Θα πρέπει να είσαι μόνιμος κάτοικος κάποιου άλλου πλανήτη για να μην καταλαβαίνεις πως η δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο από τους δύο άντρακλες δεν ήταν ένας κεραυνός δολοφονικού τραμπουκισμού μέσα στην κοινωνική ηλιοφάνεια. Η Ελένη δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν μια «άτυχη» (όπως παραπλανητικά επαναλαμβάνεται στα ρεπορτάζ) που η κακή της τύχη την οδήγησε πάνω σε δύο παράφρονες. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή έζησε σε έναν κόσμο τον οποίο κατοικούν ανενόχλητοι και άνθρωποι που πορεύονται πιστεύοντας ότι ο άντρας, για να είναι άντρας, πρέπει να σηκώνει το χέρι. Κι αυτοί οι άνθρωποι την δολοφόνησαν μαζί με τους φυσικούς της δολοφόνους. Και την Ελένη από το Διδυμότειχο που έχασε τη ζωή της στη Ρόδο και τις χιλιάδες Ελένες από όλα τα μέρη της Γης που κάθε χρόνο χάνουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο τη ζωής τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Άνθρωποι σαν την Ιωάννα την Μπέλλα. Τη Σταρ Ελλάς την οποία, την ημέρα που κηδευόταν η Ελένη, ακούσαμε να λέει χαμογελώντας στον Γρηγόρη τον Αρναούτογλου «και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι πάνω στον έντονο τσακωμό;» με το παιχνιδιάρικο ύφος που κάποιος, που καταλαβαίνει τι λέει, θα είχε αναρωτηθεί αν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει αμολήσει μια μικρή πορδίτσα σε κάποιο ραντεβού (υποθέτω ότι η εκπομπή ήταν live, γιατί διαφορετικά προφανώς αυτή η ατάκα την ημέρα της κηδείας μιας γυναίκας που πάνω σε έναν «έντονο καβγά» έχασε τη ζωή της, θα είχε κοπεί στο μοντάζ). Βέβαια, αμέσως μετά και με την καθοδήγηση του Αρναούτογλου, είπε πόσο κακή είναι η βία και πως τα προβλήματα πρέπει να λύνονται μπλα μπλα μπλα, αλλά το κακό είχε γίνει. Το χαστούκι περιγράφηκε με τσαχπινιά και χαμόγελο ως η κοινή και αναπόδραστη μοίρα των γυναικών (αυτό που ΟΛΟΙ οι άνθρωποι δέρνουν ή δέρνονται, κερατώνουν ή κερατώνονται, κλέβουν, δωροδοκούνται ή κάνουν πλαστικές, ακούγεται συνήθως από συμπολίτες που επειδή δεν μπορούν να αντέξουν αυτό που τους συμβαίνει ή αυτό που είναι, φτιάχνουν με το μυαλό τους έναν κόσμο που όλοι είναι σαν κι εκείνους, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου κειμένου).
Από κοντά και η υφυπουργός των Εσωτερικών, η Μαρίνα η Χρυσοβελόνη, η οποία (χωρίς να κάνει πλάκα) υποστήριξε ότι «Η έμφυλη βία και ειδικότερα η βία κατά των γυναικών και των παιδιών τους είναι ένα φαινόμενο που εντάθηκε στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Συνεπώς, δεν είναι ασύνδετη με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική» προσφέροντας έτσι άφεση αμαρτιών σε κάθε υπάνθρωπο που σηκώνει το χέρι του. Γιατί το συμπέρασμα από τη φράση της Χρυσοβελόνη είναι πως αφού φταίει η «νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική» το κάθαρμα που βαράει δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από άλλο ένα θύμα της πολιτικής αυτής (το τι μπορεί να απαντήσει η Χρυσοβελόνη αν της ζητηθεί να ορίσει με ακρίβεια τι είναι «νεοφιλελεύθερη πολιτική» είναι κι αυτό θέμα άλλου κειμένου, σίγουρα πολύ πιο διασκεδαστικού).
Προφανώς οι Μπέλλες και οι Χρυσοβελόνες αυτού του κόσμου δεν είναι μόνες τους. Έχουν παρέα χιλιάδες συμπολίτες. Γονείς που χαίρονται που ο γιος τους δεν είναι κάνα φλωράκι, αλλά άντρας που λύνει μόνος του και με τσαμπουκά τις διαφορές του. Θείους που δεν κάνουν εμετό και μόνο στο άκουσμα της φράσης «ε, δεν πειράζει... άντρας είναι». Παππούδες που μαθαίνουν στα αγόρια τους ότι οι άντρες δεν κλαίνε και άμα λάχει σηκώνουν και κάνα χέρι. Γιους που πιστεύουν ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο για να τους υπηρετούν και κόρες που ζουν για να υπηρετήσουν γιους.
Όλοι αυτοί οι συμπολίτες δεν είναι αθώοι επειδή «έτσι τους έμαθαν». Κάθε άλλο. Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό που τους έμαθαν είναι λάθος. Αλλά όσο παραμένει ένα λάθος που δικαιολογείται από τις Μπέλλες και τις Χρυσοβελόνες, θα είναι ένα λάθος που θα επαναλαμβάνεται. Γιατί, για αυτούς που έχουν μάθει να κερδίζουν με τη βία, είναι ένα πολύ βολικό λάθος. Και θα συνεχίσει να είναι βολικό, μέχρι όλοι οι υπόλοιποι να συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να αποτρέψει τα χέρια από το να σηκώνονται, είναι να ξέρουν οι νταήδες αυτού του κόσμου πως όταν τα χέρια σηκώνονται, κόβονται. Αρκεί να μάθουμε τη χρήση των μαχαιριών που προβλέπει ο νόμος και να αρχίσουμε να τα χρησιμοποιούμε. Και μπράβο μας.
4°
