Τα οκτώ τελευταία χρόνια ζήσαμε μέσα στην ιδεολογική τρομοκρατία και στον υστερικό παραλογισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλά από τα ψέματα και τις ανακρίβειες με τις οποίες βομβαρδιζόμασταν κατέληξαν να θεωρούνται, από τους περισσότερους, αυταπόδεικτες αλήθειες. Είναι τραγικό ότι βγαίνοντας από αυτήν την περίοδο δεν έχουμε αντιληφθεί σε συλλογικό επίπεδο τι συνέβη και δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την απλή λογική για να ξεχωρίζουμε το ψεύδος από την αλήθεια– ιδιαίτερα για θέματα που αφορούν καθοριστικά την ίδια την ζωή μας και το μέλλον μας.
Ψέμα τέταρτο: «Το PSI κατέστρεψε τις τράπεζες και τα ταμεία»
Νομίζω ότι η Ελλάδα γνώρισε, ουσιαστικά, τον Jean Piaget στην πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο. Εγώ πάντως τότε τον γνώρισα και αυτό οφειλόταν στο ότι παρά το γεγονός πως δεν είχα μεγάλη ανησυχια για την Ψυχολογία, μου είχε κάνει εντύπωση, μέσα στην πλημμύρα των πολιτικών βιβλίων που το κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, ότι υπήρχε και μεγάλος αριθμός εκδόσεων για τον Piaget. Είτε δικά του έργα, μεταφρασμένα στα ελληνικά, είτε εργασίες που είχαν γράψει για το έργο του άλλοι.
Έτσι λοιπόν μοιραία, κάποια στιγμή, πήρα στα χέρια μου μία «Εισαγωγή» στο έργο του και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Η –τελείως διαφορετική από τις μαρξιστικές αερολογίες του συρμού με τις οποίες κατατριβόμασταν εκείνη την περίοδο–θεωρία του για την «γνωστική ανάπτυξη» ήρθε να μου απαντήσει πολλές απορίες ή να μου διασαφήσει διάφορα που είχα βιώσει ο ίδιος.
Θυμήθηκα πως όταν ήμουν τεσσάρων ετών, θύμωνα πολύ με δύο μεγάλα κυπαρίσσια που είχαμε έξω από το σπίτι γιατί πίστευα ότι έγερναν συνέχεια δεξιά και αριστερά και χόρευαν χωρίς σταματημό με αποτέλεσμα να προκαλούν πολύ δυνατό αέρα και έτσι να μην μπορεί να παίξει καλά η παρέα της γειτονιάς. (Τότε, φυσικά, παίζαμε στον δρόμο). Ή επίσης, θυμήθηκα, με αφορμή πάντα τον Piaget ότι, στην ίδια ηλικία, ήμουν βέβαιος πως τα καράβια και οι βάρκες, για να πλέουν έτσι εύκολα στο νερό, θα πρέπει να είχαν στο κάτω μέρος ρόδες όπως και τα αυτοκίνητα στον δρόμο. Μάλιστα, κοιτώντας προσεκτικά μέσα στο νερό, νόμιζα ότι τις έβλεπα κιόλας τις ρόδες αυτες.
Διαβάζοντας τον σοφό Ελβετό, λοιπόν, όλα αυτά βρήκαν την ερμηνεία τους. Η θεωρία του εξηγούσε καθαρά ότι στην ηλικία από 2 έως 7 ετών, που το παιδί δεν έχει ακόμη συγκροτήσει τον μηχανισμό της λογικής σκέψης, αντιμετωπίζει τον κόσμο με έναν δικό του τρόπο: ενίοτε βλέπει αντικείμενα που δεν υπάρχουν, (οι ρόδες στις βάρκες), άλλες φορές δεν βλέπει αντικείμενα που υπάρχουν ενώ, επίσης, συνδέει την αιτία με το αποτέλεσμα με επιφανειακό τρόπο (τα κυπαρίσσια κινούνται και δημιουργούν τον άνεμο). Και ούτω καθ’ εξής. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα σκεφτεί ότι αν και πολλές θεωρίες θα καταρρεύσουν στο πέρασμα του χρόνου, αυτή η γνωστική θεωρία του Piaget έστεκε καλά στα πόδια της, γιατί εξηγούσε επαρκώς την πλευρά του κόσμου με την οποία είχε καταπιαστεί, και ότι μάλλον δεν θα διαψευδόταν.
