Το προσωπικό στο ξενοδοχείο παραδίπλα από το κάμπιγκ είναι 18-20άρηδες, μόλις έβγαλαν το λύκειο ή τη σχολή, πιτσιρικάδες με το μέλλον μπροστά τους, τρέχουν πάνω κάτω βγάζουν τη δουλειά υποδειγματικά, γέλια, κούραση, ξανά χαμόγελα, σπυράκια έτοιμα να σπάσουν, φρεσκάδα millenials, αδρεναλίνη να τα μαζέψεις να φύγεις έξω, αλλά μένεις εδώ να σερβίρεις τον κάθε ξιπασμενο μαλάκα, για υποκατώτατο μισθό 428 ευρώ.
Το μέλλον αργεί. Η ξαπλώστρα 30 ευρώ. Όσο το μεροκάματό τους. Το μέλλον στην κατάψυξη. Σερβίρουν έναν ψιλομύτη «αντιμνημονιακό» δημοσιογραφάρα. Κόστος διαμονής 2 χιλ. ευρώ /ημέρα επί 10 ημέρες, τα πιτσιρίκια μετράνε πόσοι δικοί τους μισθοί είναι. Στην καντίνα στο κάμπιγκ μετά τη δουλειά, μουσικές, fb, φλερτ, τσαντίλες, στρίβουν τσιγάρα, τρώνε πίτσες και πατάτες, γιατί δεν επιτρέπεται να κολυμπούν μπροστά στο ξενοδοχείο με τους πελάτες, και τσεκ στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και πάλι τσαντίλες.
Στην εποχή μου στα 18 οι περισσότεροι περνούσαμε τα διόδια, το βανάκι, ο πειρατικός σταθμός, τα κορίτσια, θράσος και επιμονή, γαριδάκια, τσιγάρα και οινοπνεύματα, το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου συνοδηγός να αντιγράφει ιδέες για τις επόμενες σελίδες του. Και η ζωή σχεδόν δική σου. Πρώτος μισθός στο παντελόνι, δικό σου ενοίκιο, μπαράκια, τσάρκα, αυτονομία, η ζωή κυλούσε στο τζάμι, η μπάρα στα διόδια ανέβαινε ψηλά, αντίτιμο η πρώτη δουλειά. Τότε.
Τώρα τα πρώτα φράγκα δεν φτάνουν ούτε για τα λεωφορεία, ούτε για το ενοίκιο, ούτε για οινοπνεύματα. Βιβλία από χέρι σε χέρι. Οι ιδέες ένα μεγάλο supermarket αλλά τα λαλακια να φτάνουν μόνο για το αύριο. Η αυτονομία αναβάλλεται. Η ζωή αναβάλλεται. Πώς να αναβάλλεις τη ζωή σου;
Κολλημένοι στα διόδια μπροστά, το βανάκι να μαρσάρει αλλά οι μπάρες κατεβασμένες για τους millenials. Μένεις στο πατρικό, και γλείφεις τον παππού να σου τσοντάρει τη σύνταξή του να βγάλεις νέο πακέτο τσιγάρα, αν δεν τα τσοντάρεις και εσύ στον άνεργο πατέρα σου. Η ενέργεια γίνεται οργή, και μετά πέφτεις στον χυλό, και περιμένεις να φύγεις έξω ή να γλείψει ο μπαμπάς για καμιά θεσούλα έκτακτου στο δημόσιο.
Και εμείς αδιαφορία. Την πάρτη μας. Ο μισθός να πέφτει κάθε 15, «Και πολλά κάνω για αυτά που πληρώνομαι, περάστε στον 3ο στο πρωτόκολλο για σφραγίδα και μετά ελάτε ξανά». Πώς τα κάναμε έτσι; Να πληρωνόμαστε εμείς από τον μόχθο των παιδιών μας! Η γενιά του υποκατώτατου να πληρώνει τις παχυλές συντάξεις της γενιάς του Πολυτεχνείου και τους μισθούς της γενιάς πουτανα όλα - καρέκλα όλα.
Κάποια θα γυρίσουν στις σπουδές τους, κάποιοι θα ψάξουν για δουλειά για τον χειμώνα, και το καλοκαίρι πάλι εδώ στα νησιά. Πάλι με υποκατώτατο μσθό. Η γενιά με τα περισσότερα προσόντα να πληρώνεται με το 1/4 της σύνταξης του σφραγιδοκράτορα στη ΔΕΗ. Γιατί επιλέξαμε να αφήσουμε το μέγεθος και τις δαπάνες του κράτους μας ίδιες με πριν, να μην κόψουμε αφισοκολλητές, πελάτες και διορισμένους, αλλά να κόψουμε το μέλλον στους νέους, να τους γονατίσουμε με τον υποκατώτατο 428 ευρώ για να μπορούν να τα πληρώνουν οι επιχειρήσεις, τα υπόλοιπα να πάνε σε αυξημένους φόρους, «υπερφορολόγηση ναι, αλλά θα σου δώσω φτηνό φρέσκο εργατικό δυναμικό το ίδιο σου είναι», ώστε ο υπουργός να πληρώνει στην ώρα του το πελατειακό κράτος και τις συντάξεις στα ρετιρέ. Από τον μόχθο των πιτσιρικάδων. Από τον μόχθο και την αγωνία των άνεργων. Και τώρα προεκλογικά Τσίπρας, Μητσοτάκης, Φώφης αυτοί που νομοθέτησαν τον υποκατώτατο μισθό για τους 18-25, συναγωνίζονται στα παραμύθια ότι θα τον καταργήσουν, για να κλέψουν κανένα απελπισμένο ψηφαλακι ξανά.
Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα στις πανελλαδικές. Κάθε χρόνο αύξηση εισακτέων. Φέτος 104.040 υποψήφιοι για τις 74.692 θέσεις. Τρεις στους τέσσερις. Κρύβεις την ανεργία σε περισσότερους εισακτέους. Καλή πρόοδο στους 18χρονους-ες που δεν έδωσαν πανελλαδικές, που συνεχίζουν σε τεχνικές σχολές, που ψάχνουν δουλειά, που ψάχνονται να φύγουν έξω, σε εκείνους που πέρασαν σε ΑΕΙ -ΤΕΙ, σε εκείνους που δεν πέρασαν, σε εκείνους που τα γείωσαν όλα γιατί τα έπαιξαν.
Καλή πρόοδο στα παιδιά που ενηλικιώνονται, σταματημένα στα κλειστά «διόδια» των μεγαλύτερων, μπλοκαρισμένα στις παχυλές συντάξεις των ρετιρέ και των ρουσφετιών των προηγούμενων χρόνων. Μακάρι να τα καταφέρουν εκεί που αποτύχαμε. Μακάρι αυτοί να γίνουν οι φορείς της απαιτούμενης αλλαγής. Τα κεφάλια έξω, οι γλώσσες έξω, εσείς να σχεδιάσετε το μέλλον από την αρχή.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
10°
