε «βόμβα» διαδραματίζει τον ρόλο της. Θα έλεγε κανείς πως «η βόμβα», ως επικουρικό στοιχείο διαμόρφωσης κλίματος, είναι «απαραίτητο ντεκόρ». Για να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Για να αποκατασταθούν ισορροπίες. Προκειμένου να στριμωχτούν παράγοντες και λόμπι εξουσίας. Για να περάσουν μηνύματα σε εκείνους που τα περιμένουν. Για να περάσουν μηνύματα σε αυτούς που δεν τα περιμένουν. Για να «σφίξουν» οι απανταχού «σφιγκτήρες». Για όλους τους παραπάνω λόγους η «βόμβα» είναι χρήσιμη. Ανεξάρτητα από το ποιος την τοποθετεί.
Η «χρησιμότητα της βόμβας»
Πριν από 23 χρόνια μία ρουκέτα της 17ης Νοέμβρη χτυπούσε, χωρίς προειδοποίηση, το MEGA. Το κανάλι των τεσσάρων διαπλεκομένων ολιγαρχών, έλεγαν τότε.
Το 2014 έκαψαν την Athens Voice. Την εφημερίδα των «φιλελέδων» είπαν τότε.
Στα τέλη του 2018 έβαλαν βόμβα στον Σκάι. Το κανάλι της μεταμνημονιακής διαπλοκής, θα πουν τώρα.
Το 2019 ενδεχομένως να μας ανατινάξουν συλλήβδην ως εκπροσώπους της παγκοσμιοποίησης που ξεπούλησαν την Ελλάδα στους ξένους δυνάστες, θα πουν. Κάτι θα βρουν πάντως. Δεν έχουν σημασία οι έννοιες. Η τοξικότητα που αποπνέει η λέξη έχει σημασία.
Η έκρηξη, όπως και ο κρύος ιδρώτας ενός φοβισμένου ανθρώπου, αναδύουν μία ξινή μυρωδιά. Κάθε έκρηξη ή ξυλοδαρμός ή δολοφονία, σπέρνουν τον τρόμο. Αυτός είναι και ο στόχος.
Ο Μιχάλης, παλιός συντάκτης, ένιωσε εκείνο το βράδυ την τζαμαρία στο σπίτι στο Μοσχάτο να συμπιέζεται αφόρητα. Τα τζάμια σχημάτισαν μία αδιόρατη καμπύλη. Ντύθηκε και έτρεξε προς την κατεύθυνση απ’ όπου προήλθε η ισχυρή δόνηση. Δύο τετράγωνα πριν από την Εθνάρχου Μακαρίου κοντοστάθηκε. Ούτε ψυχή στα μπαλκόνια ή τα παράθυρα. Μέσα στο σκοτάδι τα διαμερίσματα. Ούτε ένας περίεργος πολίτης δεν βρισκόταν στον δρόμο για να ρωτήσει «τι συνέβη, αδερφέ; Ταρακουνηθήκαμε».
Η Ελλάδα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια, από την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων» ημερολογιακά αλλά από την απόρριψη του σχεδίου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό πολιτικά, έχει βιώσει ένα πρωτοφανές κύμα τοξικότητας. Ιδεολογικής, πολιτικής, οικονομικής, επιχειρηματικής, ενημερωτικής. Η κρίση του 2010 έφερε τα στοιχεία της κοινωνικής αποσταθεροποίησης στην επιφάνεια. Έκτοτε η χώρα κολυμπά στα λύματα κάθε μορφής και έκφρασης απλοποιημένου ιδεολογήματος. Ο λεγόμενος λαϊκισμός προσφέρεται προς κατανάλωση σε αυτή τη χώρα σε μορφή brut χωρίς την παραμικρή επεξεργασία. Η απορρόφησή του είναι άμεση και καινοφανώς αποτελεσματική. Το «μαγειρείο» ωστόσο, η πολιτική μαρμίτα όπου σιγοβράζει ο χυλός δηλαδή, βρίσκεται υπό των έλεγχο των πολιτικών ελίτ. Αυτές αναδεύουν το μίγμα. Η κοινωνία εισπράττει την οσμή.
9°
