Φτωχοποιούν με την υψηλή φορολογία τη μεσαία τάξη «επενδύοντας» τους επιπλέον φόρους στο Δημόσιο (διορισμοί μετακλητών και κομματικών κομισάριων), αυξάνοντας την ακίνητη περιουσία του (αρνήσεις κληρονομιάς λόγω αδυναμίας πληρωμής των σχετικών φόρων). Φτωχοποιούν περαιτέρω και εξαρτούν τους συνταξιούχους από τα κρατικά επιδόματα. Οι τράπεζες επί των ημερών τους έκλεισαν (capital control) και τώρα «ανοιχτές» έχουν χάσει το 97% της αξίας τους, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Bloomberg, κοντά δηλαδή στην αναπόφευκτη κρατικοποίησή τους. Οι ιδιωτικοποιήσεις (για παράδειγμα το Ελληνικό), οι ιδιωτικές επενδύσεις, έχουν φρενάρει με πολλαπλές παρεμβάσεις τους στα τέσσερα ευλογημένα χρόνια της διακυβέρνησης της Αριστεράς του Καμμένου. Αν προσθέσει κανείς και την καθεστωτική τους παρέμβαση στη Δικαιοσύνη και στην Ενημέρωση, που θυμίζουν τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, μήπως τελικά οι κομμουνιστές του Καμμένου είναι πιο έξυπνοι απ’ ό,τι νομίζουμε;
Μήπως βάζουν τα γυαλιά στον Μαρξ, στον Λένιν; Μήπως η κοινωνική μεταστροφή προς την αταξική κοινωνία έχει δρομολογηθεί στο υπόβαθρο; Μήπως η ελληνική κοινωνία ξυπνήσει μια μέρα πανευτυχής ως πρώην Αλβανία του Αλέξι Χότζα; Τι απρόσμενη ευτυχία... Τα όνειρα τόσων γενιών Ελλήνων θα γίνουν πραγματικότητα. Η Ελλάδα σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτήν σχεδόν όλου του υπόλοιπου κόσμου που έμαθε από την ιστορική αποτυχία εφαρμογής του κομμουνισμού στο ένα τρίτο του. Και βέβαια και της Αλβανίας!
Η χώρα ήταν πάντα πολύ αριστερή για να της ξεφύγει αυτή η δεύτερη ευκαιρία! Και φαίνεται ότι αυτήν τη φορά και σε αντίθεση με την πρώτη έχουμε τη συγκατάθεση των αντιδραστικών δυτικών συμμάχων, αν κρίνει κανείς τον φλογερό έρωτα τους για τον αριστερό Αλέξη του Καμμένου που τα υπογράφει δίχως αντιρρήσεις όλα. Αυτοί εξασφαλίζουν τα δανεικά τους, εμείς τα δίνουμε όλα για 99 χρόνια, διασφαλίζοντας την αριστερή φτωχοποίησή μας. Το αν η οικονομία της Αριστεράς του Καμμένου οδηγεί τη χώρα στην εξαθλίωση, στον κοινωνικό μαρασμό τους είναι μάλλον δευτερεύον. Εστιάζουν τις πιέσεις διόρθωσης μόνο στα οικονομικά, δεν τους καίγεται καρφάκι για την καταστροφή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη. Εξάλλου ο βαλκάνιος Αλέξις Ορμπάν είναι γεωγραφικά πολύ μακριά τους από τον αντίστοιχο κεντροευρωπαίο Βίκτωρα Ορμπάν.
Η έλλειψη προοπτικής αφήνει τη χώρα με έλλειμμα στις δημιουργικές της δυνάμεις που παίρνουν των ομματιών τους στην Ευρώπη και στην Αμερική. Έτοιμοι άριστοι επιστήμονες, τεχνίτες και επιχειρηματίες, εκπαιδευμένοι με τα λιγοστά χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου προσφέρουν τη δημιουργικότητά τους στις κοινωνίες, στις οικονομίες των δανειστών του, δίχως αυτοί να ξοδέψουν ένα ευρώ. Μένουν πίσω οι πλειοψηφίες των Ελλήνων που έχουν συνηθίσει μιθριδατικά στο όλο και λιγότερο, αυτοί της ήσσονος προσπάθειας, του κομματικού βολέματος, της συντεχνίας και της εσωστρέφειας, του ωχαδερφισμού, του ισοτισμού προς τα κάτω. Αυτοί που απεχθάνονται την άμιλλα, τον συναγωνισμό, την αριστεία, την επιτυχία, τη διάκριση.