Σχετικά πρόσφατα όμως, δηλαδή εδώ και λίγα χρόνια, η άποψή μου αυτή έχει κλονισθεί. Κατά μίαν έννοια νιώθω την ανάγκη να στείλω ένα γράμμα στον φιλόσοφο, εκεί που βρίσκεται, και να του πω «μπαρμπα-Γιάννη, δεν μας τα ’γραψες καλά». Και αυτό διότι, με έκπληξή μου, διαπίστωσα ότι τέτοιου είδους προβλήματα στην κατανόηση του πραγματικού κόσμου, δηλαδή το να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουνε ή να μη βλέπεις πράγματα που υπάρχουνε μπροστά σου ή σου έχουν πέσει και στο κεφάλι, ή, πάλι, το να μπερδεύεις το αποτέλεσμα με την αιτία σαν να είσαι τετράχρονος, τελικά, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο παιδιά από 2 έως 7 ετών! Αφορά και έναν πάρα πολύ μεγάλο αριθμό ενηλίκων – νεαρών, ώριμων ή και υπερώριμων ακόμη.
Τη διαπίστωση αυτή σχετικά με την αστοχία της θεωρίας του Jean Piaget, εγώ προσωπικά την έκανα με αφορμή το PSI, το οποίο είναι ένα σημαντικό και πραγματικό γεγονός το οποίο συνέβη και άλλαξε την πορεία της χώρας και, παρ’ όλα αυτά ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και πάρα πολλοί ξένοι, το αντιμετωπίζουν με τα μάτια ενός τρίχρονου παιδιού: άλλοτε το βλέπουν σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι, άλλοτε δεν το βλέπουνε καθόλου, λες και δεν υπήρξε ποτέ, ενώ συνήθως μπερδεύουν σε αυτό και αντιστρέφουν εντελώς την αιτία και το αποτέλεσμα.
Και δεν μιλάμε μόνο για απλούς ανθρώπους που δεν έχουν πολύ ειδικές γνώσεις ή και για πολιτικούς δημαγωγούς που ό,τι και να λένε δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά μιλάμε και για ακαδημαϊκούς οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, για τραπεζίτες, ή και για άτομα που δηλώνουν ως επάγγελμα «χρηματιστηριακοί αναλυτές» ή «σύμβουλοι επενδύσεων» – τρομάρα τους, που θα έλεγε και η σοφή γιαγιά μου. (Βέβαια, για τους τελευταίους το να βγαίνουν στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και να λένε, με μίσος και αγανάκτηση, τρομερές σαχλαμάρες για το PSI ίσως να μπορεί να ερμηνευθεί και αλλιώς: προσπαθούν έτσι να δικαιολογηθούν σε διάφορους πελάτες τους που τους κατέστρεψαν πείθοντάς τους να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, όταν είχαν πολύ υψηλές αποδόσεις).
Το PSI ήταν η μεγαλύτερη διαγραφή χρέους που συνέβη ποτέ στην παγκόσμια ιστορία. Διεγράφησαν, συνολικά, περισσότερο από 200 δισεκατομμύρια ευρώ ελληνικού χρέους.
