Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μπορεί ο πρωθυπουργός του Καμμένου να παίρνει όλη τη δόξα της διακυβέρνησης της χώρας, αλλά, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο φανερό πως αυτή η δόξα δεν του ανήκει αποκλειστικά και δεν εννοώ πως ανήκει και στον αρχηγό των Καμμένων Ελλήνων. Αυτό είναι δεδομένο και το ξέραμε από την πρώτη μέρα που ένωσαν τους λαϊκισμούς τους για γίνουν κουμανταδόροι της ωραίας μας χώρας (ο μόνος που δεν είχε καταλάβει ότι συνεργάζονταν με τον Καμμένο ήταν ο, μάλλον αποροφημένος από τον εαυτό του, άνθρωπος-παγώνι, ο οποίος φασιστοειδές τον ανεβάζει διανοητικά, ασταθή τον κατεβάζει τις τελευταίες μέρες που καθόλου δεν θυμίζουν τους ωραίους αγώνες που δίνανε πλάι-πλάι εκείνο το εξάμηνο του 2015).
Αυτό που εννοώ είναι πως ο Αλέκσης και ο Πάνος μοιράζονται την εξουσία με έναν πολιτικό που έχει τη χαρά να βλέπει σε θέσεις κλειδιά ανθρώπους της απόλυτης εμπιστοσύνης του. Πως μοιράζονται την εξουσία με τον Κωνσταντίνο τον Ικανό/Έντιμο/Εργατικό/Αποτελεσματικό, γνωστό και ως Κώστα Καραμανλή.
Καταλαβαίνω ότι οι αναγνώστες που αισθάνονται κοντά στον Βαγγέλη τον Αντώναρο θα έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται, αλλά τους παρακαλώ να καθυστερήσουν όσο μπορούν την έκρηξή τους και να σκεφτούν (αν δεν είναι τόσο κοντά στον Βαγγέλη τον Αντώναρο που να έχουν χάσει τη δυνατότητα) τα εξής:
Ο Καμμένος ο Πάνος ήταν για πολλά χρόνια απλός βουλευτής μέχρι που ο Κωνσταντίνος ο Ικανός/Έντιμος/Εργατικός/Αποτελεσματικός αποφάσισε, το 2007, να τον υπουργοποιήσει. Η καλή τους σχέση ποτέ δεν διατάραχθηκε (τουλάχιστον δημοσίως) και ο αρχηγός των Καμμένων Ελλήνων, ακόμα και στην πιο σκληρή κριτική του για τη Νέα τη Δημοκρατία, κακιά κουβέντα για τον άνθρωπο που τον έκανε υπουργό δεν λέει. Ο Καμμένος ο Πάνος είναι συνεταίρος του Αλέκση από την πρώτη του κυβέρνηση και η σχέση τους είναι τόσο στενή που ο Αλέκσης δεν διστάζει να διώξει όποιον υπουργό τολμά να στεναχωρήσει τον αγαπημένο του Πάνο.
Ο Πάκης ο Παυλόπουλος ήταν υπουργός Εσωτερικών από το 2004 μέχρι το 2007 και υπερυπουργός Εσωτερικών από το 2007 και μετά, όταν ενώθηκαν τα υπουργεία Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Δημόσιας Τάξης. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβει κανείς πως για να έχει ένας άνθρωπος αυτή τη θέση δεν μπορεί παρά να είναι της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού. Ο Πάκης ο Παυλόπουλος είναι ο άνθρωπος που ο Αλέκσης επέλεξε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας κι επειδή ο Πάκης δεν είναι κάνα γαϊδούρι, κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει την πρωθυπουργία του Αλέκση.
Ο μόνος που ίσως απολαμβάνει ακόμα μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από έναν πρωθυπουργό είναι ο επικεφαλής της Eθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Ο άνθρωπος που μαθαίνει αυτά που δεν πρέπει να μαθεύονται και ξέρει αυτά που δεν είναι γνωστά. Και στη θέση αυτή ο Κωνσταντίνος ο Αεικίνητος/Αδιάφθορος/Εργασιομανής/Ειλικρινής τοποθέτησε τον Δημήτρη τον Παπαγγελόπουλο. Τον άνθρωπο που είναι ο αμετακίνητος αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του Αλέκση σε ένα υπουργείο που μετράει τρεις υπουργούς σε τρία χρόνια. Σε ένα υπουργείο που μπορεί να γίνει (αν δεν είναι ήδη) ο μοχλός της πολιτικής «να βάλουμε μερικούς φυλακή» που αποκάλυψε ο σύντροφος Πολάκης.
Βάλτε τώρα στη σούπα και τα καραμανλικά λιμά τύπου Παπακώστα και Αντώναρου, σκεφτείτε πόσοι καραμανλικοί δημοσιογράφοι έχουν εκπομπή στην κυβερνητική τηλεόραση και σκεφτείτε και πόσοι, που έχουν την ατυχία να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, ελέγχουν την κυβέρνηση με τη χαλαρότητα που μαρκάρει αμυντικός σε φιλικό προετοιμασίας.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ δυσκολεύομαι να πιστέψω πως αν οι παλιοί συνεργάτες κάποιου είναι σε κρίσιμα πόστα ενός συστήματος εξουσίας, αυτός ο κάποιος δεν έχει καμία σχέση με σύστημα αυτό. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όταν οι άνθρωποι ενός πρώην πρωθυπουργού γίνονται άνθρωποι ενός νυν πρωθυπουργού, οι δύο αυτοί πρωθυπουργοί είναι αντίπαλοι. Πολύ περισσότερο, όταν και οι δύο φροντίζουν, με ξεχωριστή επιμέλεια, να μη λένε ποτέ κακά λογάκια και να μην πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Και μπράβο τους.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
11°
