Αν είστε 40 και κάτω και παρακολουθήσατε χτες κάποια εκδήλωση ή κάποιο αφιέρωμα για τα 44 χρόνια από τη ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, να ξέρετε ότι αυτά που ακούσατε δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ή, για να το πω πιο σωστά, είναι το μικρότερο μέρος της πραγματικότητας που υπήρξε για την Ελλάδα και τους Έλληνες το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα του Παπαντρέου. Αν είστε 40 και πάνω, το ξέρετε ήδη αν και η ανθρώπινη κατάσταση βρίσκει πάντα τρόπους να εξωραΐζει το παρελθόν και να κατασκευάζει τη μνήμη με τρόπο που βολεύει τις ψυχικές μας παρορμήσεις και όχι την πραγματικότητα.
Όποια κι αν είναι η ηλικία σας, σκεφτείτε τον εαυτό σας σε 30-40 χρόνια από τώρα να παρακολουθείτε ένα αφιέρωμα στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκση και να ακούτε ότι με την οικονομική του πολιτική κατάφερε να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια, με την κοινωνική του πολιτική κατάφερε να την εκσυγχρονίσει επεκτείνοντας το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και ότι με την εξωτερική του πολιτική έδωσε τέλος στο μακεδονικό. Φανταστείτε κάποιον να λέει πως μπορεί να υπήρχαν κάποια λάθη και αστοχίες, αλλά η προσφορά του Αλέκση και του ΣΥΡΙΖΑ του στον τόπο και τη Δημοκρατία είναι τόσο σπουδαία, που τίποτα δεν μπορεί να τη μειώσει. Φανταστείτε να κάνει κάποιος απολογισμό της περιόδου '15-'18 και να μην πει κουβέντα για τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου, τον Πολάκη, τον Παππά, τον Καμμένο, τα κάπιταλ τα κοντρόλς, τουν Βαξιβάν’, τον Καλογρίτσα και τα βοσκοτόπια του, τον Παρασκευόπουλο και τον νόμο του, τον Καρανίκα, τον Λαζόπουλο, την ΕΡΤ, το «ή αυτοί ή εμείς», τη Δούρου, τον Σπίρτζη, το Δημοψήφισμα, τις συγκεντρώσεις του ΟΧΙ, τη ρητορική του μίσους για οτιδήποτε δεν πήγαινε με τα κυβερνητικά νερά, τις συνεχείς απόπειρες διχασμού, την προπαγάνδα, τις συκοφαντίες, τα ρουσφέτια... Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω και είμαι σίγουρος πως, αν παρακολουθούσατε κάποιο τέτοιο αφιέρωμα, θα το βρίσκατε εξοργιστικό.
Όσο εξοργιστικά ήταν τα χτεσινά αφιερώματα στο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Όσο εξοργιστικά ήταν τα παραμύθια που μεταμφίεσαν έναν αδίστακτο λαϊκιστή που μοναδικό του μέλημα ήταν η κατάκτηση και η διατήρηση της εξουσίας με οποιοδήποτε κόστος (των άλλων φυσικά) σε ευπατρίδη μεταρρυθμιστή.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, αυτό δεν θα το ακούσετε σε καμία ομιλία και σε κανένα αφιέρωμα κατευθυνόμενης (και μάλλον πονηρής, καθώς μεταφράζεται σε χειροκροτήματα και ψηφαλάκια) νοσταλγίας, αλλά στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974 γεννήθηκε το κόμμα το οποίο έσπειρε στη μεταπολίτευση (και φυσικά αργότερα θέρισε) τον πιο χυδαίο λαϊκισμό. Γεννήθηκε το κόμμα του πρωθυπουργού που κυβέρνησε έχοντας στο ένα του πλευρό τον Άκη τον Τσοχατζόπουλο και στο άλλο τον Μένιο τον Κουτσόγιωργα. Γεννήθηκε το κόμμα που κυβέρνησε καβάλα στο άρμα του αυριανισμού. Το κόμμα του Γιαννόπουλου, το κόμμα της Μερκούρη που (μαζί με Κουβέλη, Γλέζο, Πάγκαλο και άλλα πολλά καλόπαιδα) δεν δίστασε να στηρίξει τις κουροφυλλάδες, όταν τα έβαλε μαζί τους ο Χατζιδάκης, το κόμμα του Τσοβόλα που τα έδινε όλα, το κόμμα των διορισμένων πρασινοφρουρών, το κόμμα της Μιμής, το κόμμα που πολέμησε με λύσσα την ελεύθερη ραδιοτηλεόραση, μέχρι που η πραγματικότητα την ανάγκασε να τη δεχτεί, το κόμμα που αντιμετώπισε την οικονομία της χώρας όπως ένας ανεύθυνος μπαταχτσής αντιμετωπίζει την πιστωτική του κάρτα, το κόμμα που μοίρασε αυτά που δεν υπήρχαν φεσώνοντας το μέλλον, το κόμμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το κόμμα της κατασπατάλησης (όπως λέγεται στα κυριλέ η κλεψιά) των ευρωπαϊκών κονδυλίων, το κόμμα του Κοσκωτά.
Αυτά ήταν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Όχι μόνο αυτά, αλλά κυρίως αυτά. Και πάνω από όλα ήταν το κόμμα που απενοχοποίησε την πολιτική ανηθικότητα και την πολιτική απάτη. Το κόμμα που έκλεισε πονηρά το μάτι στους ψηφοφόρους ψιθυρίζοντας «κλέψε κάτι κι εσύ, για όλους έχει». Το κόμμα που εκπαίδευσε στη διαφθορά. Το κόμμα στη στάση του οποίου χρωστάμε την πεποίθηση ότι «όλοι τα παίρνουν» κι αφού όλοι τα παίρνουν όλα επιτρέπονται. Κι αυτή είναι μια ζημιά που κανένα όφελος δεν μπορεί να αντισταθμίσει. Και μπράβο του.
18°