Ο τρόπος με τον οποίον το PSI γίνεται αόρατο στις περιγραφές διαφόρων –ενήλικων– αντιμνημονιακών για την κρίση είναι πράγματι καταπληκτικός. Η διήγηση των γεγονότων είναι μία συνεχής διαδικασία αφαίμαξης του ελληνικού λαού από τους ανάλγητους δανειστές. Το PSI δεν υπάρχει πουθενά. (Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ξένου οικονομολόγου διεθνούς φήμης που περιγράφει την αναλγησία με την οποία αντιμετώπισε η Δύση την Ελλάδα χωρίς να της χαρίσει το παραμικρό και ο οποίος φυσικά δεν ξέρει τίποτα για το PSI βρίσκεται εδώ).
Πλην όμως, όσο και αν οι σύγχρονοι καταστροφείς της θεωρίας του Piaget δεν βλέπουν το PSI πουθενά, δεν γίνεται να το διαγράψουν από την ιστορία. Είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, το PSI συνέβη, είναι ένα στοιχείο της ιστορίας και με αυτό διαγράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Για την ακρίβεια το PSI (και με αυτό τον όρο για λόγους οικονομίας της έκφρασης εννοούμε και το καθ’ εαυτό PSI αλλά και τα μικρά αδελφάκια του δηλαδή το PSI+ και το OSI) ήταν η μεγαλύτερη διαγραφή χρέους που συνέβη στην παγκόσμια ιστορία. Είναι πολύ αμφίβολο αν θα ξανασυμβεί στο μέλλον, σε βάθος πολλών δεκαετιών, μία τόσο μεγάλη διαγραφή χρέους κάπου αλλού.
Διεγράφησαν, στις τρεις διαδικασίες συνολικά, περισσότερο από 200 δισεκατομμύρια ευρώ ελληνικού χρέους. Ακόμα και αν περιοριστούμε στο εξωτερικό χρέος, δηλαδή σε αυτό που το ελληνικό δημόσιο χρωστούσε μόνο σε ξένους και όχι σε Έλληνες πολίτες, και πάλι θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο γεγονός διαγραφής χρέους που υπήρξε ποτέ στην ιστορία, μιας και αυτό πρέπει να φθάνει τουλάχιστον τα 7/10 του συνόλου, δηλαδή στα 140 δισεκατομμύρια ευρώ. Το να υποκρινόμαστε και να λέμε ότι η Ευρώπη απομύζησε την Ελλάδα όσο μπορούσε, επιβάλλοντάς της «λιτότητα» και τα λοιπά και να παρασιωπούμε τη διαγραφή χρέους ύψους 140 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι κάτι τελείως παρανοϊκό – έξω από το πεδίο μελέτης του Piaget.
Δεν ήταν το PSI που έβλαψε τις τράπεζες αλλά ήταν η ίδια η χρεοκοπία, την οποία το PSI έφερε σε ανεκτά μέτρα και δεν άφησε να εκδηλωθεί με όλη της την ένταση
Βεβαίως, αυτό, δηλαδή η αναδιάρθρωση του χρέους, δεν συνέβη λόγω της καλής καρδιάς της Ευρώπης. Συνέβη από ανάγκη διότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το σύνολο του υπάρχοντος χρέους της. Αυτό όμως είναι και το δεύτερο σημείο με το οποίο σχετίζεται η προσέγγιση του Piaget. Το καταπληκτικό που συμβαίνει είναι το εξής: όπως ένας τετράχρονος βλέπει τα δέντρα να γέρνουν αριστερά και δεξιά και πιστεύει πως αυτή είναι η αιτία που φυσάει ο άνεμος, έτσι και πάρα πολλοί, οι οποίοι δεν είναι όμως μικρά παιδιά αλλά είναι επαγγελματίες οικονομολόγοι και δουλεύουν σε αυτά τα πράγματα, βλέπουν όχι το PSI σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας, αλλά πλευρές και όψεις της χρεοκοπίας σαν αποτέλεσμα του PSI!
