Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ευχόμενος κουράγιο στους μαθητές και υπομονή στους δασκάλους και καθηγητές που θα πρέπει να υποστούν όχι μόνο τους μαθητές αλλά και τους γονείς που έχουν την απαίτηση να αναγνωριστεί από όλους πως τα δικά τους παιδιά είναι τα πιο έξυπνα, τα πιο φρόνιμα και τα πιο ταλαντούχα. Κυρίως θέλω να ευχηθώ και κουράγιο και υπομονή σ’ εκείνους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσιο σχολείο και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί αποφεύγει να κάνει το ίδιο με τα δικά του παιδιά ο άνθρωπος που προϊσταται ολόκληρου του δημοσίου τομέα.
Δεν ξέρω γιατί δεν το συζητάμε συχνότερα, αλλά και η φετινή σχολική χρονιά θα βρει τον πρωθυπουργό να στέλνει τα παιδιά του σε ένα ιδιωτικό σχολείο προκειμένου να αποφύγουν την εκπαίδευση που αυτός και ο υπουργός του προσφέρουν στα παιδάκια που πάνε σε κάποιο δημόσιο. Τα στέλνει σε ένα σχολείο που πιστεύει πως θα μάθουν καλύτερα, θα μάθουν περισσότερα και οι γνώσεις τους θα έχουν περισσότερη σχέση με τον 21ο παρά με τον 19ο αιώνα. Τα στέλνει στο σχολείο που τα στέλνουν και οι άλλοι άνθρωποι της τάξης του που καμία σχέση δεν έχουν με την πλέμπα που όταν χρειάζεται ψήφους και παλαμάκια ονομάζει «λαό».
Προφανώς ο Αλέκσης δεν είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που προφυλάσσει τα παιδιά του από τις συνέπειες της πολιτικής του (στην οποία είναι εκτεθειμένα εκατοντάδες χιλιάδες άλλα). Είναι όμως ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός, είναι ο ηγέτης της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, είναι ο άνθρωπος που μαζί με τους συντρόφους του μπουρδολογεί ασύστολα εναντίον της ίδιας της ιδέας της ιδιωτικής εκπαίδευσης και καταφέρεται εναντίον της αριστείας και των καταστροφικών συνεπειών της. Είναι ο άνθρωπος που σε κάθε ευκαιρία διακηρύσσει τη λαϊκότητα του και την απέχθεια του για την μπουρζουαζία και τις συνήθειες της, είναι αυτός που για χρόνια κατηγορούσε τις προηγούμενες κυβερνήσεις ότι δημιουργούν μια παιδεία ταξική υποβαθμίζοντας το δημόσιο σχολείο. Είναι κάποιος που (αν είχε ήθος ή δυνατότητα κατανόησης) θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι είναι ανήθικο να λέει κατάμουτρα σε εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες πως η παιδεία που τους παρέχει το κράτος του οποίου προϊσταται μπορεί να είναι καλή για τα παιδιά τους, αλλά όχι αρκετά καλή για τα δικά του παιδιά.
O Αλέκσης είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν μοιάζει απλώς με εστιάτορα που δεν αγγίζει το φαγητό που σερβίρει στους πελάτες του, αλλά με κάποιον που όλη μέρα προπαγανδίζει τις αξίες και τα οφέλη του βιγκανισμού και μόλις βραδιάσει μπαίνει σε ταβέρνα και παραγγέλνει μια σταβλίσια καλοψημένη.
