Στην ιδιαίτερη πρωτότυπη κωμωδία «Τρέξε, Λόλα, τρέξε» του Tom Tykwer (1998), μια κοκκινομάλλα νεαρά τρέχει ασταμάτητα στους δρόμους, για να σώσει τον αγαπημένο της Μάνι. Πρέπει εντός 20 λεπτών να βρει 100.000 μάρκα, ειδάλλως θα τον σκοτώσουν. Το πρόβλημα είναι ότι ο Μάνι, ένας κακομοίρης απατεωνίσκος, πρέπει να παραδώσει αυτό το ποσό στην μαφία, αλλά ηλιθιωδώς ξεχνάει την τσάντα με τα χρήματα στο μετρό και, πανικόβλητος, παίρνει τηλέφωνο την Λόλα. Εκεί ξεκινάει το ατελείωτο τρέξιμο.
Ανάμεσα στις πολλές άλλες καινοτομίες της, η ταινία βασίζεται σε τρία εναλλακτικά σενάρια, μέχρι να εξασφαλιστεί το επιθυμητό αίσιο τέλος. Ο σκηνοθέτης δοκιμάζει το ένα, αλλά τζίφος – σκοτώνεται η Λόλα. Δοκιμάζει το άλλο – πάλι τζίφος: σκοτώνεται ο Μάνι. Έλα όμως που στο τρίτο σενάριο συνωμοτεί όλο το σύμπαν υπέρ του ζεύγους και εν τέλει επιτυγχάνεται ο σκοπός του παραμυθιού: «Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Κάπως έτσι και οι κακομοίρηδες απατεωνίσκοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έζησαν την δική τους εικονική πραγματικότητα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δοκίμασαν διάφορα σενάρια, το ένα πιο παλαβό από τα άλλα και απέτυχαν παταγωδώς σε όλα.
Πήγαν να σκίσουν τα επάρατα μνημόνια, αλλά τζίφος – μέχρι και τρίτο μνημόνιο υπέγραψαν. Πήγαν να εκβιάζουν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά πάλι τζίφος – παραδόθηκαν σ’ αυτό άνευ όρων κι ας συνεχίζουν τα ανέξοδα Venceremos με υψωμένες γροθιές.
Πήγαν να διαγράψουν μονομιάς το επονείδιστο χρέος της Ελλάδας και το αύξησαν κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ, μετά από τα εξυπνακίστικα παίγνια του τσαρλατάνου Βαρουφάκη. Πήγαν να σώσουν τα σπίτια του κοσμάκη από τους μισητούς τραπεζίτες, αλλά οι πλειστηριασμοί τρέχουν με την ταχύτητα της Λόλας.
Πήγαν να εξαργυρώσουν το εκ προοιμίου ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και το έχωσαν τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, χάρη στις αβρότητες του Πολάκη. Η δε έμφυτη συστολή και μετριοφροσύνη της Αριστεράς έλαμψε με την ανωτερότητα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Ρένας Δούρου που φέρθηκαν εν πολλοίς ως Μαρίες Αντουανέτες. Πήγαν να φέρουν την απόλυτη διαφάνεια στον δημόσιο βίο κι ας μην μάθαμε ποτέ τί έγινε στο δυστύχημα της Αίγινας.
Πήγαν να εξυγιάνουν τα αμαρτωλά ΜΜΕ και κόλλησαν στα βοσκοτόπια της Ιθάκης. Πήγαν να εκσυγχρονίσουν τον σωφρονιστικό κώδικα και η χώρα γέμισε αποφυλακισθέντες εγκληματίες, για να μην μιλήσουμε για τις τσάρκες του Κουφοντίνα ή το σχεδόν καθημερινό γλέντι του Ρουβίκωνα.
Εναλλακτικά σενάρια δοκίμασαν και στην εξωτερική πολιτική – κρίμα που τείνουν να ξεχαστούν και ήταν τόσο εμπνευσμένα. Κάτι ανοίγματα προς Ρωσία, με αντίτιμο πέντε δισεκατομμύρια δολάρια στο χέρι. Ή μπίζνες με τον φάρο της διαρκούς παγκόσμιας επανάστασης, την αδελφική Βενεζουέλα. Κάτι διδακτορικά του Πανεπιστημίου της Σμύρνης στον Τσίπρα ή η υποδειγματική good diplomacy του Κοτζιά, με την Τουρκία να γίνεται όλο και πιο απειλητική.