Αίφνης μπορεί να θυμηθεί κανείς ότι λίγο καιρό πριν από την έναρξη των διαδικασιών της διαγραφής του χρέους, στη μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα του κόσμου, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του πλέον αρμόδιου ίσως για αυτά τα θέματα Έλληνα οικονομολόγου, ο οποίος εξηγούσε ότι το PSI δεν έπρεπε να λάβει χώρα διότι θα πλήξει τις τράπεζες! Είναι βέβαια τρομερή ειρωνεία της τύχης ότι ο ίδιος αυτός Έλληνας οικονομολόγος, μετά από λίγο καιρό, ως πρωθυπουργός πλέον της χώρας, επέβλεψε –και έπραξε άριστα– το PSI!
Η χρεοκοπία της χώρας είχε ήδη μειώσει τη συνολική πραγματική αξία των τραπεζών
Εκείνο που δεν είχε αντιληφθεί, βεβαίως, όταν έγραφε το άρθρο στους Financial Times και ισχυριζόταν ότι η διαγραφή της αξίας των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από το ενεργητικό των ελληνικών τραπεζών θα έχει καταστροφικές συνέπειες για αυτές είναι πως στην πραγματικότητα, η χρεοκοπία της χώρας είχε ήδη διαγράψει την αξία αυτή και είχε μειώσει τη συνολική πραγματική αξία των τραπεζών αναλόγως.
Είναι καταπληκτικό ότι δεν βρέθηκε κανείς τη στιγμή εκείνη να εξηγήσει οτι τα παλιόχαρτα που είχαν οι τράπεζες στα θησαυροφυλάκιά τους και λέγονταν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου είχαν μία πραγματική αξία ιλιγγιωδώς μικρότερη από την ονομαστική τους, γιατί το ελληνικό δημόσιο ήταν πλήρως ανίκανο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του που απέρρεαν από ό,τι ήταν γραμμένο επάνω στα εν λόγω παλιόχαρτα! Ήταν δηλαδή ανίκανο να πληρώσει τους τόκους και την αξία τους στη λήξη τους.
Η πραγματική αξία τους, δηλαδή, είχε ήδη συρρικνωθεί πολύ πριν το PSI! Και μάλιστα, εάν δεν υπήρχε αυτή η συγκεκριμένη διαδικασία αναπροσαρμογής της ονομαστικής αξίας τους προς την πραγματική (δηλαδή το PSI), με τη συνολική μείωση της ονομαστικής αξίας περίπου κατά το ήμισυ, τότε τα ομόλογα αυτά θα είχαν πλήρως εκμηδενιστεί και οι τράπεζες θα είχαν υποστεί πολλαπλάσιες ζημιές από όσες υπέστησαν Συνεπώς δεν ήταν το PSI που έβλαψε τις τράπεζες αλλά ήταν η ίδια η χρεοκοπία, την οποία το PSI έφερε σε ανεκτά μέτρα και δεν την άφησε να εκδηλωθεί με όλη την έντασή της, η οποία θα κατέστρεφε πραγματικά την ελληνική οικονομία εκ θεμελίων.
Το να μην αντιλαμβάνεσαι ότι είτε γινόταν το PSI, είτε δεν γινόταν, τα χρήματα είχαν ήδη χαθεί και τα ομόλογα είχαν ήδη χάσει την αξία τους, είναι κάτι τελείως παράλογο
Ένα αντίστοιχο φαινόμενο παρανόησης της σχέσης που συνδέει την αιτία με το αποτέλεσμα μπορεί να το δει κανείς, αν ψάξει μέσα στο διαδίκτυο. Εκει θα βρει δεκάδες άρθρα ακαδημαϊκών και άλλων οικονομολόγων για το PSI στα οποία με έκπληξη μπορεί να διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι δηλώνουν ότι η καθαρή αξία του PSI (και του PSI+), δηλαδή το καθαρό «όφελος» για τη χώρα, δεν ήταν 130 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά ήταν, ας πούμε, περίπου 70 δισεκατομμύρια. Γιατί τα άλλα 60 δισεκατομμύρια ήταν η «ζημιά» που προκλήθηκε από το PSI και έπρεπε να αποκατασταθεί με νέο δανεισμό, όπως ήταν για παράδειγμα ο δανεισμός για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών! (Κάτι τέτοιο έλεγε και η Τράπεζα της Ελλάδος στο βιβλίο που εξέδωσε το 2014 για την κρίση).
