O μεγαλύτερος φόβος όλων όσων επαγγελματικά κοροϊδεύουν τους επαγγελματίες της πολιτικής, όλων όσων ζουν από τη σάτιρα, είναι μια κυβέρνηση που θα είναι τόσο γελοία ώστε να κάνει την οποιαδήποτε κοροϊδία να μοιάζει λίγη μπροστά στην πραγματικότητα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο μπορεί να κάνει τη δουλειά να φαίνεται εύκολη. Μια απλή παράθεση γεγονότων και ξεστομισμένων ανοησιών αρκεί. Αλλά την κάνει και να μη διαφέρει από ένα απλό δελτίο ειδήσεων. Κι όταν η γελοιότητα είναι τόσο φανερή, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά γι’ αυτούς που η δουλειά τους είναι να την αναδεικνύουν.
Φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωσα με την τελευταία διανομή (η λέξη ανασχηματισμός ταιριάζει σε κυβερνήσεις και όχι σε παραστάσεις) του Αλέκση. Του Αλέκση, ο οποίος ξεπέρασε για άλλη μια φορά τον εαυτό του και κατάφερε να γελοιοποιήσει ξανά την κυβέρνηση του με δυο απλές κινήσεις. Την κίνηση Παπακώστα και την κίνηση Ξενογιαννακοπούλου (οι κινήσεις Ζορμπά και Μπόλαρης δεν έχουν τόσο πλάκα μιας και μιλάμε για κομπάρσους). Την τοποθέτηση στην κυβέρνηση προσώπων που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν μόνο κάποιον ρακοσυλλέκτη του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας της Δημοκρατίας. Προσώπων που αποδεικνύουν (ξανά) ότι το μόνο νέο που φέρνει ο Αλέκσης είναι η πεποίθηση ότι η κατανάλωση σάπιου κρέατος δεν βλάπτει την υγεία και η ελπίδα ότι το πιάσιμο από τα μαλλιά μπορεί να σώσει τον πνιγμένο.
«Μα γιατί το κάνει;» αναρωτιούνται όσοι ακόμα πιστεύουν στο παραμύθι των ικανοτήτων του Τσίπρα και δεν ακολουθούν έναν απλό κανόνα της ζωής σύμφωνα με τον οποίο αν κάτι μοιάζει με κοτόπουλο και περπατάει σαν κοτόπουλο και ακούγεται σαν κοτόπουλο και έχει γεύση σαν κοτόπουλο, τότε μάλλον θα είναι κοτόπουλο. Με τον ίδιο τρόπο που αν κάποιος πολιτεύεται σαν όχι ιδιαιτέρως ευφυής, κυβερνά σαν όχι ιδιαιτέρως ευφυής, μιλά σαν όχι ιδιατέρως ευφυής τότε μάλλον δεν θα είναι ιδιαιτέρως ευφυής. Σίγουρα όχι τόσο ευφυής ωστέ να καταλαβαίνει ότι το να μαζεύεις αυτά που οι αντίπαλοι σου πετάνε δεν σε κάνει συναινετικό αλλά απελπισμένο.
Καταλαβαίνω ότι η θέση του Αλέκση είναι δύσκολη. Καταλαβαίνω πως οι μόνοι που έχουν να πουν μια καλή κουβέντα για τα σχεδόν τέσσερα χρόνια της εξουσίας του είναι όσοι έχουν κάποιο πόστο ή όσοι ελπίζουν να αποκτήσουν. Καταλαβαίνω ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση πασοκικού ήθους και καραμανλικής ανικανότητας (μιλάμε πάντα για τον Κωστάκη τον Καραμανλή τον Συριζαίο). Αλλά την Παπακώστα και την Ξενογιαννακοπούλου; Εγώ τί να γράψω τώρα και τί να πω στο ραδιόφωνο για να το ξεπεράσω αυτό; Να πω ότι ξέχασε τον Αντώναρο, τον Ραγκούση και την Άντζυ Σαμίου; Γιατί να το κάνω από τη στιγμή που στην επόμενη διανομή μπορεί και να τους θυμηθεί;
Με λίγα λόγια, η νέα διανομή στον θίασο του Αλέκση το μόνο που στην πραγματικότητα καταφέρνει είναι να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή όσων κοροϊδεύουν κυβερνήσεις για να ζήσουν και αφήνει όλα τα άλλα ως έχουν. Οι κλόουν αλλάζουν, γίνονται ακόμα πιο αστείοι, αλλά το πρόγραμμα του τσίρκου παραμένει το ίδιο. Οι κλόουν θα κάνουν γκάφες, τα άγρια θηρία θα σπέρνουν μίσος και διχασμό, οι ατρόμητοι ακροβάτες θα προσπαθούν με ηθικές ακροβασίες να μας πείσουν ότι αυτό είναι μια κανονικότητα με την οποία θα πρέπει να συμβιβαστούμε και η γελοιότητα όχι μόνο δεν θα προσπαθεί να κρυφτεί αλλά θα απαιτεί όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω της. Και μπράβο της.
8°