Πήγαν να πλημμυρίσουν το Βερολίνο με τζιχαντιστές και την άκαρδη Ευρώπη με μετανάστες που τελικά τούς έμειναν αμανάτι στην Μόρια κι άλλους τρισάθλιους καταυλισμούς ανά την επικράτεια της χώρας. Πήγαν να προκαλέσουν την αυτοδιάλυση του ΝΑΤΟ (sic) και τελικά κάλεσαν την Πουγουδουμία να εισέλθει στην ιμπεριαλιστική συμμαχία βάσει μιας συμφωνίας, την οποία δέχεται ο ένας κυβερνητικός εταίρος και απορρίπτει με πολεμικές ιαχές ο άλλος. Θα τραβάει τα μαλλιά του ο Tykwer πώς και δεν σκέφτηκε ένα τόσο σουρεαλιστικό μοτίβο, για να εμπλουτίσει κι άλλο την ανατρεπτική ταινία του.
Πάντως, είναι θεαματική η αποτυχία όλων των εναλλακτικών σεναρίων! Πράγμα καθόλου εύκολο, αν το δει κανείς αντικειμενικά. Αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατάφεραν να χαραμίσουν όλα τα σενάρια που δοκίμασαν χάρη στο γεγονός ότι είναι εκπληκτικοί ερασιψεύτες – συνδυάζουν κατά τρόπο μοναδικό το ψεύδος με τον ερασιτεχνισμό.
Τώρα τρέχουν! Όπως μπορούν και όσο μπορούν, βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να φανταστώ τον μαγκάκο Τσίπρα, πόσω μάλλον τον εμβληματικά αραχτό και φραπεδοφόρο Φλαμπουράρη, να τρέχουν με τον φρενήρη ρυθμό της κοκκινομάλλας Λόλας. Για την ακρίβεια, έχουν βάλει άλλους να τρέχουν. Έχουν βάλει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, προκειμένου να πληρώσουν τους εξοντωτικούς φόρους τους. Έχουν βάλει μισό εκατομμύριο Έλληνες – κι ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς – να τρέχουν στην ξενιτιά αναζητώντας καλύτερες προοπτικές και κυρίως αξιοκρατία.
Παρ’ όλα αυτά τρέχουν και οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τρέχουν στην κούρσα της κομματικής επιβίωσης σ’ ένα τοπίο καμένο σαν το Μάτι και εξαθλιωμένο σαν την Μόρια. Τρέχουν με την εμμονή ότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τούς κάτσει το ευτυχές σενάριο να συνωμοτήσει το σύμπαν υπέρ τους και να δικαιώσει όλες τις ονειρώξεις τους. Και το κυριότερο: να ακυρώσει τον θλιβερό απολογισμό μιας τετραετίας που έριξε την Ελλάδα δεκαετίες πίσω.
Γι’ αυτό, λοιπόν, τρέξε, Αλέξη, τρέξε. Αν οι αυταπάτες είναι καύσιμο, έχεις δυνάμεις για μπόλικο τρέξιμο. Βέβαια, όταν τελειώσουν οι αυταπάτες, έρχεται η κόπωση – άλλοι το λένε φθορά, άλλοι απομυθοποίηση, άλλοι απαξίωση, άλλοι άδοξο τέλος. Κάποιος άλλος, τον οποίον μιμείσαι παντοιοτρόπως, είχε μιλήσει για το χρονοντούλαπο της ιστορίας και το πιθανότερο είναι σ’ αυτό ακριβώς να καταλήξεις.
Αλλά όπως σ’ όλες τις καλές ταινίες, σημασία είναι το ευφάνταστο story κι όχι η αλήθεια. Ο καλοπροαίρετος σινεφίλ προσέχει πρωτίστως το story, το οποίο δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι αληθοφανές. Άλλωστε, η αλήθεια είναι το τελευταίο που σ’ ενδιέφερε, εσένα και τους συντρόφους σου. Πούλησες το story σου, τρέξε τώρα να το υπερασπιστείς – με όσες δυνάμεις σού ’χουν απομείνει.
7°