Δηλαδή, και πάλι σύμφωνα με τη συγκεκριμένη άποψη, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου καταστράφηκαν εξαιτίας του PSI και όχι εξαιτίας της χρεοκοπίας! Αυτό, όμως, δηλαδή το να μην αντιλαμβάνεσαι ότι είτε γινόταν το PSI, είτε δεν γινόταν, τα χρήματα είχαν ήδη χαθεί και τα ομόλογα είχαν ήδη χάσει την αξία τους, είναι κάτι τελείως παράλογο. Είναι τόσο λάθος τρόπος να σκέφτεσαι όσο και το να βλέπεις τα δέντρα να γέρνουν δεξιά και αριστερά και να πιστεύεις ότι αυτά δημιουργούν τον άνεμο με την κίνηση των κλαδιών τους και του κορμού τους.
Τα οφέλη του PSI ήταν ακέραια για την ελληνική οικονομία
Η εξαέρωση της αξίας των ελληνικών ομολόγων συνεπώς προήλθε από τη χρεοκοπία και όχι από το PSI. Είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε το PSI οι ελληνικές τράπεζες είχαν ανάγκη από ανακεφαλαιοποίηση, και με αυτή την έννοια η ζημιά που υπέστησαν δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τα κέρδη του PSI. Τα οφέλη του PSI ήταν ακέραια για την ελληνική οικονομία. Οι τράπεζες δεν ήταν θύματα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, όπως ισχυρίζεται η κακόβουλη και βλακώδης αντιμνημονιακή άποψη που κυριάρχησε στην κοινή γνώμη, αλλά ήταν θύματα της χρεοκοπίας η οποία, άλλωστε, κατέστησε αναγκαία και την αναδιάρθρωση του χρέους.
Ίσως μάλιστα, αν θέλαμε να πάμε λίγο πιο βαθιά προς την κατεύθυνση της αλήθειας, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι τράπεζες δεν ήταν ούτε καν θύματα της χρεοκοπίας. Σε ένα βαθμό, και κατά ένα ποσοστό, ήταν συνυπεύθυνες για τη χρεοκοπία και κατ’ επέκτασιν για την ίδια τη δική τους καταστροφή. Με την ακρισία που έδειξαν τον καιρό των χαμηλών επιτοκίων όπου υπερδανείζονταν για να δίνουν καταναλωτικά δάνεια στον Έλληνα να πηγαίνει διακοπές στην πανέμορφη Βαρκελώνη και όπου του χορηγούσαν το 140% της πραγματικής αξίας ενός –ήδη υπερτιμημένου– ακινήτου στο στεγαστικό του δάνειο, στην πραγματικότητα οι τράπεζες συνεισέφεραν, τα μέγιστα, στη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Και βέβαια όταν κάποιος σκέφτεται με τόσο παράλογο τρόπο, ο παραλογισμός του δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Υπάρχει και μία ολόκληρη δαιμονολογία για τη συνωμοσία που οδήγησε τις τράπεζες να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα μέσω εξαναγκασμού τους από το ελληνικό δημόσιο προς όφελος των ξένων – και τα λοιπά. Όμως πολλοί ξεχνούν ότι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι τράπεζες μόνες τους, όπως το 2008, για παράδειγμα, που η τιμή των ελληνικών ομολόγων είχε μειωθεί τόσο πολύ ώστε έφτασαν να έχουν απόδοση 6%, έσπευδαν να τα αγοράσουν διότι πραγματικά η «αξιοποίησή» τους σε συνδυασμό με τη χρηματοδότηση που έπαιρναν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όταν τα ενεχυρίαζαν (διοχετεύοντας το νέο χρήμα στα δάνεια που αναφέρθηκαν προηγουμένως), μπορεί να περνούσε σε απόδοση και το 10%. Άλλωστε η ιστορία της Τράπεζας Κύπρου είναι ενδεικτική στο σημείο αυτό.
