Αν έχω καταλάβει καλά, το Ποτάμι έχει κάποιες εκδηλώσεις το Σαββατοκύριακο. Δεν έχω ακριβώς καταλάβει τι είδους εκδηλώσεις είναι, ακούω κυρίως για πινγκ-πονγκ και πιλάτες, αλλά θα υποθέσω ότι στο περιθώριο των χιπστεροαθλητικών δραστηριοτήτων θα συζητηθούν και πολιτικά θέματα. Κι αφού το υποθέσω, θα προσπαθήσω, με την γνωστή καλή μου καρδιά, να απαλλάξω τους ποταμίσιους συμπολίτες από την απειλή του εξωκοινοβουλευτισμού προτείνοντας το ένα και μοναδικό σχέδιο που μπορεί να τους οδηγήσει ξανά στης Βουλής τα έδρανα (έμφαση στο «μπορεί» καθώς έτσι που τα ’χουν καταφέρει στο Ποτάμι μπορεί τίποτα να μην τους σώζει). Εχεί την κωδική ονομασία «Καμμένος» κι αυτό γιατί είναι ακριβώς το ίδιο σχέδιο που οδήγησε τους Καμμένους Έλληνες όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στην κυβέρνηση.
Ο Καμμένος ο Πάνος είχε καταλάβει πως προκειμένου να αναπαύσει το εντυπωσιακό κορμί του στις βουλετικές και κυβερνητικές θέσεις, έπρεπε να στοχεύσει σε ένα πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο. Τους αντιμνημονιακούς συμπολίτες που παρότι δεν είχαν καμία σχέση με την αριστερά θα ψήφιζαν ακόμα και ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να φύγουν οι επάρατοι Σαμαροβενιζέλοι. Αλλά θα τον ψήφιζαν με βαριά καρδιά. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που θα ήθελαν να ψηφίσουν ήταν ένα κόμμα που θα βοηθούσε στην απαλλαγή από τις «μνημονιακές δυνάμεις», που θα βοηθούσε δηλαδή τον Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά δεν θα ήταν αριστερό. Κι αυτό ακριβώς τους έδωσε ο Καμμένος ο Πάνος, αποκαλύπτοντας ότι θέλει όχι απλώς να συνεργαστεί με τον Αλέκση, αλλά να του μάθει να γράφει και με το δεξί το χεράκι (το ότι ο Αλέκσης γράφει μόνο με το πόδι δεν έμοιαζε να απασχολεί πολλούς εκείνη την περίοδο).
Το Ποτάμι πέτυχε όσο λειτούργησε ως καταφύγιο των κεντρώων που δεν αντέχουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπορούσαν να ψηφίσουν ενα κόμμα με αρχηγό τον Σαμαρά ή τον Μεϊμαράκη. Αυτών που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον Μητσοτάκη, αλλά δεν πολυσυμπαθούν τη Νέα τη Δημοκρατία των Καραμανλικών, του Άδωνι και του Βορίδη. Τη Νέα τη Δημοκρατία που, αν είναι να απαλλαχθεί η χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα την ψηφίσουν.
Αυτοί οι άνθρωποι θα ήθελαν πολύ να μπορούν να ψηφίσουν ενα κόμμα χωρίς Καραμανλήδες και Αδώνηδες και Βορίδηδες, ένα κόμμα που θα εξασφάλιζε την απαλλαγή από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορεί να γίνει: τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον Μητσοτάκη. Θα ήθελαν πολύ να ακούσουν τον Σταύρο τον Θεοδωράκη να λέει πως θα μάθει τη Νέα τη Δημοκρατία να γράφει με το... χμ... αν πω με το κεντρώο, η εικόνα θα είναι πολύ σέξι αλλά καθόλου δεν θα ανταποκρίνεται σ΄αυτό που θέλω να πω, οπότε θα διορθώσω και θα πω ότι πολύ θα ήθελαν να ακούσουν τον Σταύρο τον Θεοδωράκη να λέει ότι θέλει να γίνει η κεντρώα πυξίδα του Μητσοτάκη.
Όσο ο Θεοδωράκης δεν διευκρινίζει τι ακριβώς θα κάνει μετά τις εκλογές, όσο δεν κάνει σαφές ότι πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι η αντιΣΥΡΙΖΑ δύναμη του κέντρου, τα ποσοστά θα μειώνονται. Γιατί, αντίθετα με πολλά στελέχη του Ποταμιού, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που του έδωσαν εκείνο το 6% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, θέλουν πρώτα και πάνω απ’ όλα απαλλαγή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα «ναι μεν αλλά» με τον Αλέκση του πρώτου 6μήνου του 15 έριξαν το 6% σε 4% και όσο συνεχίζονται θα το ρίχνουν όλο και πιο κάτω.
Το Ποτάμι δεν μοιάζει με τα άλλα κόμματα. Δεν έχει παραδοσιακούς ψηφοφόρους. Δεν έχει ανθρώπους που το ψηφίζουν όπως η Τρέμη ψηφίζει ΚΚΕ. Ούτε ανθρώπους που το ψηφίζουν επειδή φοβούνται μην εξαφανιστεί. Εχει μόνο ψηφοφόρους που το ψηφίζουν για να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Κι αυτό που οι περισσότεροι ψηφοφόροι του θέλουν τώρα, είναι μια κυβέρνηση χωρίς ΣΥΡΙΖΑ (και φυσικά ΑΝΕΛ, αλλά από αυτούς η απαλλαγή θα έρθει από την κάλπη). Αλλιώς θα σφίξουν τα δόντια και θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Αν δεν το καταλάβει, θα μείνει με τους λιγότερους. Και έξω από τη Βουλή. Και μπράβο του.
7°