Η κοινωνία της Αριστεράς του Καμμένου παραιτημένη, απαθής πλέον, γεύεται τους καρπούς των αριστερών της ονειρώξεων. Εκτόνωσε όλη της την επαναστατικότητα στις πλατείες για να φέρει στα πράγματα την Αριστερά του Καμμένου και τώρα αποκαμωμένη ζει την πορεία της προς την αταξική κοινωνία της φτώχειας. Τιμώρησε τους συντηρητικούς πολιτικούς των Σαμαροβενιζέλων αντικαθιστώντας τους με αυτούς των αριστερών Τσιπροκαμμένων. Διασφάλισε το διαχρονικό της όνειρο να ζήσει κι αυτή την πραγματικότητα της κομμουνιστικής φτώχειας, του κράτους πατερούλη που όλα τα δίνει έτοιμα, δίχως κόπο και αγωνίες. Μα αυτό δεν ήταν τελικά το απώτατο όνειρό της, να βάλει δηλαδή όλα της τα παιδιά στο Δημόσιο; Αυτή η αριστερή πολιτική δεν ήταν η κυρίαρχη σε όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης; Δεξιός και αριστερός κρατισμός; Είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ελεύθερου κόσμου που έχει ακόμη ένα δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα; Η φλόγα του κομμουνισμού σιγοκαίει μόνο στην Ελλάδα. Μία ιστορική κοινωνία που πορεύεται φιλάρεσκα κόντρα στην Ιστορία και τα διδάγματά της.
Σε αυτή την κοινωνία των πολιτών της ανέχειας προστίθενται και της γης οι κολασμένοι μετανάστες. Η Αριστερά του Καμμένου άνοιξε τα σύνορα της χώρας, τους δέχεται δίχως πολλές διατυπώσεις, εγκαταλείποντάς τους στη Μόρια και στις επερχόμενες πολλαπλές Μόριες. Οι φιλεύσπλαχνοι αριστεροί του Καμμένου υπηρετούν με το προσωπικό του αζημίωτο τον βασικό τους στόχο για μια φτωχοποιημένη κοινωνία ελεγχόμενη από το Κράτος. Από το αρωματισμένο Κολωνάκι, βέβαια, οι Μόριες μυρίζουν άσχημα. Προετοιμάζουν τους μελλοντικούς τους ψηφοφόρους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, που θα διασφάλιζαν διαχρονικά την εξουσία τους. Τους είναι αδιάφοροι οι κοσμοπολίτες Έλληνες της Διασποράς που θα πρόβαλλαν αντίσταση στην αριστερή ονείρωξή τους.
Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές να περατώσει την πραγμάτωση του ονείρου της για μια αταξική κοινωνία της φτώχειας, δίνοντας για πέμπτη φορά την εμπιστοσύνη της στην Αριστερά του Καμμένου. Να διασφαλίσει την προοπτική της αταξικής κοινωνίας ψηφίζοντας και πάλι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους υποδόριους υποστηρικτές τους που ξερογλείφονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια να συνδράμουν στο αριστερό όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει τη δυνατότητα να ζήσει το τέλος του δράματος που ξεκίνησε το 2015. Μια τέτοια εξέλιξη ίσως ξεκινούσε τη διαδικασία της επίπονης συνειδητοποίησης που έζησαν οι αριστερές κοινωνίες της ανατολικής Ευρώπης και οι οποίες πλέον προοδεύουν ως φιλελεύθερες. Η πολύ αριστερή ελληνική κοινωνία είναι πολύ σκληρή για να πάρει το μάθημά της στα θρανία, θέλει να το πάρει στις ουρές, περιμένοντας για την κρατική ελεημοσύνη. Εξάλλου, εκτός από η πιο αριστερή, είναι και η πιο έξυπνη.
8°