Μία άλλη παραλλαγή του σχετικού παραλογισμού είναι εκείνη που θεωρεί ότι το PSI «κατέστρεψε τα ταμεία»
Μία άλλη παραλλαγή, πάλι, του σχετικού παραλογισμού είναι εκείνη που έχει επανειλημμένα ακουστεί ακόμα και από επίσημα χείλη και θεωρεί ότι το PSI «κατέστρεψε τα ταμεία». Ξέρουμε, βέβαια, ότι αυτό δεν είναι αλήθεια με την έννοια ότι στην πραγματικότητα το PSI διέσωσε τα ταμεία από την καταστροφή. Διότι, έναντι αξίας 15 περίπου δισεκατομμυρίων που διαγράφηκε από τα ομόλογα που διακρατούσαν, τα ταμεία, στα αμέσως επόμενα έτη, δέχτηκαν πολλαπλάσια επιχορήγηση από το ελληνικό δημόσιο και αυτό κατέστη δυνατόν αποκλειστικά και μόνο χάρις στο PSI. Διότι πριν από το PSI και τη μείωση των τόκων που επέφερε, η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει 16 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ τόκους τον χρόνο–κατά κύριο λόγο στέλνοντάς τα στους δικαιούχους στο εξωτερικό. Μετά το PSI το ποσόν αυτό μειώθηκε περίπου στα 5 με 6 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Δηλαδή, εξαιτίας του PSI, 10 περίπου δισεκατομμύρια τον χρόνο περίσσεψαν για να μπορεί να συνεχίζει το δημόσιο να τροφοδοτεί τα ταμεία και αυτά να πληρώνουν τις συντάξεις στο ύψος που συνεχίζουν να παραμένουν μέχρι και τώρα! (Ειδικά μάλιστα στους δικαιούχους της «προσωπικής διαφοράς»). Εάν δεν υπήρχε το PSI κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα ήταν δυνατόν και τότε θα είχαν καταρρεύσει τα ταμεία αφού δεν πρόκειται να έπαιρναν τίποτα από το ελληνικό δημόσιο που χρεοκοπώντας ολοσχερώς δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει καμία σύνταξη, σε κανέναν.
(Και φυσικά το γεγονός ότι έχει γίνει ευρέως αποδεκτός ο ισχυρισμός ότι το PSI κατέστρεψε τα ταμεία δείχνει πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο της λογικής μας σε συλλογικό επίπεδο. Το δημόσιο και τα ταμεία κατά μίαν έννοια είναι το ίδιο πράγμα, ο ίδιος οργανισμός, η ίδια πολιτική. Τα ομόλογα δεν ήταν παρά κάποια τυπωμένα χαρτιά τα οποία έχουν αξία μόνο μεταξύ διαφορετικών οικονομικών υποκειμένων που οι σχέσεις τους καθορίζονται από τον νόμο και τα συναλλακτικά ήθη. Όχι μέσα στον ίδιο οργανισμό. Το να ισχυριζόμαστε ότι είναι η διαγραφή της αξίας των ομολόγων που διακρατούσαν τα ταμεία που τα έβλαψε οικονομικά, και όχι η χρεοκοπία του κράτους που τα χρηματοδοτεί, είναι σαν να λέμε πως κάποιος ήταν πολύ πλούσιος και φτώχυνε όχι γιατί χρεοκόπησε αλλά γιατί έβγαλε τα λεφτά του από την δεξιά του τσέπη και τα έβαλε στην αριστερή!).