Ομολογώ ότι όλοι οι κυβερνώντες που επιλέγουν να τη γλιτώσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους από τις συνέπειες της πολιτικής τους μου κάνουν κακή εντύπωση. Δεν μπορώ εύκολα να βρω δικαιολογίες για όσους αποφεύγουν να ηγηθούν δια του παραδείγματος. Μου κακοφαίνεται πολύ όταν ακούω ότι κυβερνητικοί στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και νοσηλεύονται σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Αλλά δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να μην καταλαβαίνω πως άλλο είναι ο κυβερνήτης που δηλωμένα πιστεύει στην ιδιωτική εκπαίδευση και στην ανάγκη διευκόλυνσης της λειτουργίας της και άλλο ο κυβερνήτης που χτίζει την καριέρα του κάνοντάς τα μας τσουρέκια με την υπεροχή του δημόσιου σχολείου και την ανάγκη επικράτησής του έναντι του «αντιδραστικού» ιδιωτικού.
Όμως, φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο Αλέκσης δεν είναι μόνο πρωθυπουργός η μόνο αριστερός. Στην πραγματικότητα το «πρωθυπουργός και αριστερός» είναι η δουλειά του. Είναι οι δύο ρόλοι που του εξασφαλίζουν (ένα αρκετά μεγάλο) εισόδημα. Πατέρας όμως είναι στ’ αλήθεια. Και θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του. Και βλέποντας τον εαυτό του στον καθρέφτη, βλέποντας δίπλα του τον σύντροφο Γαβρόγλου, καταλαβαίνει πως ούτε ο ίδιος ούτε ο υπουργός του μπορούν να προσφέρουν οτιδήποτε καλό σε οποιοδήποτε παιδί. Και τα δικά τους είναι αποφασισμένος να τα γλιτώσει. Τα δικά σας ας πρόσεχαν. Και μπράβο τους.
ΥΓ: Απευθυνόμενος στους λίγους, αλλά θορυβώδεις, συμπολίτες-αναγνώστες που έχουν πρόβλημα κατανόησης κειμένου θέλω να τους παρακαλέσω:
α) Να μην αρχίσουν να αναφέρουν παραδείγματα ανθρώπων που δεν έχουν (κι αν είμαστε τυχεροί ποτέ δεν θα το κάνουν) κυβερνήσει. Η Παπαρήγα, ας πούμε (που είναι και το πιο συνηθισμένο παράδειγμα), δεν είχε καμία ηθική υποχρέωση να στείλει τα παιδιά της στο δημόσιο σχολείο. Δεν κάνει κανένα κουμάντο στο υπουργείο Παιδείας και δεν αποφασίζει για τίποτα. Αντιθέτως ασκεί σκληρή κριτική (δεν εχει σημασία εδώ αν είναι σωστή) στο υπουργείο και στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα της εκπαίδευσης. Το δε δημόσιο στο οποίο αναφέρεται είναι το δημόσιο ενός (τρομακτικού αλλά) άλλου συστήματος.
β) Να μην αρχίσουν να ζητούν να μην απαξιώνω το δημόσιο σχολείο. Δεν απαξιώνω τίποτα. Πήγα σε δημόσιο, οι γονείς μου ήταν καθηγητές σε δημόσιο και όταν μεγαλώσει ο γιος μου θέλω να πάει κι αυτός σε δημόσιο. Δεν ισχυρίζομαι πουθενά ότι το δημόσιο σχολείο δεν είναι καλό γενικά. Αυτό που γράφω είναι πως -ασχέτως επιπέδου του δημόσιου σχολείου- είναι ανήθικο να μην το εμπιστεύεται για τα παιδιά του αυτός που είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία του.
γ) (αυτό είναι για ακόμα πιο λίγους γιατί είναι αυτονόητο, αλλά με το πρόβλημα κατανόησης κειμένου δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος) το κείμενο δεν αφορά τα παιδιά του Αλέκση, αλλά τον ίδιο τον Αλέκση. Τα παιδιά δεν αποφασίζουν πού θα γραφτούν, δεν φταίνε για τις αποφάσεις των γονιών τους και κατά συνέπεια δεν κρίνονται για αυτές. Οι γονείς όμως κρίνονται. Ιδιαίτερα εκείνοι οι γονείς που με άλλες τους αποφάσεις κρίνουν και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων άλλων παιδιών.
13°
