Προσπαθώ εδώ και λίγη ώρα να βρω μια λέξη που να ταιριάζει στην εικόνα του πιτσιρικά που έχει ανέβει στο υπουργικό τραπέζι και με άψογη εργατοπατρική στάση κάτι φαίνεται να διεκδικεί. Ίσως κάτι που ο ίδιος θεωρεί ότι δικαιούται μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε, ίσως κάποιο δικαίωμα εντελώς αποκομμένο από υποχρεώσεις, ίσως πάλι τίποτα από όλα αυτά και η αναρρίχηση στο τραπέζι να είναι μια κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που όπως όλοι σ’ αυτήν την ηλικία ταλαιπωρείται από τα καπρίτσια των ορμονών.
Φυσικά δεν θα κερδίσει τίποτα από όλα όσα ζητάει αλλά καθόλου δεν αποκλείεται να κάνει δικιά του μια βουλευτική έδρα σε μια βουλή του μέλλοντος. Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που εκλέγεται με μοναδικά προσόντα την ικανότητα να κρατάει ντουντούκα στο ένα χέρι και να σφίγγει γροθιά με το άλλο. Η βουλή είναι γεμάτη από φωνακλάδες με απαιτήσεις κι αν κρίνουμε από τους ψηφοφόρους, έτσι θα συνεχίσει και στο μέλλον.
Όμως η λέξη που προσπαθώ να βρω δεν έχει να κάνει με τα αιτήματα ή τις απόψεις του πιτσιρικά. Τα αιτήματα ανθρώπου που εν έτει 2018 μπουκάρει και απαιτεί μου είναι εντελώς αδιάφορα. Οι απόψεις του το ίδιο, πολύ περισσότερο όταν ο μπουκαδόρος ανήκει σε μια ηλικιακή ομάδα που το ατού της δεν είναι η διαύγεια του πνεύματος αλλά η ορμή του σώματος -πέρα από το τι υποστηρίζουν οι θλιβεροί γλύφτες των νέων, οι απόψεις της νεολαίας είναι συνήθως κλισέ και ρηχές των δε συνδικαλιστών μαθητών (του χειρότερου δηλαδή κομματιού της νεολαίας) πιο συντηρητικές κι από μικροαστού στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η λέξη που προσπαθώ να βρώ πρέπει να περιγράφει ολόκληρη την εικόνα.
Μια ωραία λέξη είναι η λέξη «εκδίκηση», καθώς ο μαθητής κάνει πράξη τα λόγια του συντρόφου Γραβρόγλου και του δείχνει τι περίπου σημαίνει το ρωμαλέο κίνημα στο οποίο προτρέπει. Στο κάτω-κάτω είναι μια εικόνα στην οποία ο άνθρωπος που ονειρεύεται Φοιτητικά Τάγματα Ασφαλείας στα πανεπιστήμια παίρνει μια μικρή γεύση από το δηλητήριο που σκορπίζει στην Παιδεία.
Μόνο που στην πραγματικότητα ο πιτσιρικάς δεν εκδικείται για τίποτα και η εικόνα περισσότερο από εκδίκηση είναι δικαίωση. Είναι ο κόσμος όπως τον ονειρεύεται ο Γαβρόγλου. Ένας κόσμος που η υψωμένη γροθιά θα είναι πιο δυνατή από το επιχείρημα και η ένταση της ντουντούκας θα σκέπαζει κάθε αντίρρηση. Ο πιτσιρικάς είναι ένας μικρός Γαβρόγλου και το μόνο που (ίσως) τον διαφοροποιεί από τον υπουργό είναι ότι στερείται της πονηρής υστεροβουλίας του θεωρητικού της πανεπιστημιακής αυτοδικίας.
Η επόμενη λέξη που μου έρχεται είναι η «παρακμή» αλλά είναι κάπως πομπώδης και μπακαλιαρίστικη για τα γούστα μου. Χώρια που η παρακμή υπονοεί πως το κράτος των Ελλήνων γνώρισε και ακμή, όταν το μόνο που στ’ αλήθεια άκμασε εδώ τα τελευταία 200 χρόνια είναι το ρουσφέτι και ο βαλκάνιος αρχοντοχωριατισμός. (Αυτή η σκέψη στην πραγματικότητα είναι πολύ αισιόδοξη καθώς αφήνει το περιθώριο να ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ακμή και δεν θα βρισκόμαστε μονίμως κάπου ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, καλώς ή κακώς η μόνη λέξη που νομίζω πως είναι κατάλληλη να περιγράψει την εικόνα αυτή είναι η λέξη «Ξεφτίλα». Ξεφτίλα για τη διεκδίκηση που γίνεται οπαδικός τσαμπουκάς. Ξεφτίλα για την εκπαίδευση στην οποία βασιλεύει η κακομαθημένη παραταξιακή τσογλαναρία, που μοναδικό της επίτευγμα είναι ότι καταφέρνει να πουλάει ομαδικό νταηλήκι ανενόχλητη. Ξεφτίλα για το κράτος που τα υπουργεία του είναι κέντρα διερχομένων εισβολέων και καταληψιών. Μα πιο πολύ από όλα Ξεφτίλα για τους κατοίκους μιας χώρας που έχουν μάθει να ζητούν χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αποδείξουν ότι αξίζουν. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Μια άλλη ενδιαφέρουσα εικόνα είναι αυτή του γραφείου του συντρόφου Γαβρόγλου. Αν έχετε οποιαδήποτε απορία για το βυθό στον οποίο έχει κολλήσει η Παιδεία των όχι και τόσο πλούσιων Ελλήνων (οι πιο πλούσιοι έτσι κι αλλιώς έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού) μια ματιά στο χάος του γραφείου του υπουργού θα σας δώσει όλες τις απαντήσεις που χρειάζεστε.