Τα «ταμεία» σε μεγάλο βαθμό προξένησαν την χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου
Επιπλέον σε όλη αυτήν τη συζήτηση για τα ταμεία υπάρχει και μία πολύ μεγάλη ειρωνεία της ιστορίας. Όπως στην πεποίθηση ότι τον άνεμο τον δημιουργούν τα κυπαρίσσια με την κίνησή τους, έτσι συμβαίνει και με τον δημαγωγικό ισχυρισμό ότι «το PSI κατέστρεψε τα ταμεία»: η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Όχι μόνο το PSI δεν κατέστρεψε τα ταμεία αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο: τα «ταμεία» έφεραν και το PSI με την έννοια ότι τα «ταμεία» σε μεγάλο βαθμό προξένησαν την χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου.
Είναι προφανές πως στην βάση της χρεοκοπίας βρίσκονται τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ που στην περίοδο 2000–2010 δαπανήθηκαν για την αύξηση και την πληρωμή των συντάξεων, κυρίως στους εκλεκτούς του πελατειακού κράτους που γίνονταν ήδη απόμαχοι της ζωής, και με παχυλές αποζημιώσεις, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς ήταν–δεν ήταν 49 χρονών, νέοι και σφριγηλοί. (Που μπορεί, μάλιστα, να έπαιρναν και σύνταξη μεγαλύτερη από αυτήν που έπαιρνε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας).
Αυτό το σκέλος των «δαπανών», μαζί με άλλα βεβαίως, είχε σαν αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει το δημόσιο και στη συνέχεια να χρειάζεται να γίνει το PSI. Αρα λοιπόν αντί το PSI να βλάψει τα «ταμεία» είναι τα «ταμεία», δηλαδή το συνταξιοδοτικό που υπερχρέωσε και τελικά οδήγησε σε πτώχευση το ελληνικό δημόσιο καθιστώντας αναπότρεπτο και το PSI!
Υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός ατόμων που θα ήθελαν το 2010 η Ελλάδα να δηλώσει πτώχευση
Τέλος, στον κόσμο που ζούμε –όπου κυριαρχεί πλήρως η πολιτική δημαγωγία–, υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός ατόμων που ενώ ο τρόπος με τον οποίο αναφέρονται στο ζήτημα της μείωσης του χρέους τους τοποθετεί πνευματικά κοντά στην ηλικία των 2 έως 7 ετών, εν τούτοις δεν μπορούμε να τους υπαγάγουμε στην κατά Piaget κατηγοριοποίηση. Γι’ αυτούς χρειάζεται μία άλλην θεωρία. Και τούτο διότι δεν λένε απλώς παραλογισμούς αλλά λένε απίστευτες τρέλες. Πρόκειται για εκείνα τα άτομα που –εμφορούμενα από εδραίες «αντιμνημονιακές» πεποιθήσεις– τώρα που μιλάμε και γράφουμε, δηλαδή την στιγμή αυτή, μπορούν να εξαπολύσουν μύδρους και κατάρες για τους ανάλγητους Ευρωπαίους συνωμότες (και για τους ντόπιους υποτακτικούς τους βεβαίως–μην τους ξεχνάμε και αυτούς), οι οποίοι δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα το 2010 να δηλώσει πτώχευση και δεν προχώρησαν στην απομείωση του χρέους της.
Αμέσως μετά, όμως, δηλαδή το ακριβώς επόμενο λεπτό, μπορούν να σου εξηγήσουν, με αντίστοιχο πάθος αλλά και ατράνταχτα επιχειρήματα, ότι το PSI το 2012 ήταν μία πολύ μεγάλη απάτη, με σκοπό να αφαιμάξουν τη χώρα οι χρυσοκάνθαροι της διεθνούς ολιγαρχίας και να ενεχυριάσουν όλον τον πλούτο της.
