Δεν χρειάστηκε περισσότερο από λίγα χρόνια στην εξουσία για να καταλάβουμε ότι η Αριστερά είναι κάτι σαν την Δεξιά, στην πιο λαίμαργη για ρουσφέτια και λυσσασμένη για εξουσία εκδοχή της. Ακόμα και στο δήθεν κομβικό για τις δήθεν ευαισθησίες της Αριστεράς μεταναστευτικό, αποκαλύφθηκε αυτό που πριν υπήρχε ως υποψία σε λίγους: οι ανθρωπιστικές κορόνες ήταν μια αντιπολιτευτική παράσταση η οποία κατέβηκε μόλις ο θίασος κάθισε στις θέσεις της εξουσίας. Τώρα μπορεί να μην εκπλήσσει κανέναν, αλλά το 2010 ή το 2012 πολλοί συμπολίτες θα δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι επί Πρώτης Φοράς Αριστεράς οι συνθήκες στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων θα ήταν πολύ χειρότερες απ’ ό,τι ήταν επί κεντροδεξιάς.
Ακόμα και στην οικονομική διαχείριση, οι σκιές πάνω από τη διακυβέρνηση έχουν αρχίσει να κρύβουν τον ήλιο. Ακόμα και αν οι σκιές αυτές σχηματίζονταν μόνο από την εξαγορά της εταιρείας του φίλου του Ζάεφ από τη ΔΕΗ, τη σύμβαση του Ελ. Βενιζέλος και την υπόθεση της ΔΕΠΑ, είναι και πάλι πολλές για παράταξη που κυβερνά μόλις τριάμισι χρόνια. Όμως ακόμα κι αυτές δεν συγκρίνονται με το μεγαλύτερο σκάνδαλο του Αλέκση και της παρέας του. Ένα σκάνδαλο πιο χυδαίο κι από πρωτοσέλιδο της Espresso που αναφέρεται σε βιασμό με τη λέξη «μερεμέτι» και πιο προκλητικό κι από στρίπερ στη Μητρόπολη (προσοχή, λέω «προκλητικό», όχι «δυσάρεστο»). Ένα σκάνδαλο για το οποίο οι υπεύθυνοι δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ τη δικαιοσύνη, καθώς πρόκειται για ένα έγκλημα το οποίο δεν καλύπτεται από τον ποινικό κώδικα (και σίγουρα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το έγκλημα του να πλαστογραφείς ένα πτυχίο δημοτικού, ενώ έχεις τελειώσει μόνο τις 5 πρώτες τάξεις, προκειμένου να καταφέρεις να βρεις δουλειά ως καθαρίστρια).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως πια γνωρίζουν ακόμα και τα πολύ μικρά παιδιά, η χώρα έπεσε στη χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών εξαιτίας της φρικαλέας διαχείρισης του δημοσίου τομέα. Αυτό που χρεοκόπησε και παρέσυρε μαζί του στο λάκκο τους πάντες, ήταν το κράτος. Το Δημόσιο. Αυτό που θα περίμενε, λοιπόν, κανείς θα ήταν η προσπάθεια να επικεντρώνεται στο συμμάζεμα του δημοσίου τομέα και όχι στην αφαίμαξη του ιδιωτικού.
Η Πρώτη Φορά Αριστερά έχει άλλη άποψη.
Από το 2014 μέχρι το 2017 ο μέσος μισθός των συμβασιούχων και των μετακλητών του Δημοσίου (των θέσεων οι οποίες προσφέρονται για ρουσφέτια δηλαδή), ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ 16,7% και από 1.286 ευρώ, που ήταν το 2014, έφτασε τα 1.502. Την ίδια περίοδο, ο μέσος μισθός των δύστυχων ιδιωτικών υπαλλήλων μειώθηκε από 1.011 ευρώ στα 982.
Αν ανήκετε στον ιδιωτικό τομέα θα βρίζετε, αν ανήκετε στον δημόσιο τομέα και δεν είστε ευνοημένα κομματόσκυλα θα βρίζετε, αν είστε μετακλητός ή συμβασιούχος μάλλον δεν θα βρίζετε, αλλά όλοι σίγουρα καταλαβαίνετε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του σκανδάλου. Μπορεί όχι με τη νομική, αλλά σίγουρα με την ηθική έννοια, αν και η Αριστερά έχει προσχωρήσει στη Βουλγαράκεια θεώρηση των πραγμάτων σύμφωνα με την οποία, αν κάτι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό.
Για να το πω με παράδειγμα, ώστε να το καταλάβουν και οι επιπόλαιοι συμπολίτες, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια με 2 παιδιά. Τα πράγματα για την οικογένεια πάνε καλά από οικονομικής άποψης, αλλά κατά τα άλλα είναι μια οικογένεια για κλάματα. Το ένα παιδί χαρτζιλικώνεται σα να μην υπάρχει αύριο και χωρίς να απαιτείται τίποτα από αυτό, ενώ το άλλο εργάζεται αλλά ο μισθός του είναι μικρότερος από το χαρτζιλίκι του αδερφού του. Μέρος μάλιστα αυτού του μισθού προσφέρεται για την κάλυψη των αναγκών του σπιτιού. Το πρώτο παιδί μπλέκει με τον τζόγο και καταλήγει να χρωστάει πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να δώσει. Οι σπάταλοι γονείς έχουν μείνει ταπί και ο μόνος τρόπος να βοηθήσουν τον τζογαδόρο απόγονο είναι να ζητήσουν δανεικά από φίλους. Οι φίλοι τούς δανείζουν, με την προϋπόθεση να βάλουν ένα χαλινάρι και στα δικά τους έξοδα και στο παιδί. Εκείνοι παίρνουν τα λεφτά, ξεχρεώνουν τα χρέη του παιδιού, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν το ποσοστό της συνεισφοράς στα έξοδα του σπιτιού του εργαζόμενου παιδιού. Με τα λεφτά που περισσεύουν από τα δανεικά και χάρη στην αυξημένη συνεισφορά του παιδιού-κορόιδου, αρχίζουν να ξαναχαρτζιλικώνουν τον τζογαδόρο.
Ό,τι ακριβώς σκέφτεστε για τους γονείς αυτούς, πρέπει να σκέφτεστε και για την κυβέρνηση του Αλέκση. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Επειδή κάποιοι αναγνώστες είναι κάπως πονηροί, να σας πω πως το ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε και αλλαγή γονιών, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Γιατί οι γονείς που ξεκίνησαν το χαρτζιλίκωμα είναι αυτοί που (πολύ) κουτσά, (και αρκετά) στραβά, ξεκίνησαν κάπως να τηρούν και τη συμφωνία με τους φίλους-δανειστές, σε αντίθεση με τους γονείς που ήρθαν μετά και τίναξαν την μπάνκα που είχε αρχίσει να ξανασχηματίζεται στον αέρα.
7°