Δηλαδή ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος ισχυρίζεται, τώρα, ότι δολίως δεν μας επέτρεψαν το 2010 να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών (χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται ότι η απομείωση του χρέους της Ελλάδας, το 2010, θα είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή των ελληνικών τραπεζών και την εξαέρωση των καταθέσεων των Ελλήνων πολιτών, την καταστροφή των ευρωπαϊκών τραπεζών, τη χρεοκοπία και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, τη διάλυση του ευρώ και –σαν δευτερογενές αποτέλεσμα όλων αυτών– την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μας από την οποία όλη αυτή η διαδικασία θα είχε αρχικά ξεκινήσει), ο ίδιος λοιπόν άνθρωπος, αμέσως μετά, θα προχωρήσει στον ισχυρισμό ότι το PSI που έγινε το 2012 ήταν πάρα πολύ λίγο, διότι τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ είναι πολύ λίγα και δεν φτάνουν ούτε για στραγάλια–και άσε που δεν ήτανε 200, αλλά καθαρά άντε το πολύ-πολύ να ήτανε καμμιά πενηνταριά! Καθώς και ότι το PSI ήταν βρώμικο, ύπουλο και κακόβουλο γιατί το πλήρωσαν οι τράπεζες και τα ταμεία!
Χώρια κιόλας που το εναπομένον χρέος πέρασε στο αγγλικό Δίκαιο και έτσι θα καταβροχθίσουν και όλους τους υδατάνθρακες του Αιγαίου μόνοι τους ο Σόιμπλε και ο Σόρρος! Αυτό δηλαδή που το 2010 ήταν καλό να γινόταν και οι ξένοι ήταν εγκληματίες που δεν επέτρεψαν να γίνει άτακτα και στα τυφλά, όταν τελικά έγινε το 2012 με ελεγχόμενο τρόπο, χωρίς να καταστραφεί ούτε η χώρα ούτε η ευρωπαϊκή οικονομία, ήταν κακό, ήταν συνωμοσία και πλεκτάνη εις βάρος της Ελλάδας! Αυτά τα λέει όλα ο ίδιος άνθρωπος και με χρονική απόσταση 2 λεπτών το ένα από το άλλο. (Ή τα γράφει στα σχόλια που κάνει κάτω από τα άρθρα των δυστυχών συγγραφέων στο διαδίκτυο).
(Το μόνο πραγματικό γεγονός είναι ότι με το PSI πολλοί ιδιώτες μικροαποταμιευτές, αθώοι του εγκλήματος της χρεοκοπίας, έχασαν ένα μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεων τους. Ο υπογράφων θεωρεί ότι, δυστυχώς, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μία διεθνοποιημένη οικονομία όπως η ελληνική. Πιθανόν θα ήταν λόγος αποτυχίας ή ακύρωσης της διαδικασίας ομαλής αναδιάρθρωσης του χρέους εάν από αυτήν είχαν εξαιρεθεί οι μικροαποταμιευτές ελληνικής υπηκοότητας. Πλην όμως, αν κάποιος είχε μία πραγματικά χρήσιμη πρόταση, καλό θα ήταν να την παρουσιάσει. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει κάτι σοβαρό για το συγκεκριμένο θέμα).
Ο Jean Piaget, εν πάση περιπτώσει, ήταν μεγάλος ψυχολόγος, πλην όμως ο χώρος και ο τρόπος που έζησε (στη νυσταλέα Ελβετία του 20ού αιώνα), ίσως δεν τον βοήθησαν να πάει τη θεωρία του πάρα πολύ μακριά. Εάν ζούσε στην σημερινή Ελλάδα θα διαπίστωνε με έκπληξη ότι το στάδιο στο οποίο δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί ο λογικός τρόπος σκέψης, και στο οποίο το αποτέλεσμα θεωρείται ότι προκαλεί την αιτία ενώ ο καθένας βλέπει μόνο αυτά που θέλει να δει και δεν βλέπει αυτά που δεν θέλει να δει, ακόμη και αν του πέσουν στο κεφάλι και τον καταπλακώσουν, είναι ένα στάδιο διανοητικής ανάπτυξης που δεν αφορά μόνο τους πεντάχρονους αλλά μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες ηλικίες. Όχι απλά μέχρι την ενηλικίωση αλλά, ενίοτε, και μέχρι το βαθύ γήρας.
10°
