Συνδεόμαστε, για ανάκτηση της συνέχειας, με το προηγούμενο κείμενο «Ανεξυριζαυγιτισμός, το ανώτατο στάδιο του Αντιμνημονισμού. Είχαμε δείξει την ιδεολογική υποδομή αυτού του άρρωστου φαινομένου και σήμερα αναδεικνύουμε την πoλιτική του διάρθρωση. Πώς ο Ανεξυριζαυγιτισμός ποταμός, άρχισε να φουσκώνει δεχόμενος την παροχέτευση ιλυώδους οχλοπολτού από τους παραπόταμους της Αντιπολιτικής, της Ανομίας, της Αυτοδικίας, της Φοβικότητας, του Σκοταδισμού και φυσικά του Αντιμνημονισμού.
Συνοψίζοντας την προεκλογική αρθρογραφία μας για το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, ξαναθυμίζουμε. Η επί χρόνια πολλά μηδαμινή Χρυσή Αυγή μπήκε στον μεγεθυντή και άρχισε να εκκολάπτεται στην πάνω πλατεία το 2011, υπό τις βλακώδεις ευλογίες της «Αριστεράς». Νόμιζε τότε ο κ. Τσίπρας ότι ο αντιπολιτικός ριζοσπαστισμός (βάσει και της ευνοϊκής γι’ αυτόν εμπειρίας των Δεκεμβριανών του 2008) ήταν μονόδρομος ιμάντας μεταβίβασης ψήφων από την εξεγερμένη κοινωνία προς την «Αριστερά». Άνοιγε έτσι η επιπόλαιη Πανδώρα το κουτί με τα μύρια κακά. Και χαμπάρι δεν έπαιρνε ότι νομιμοποιούσε το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας για να το καπηλευθεί, ενώ στη συνέχεια άρχισε επιτυχώς να του το τραβάει μέσα από τα χέρια η Χ.Α. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, η βλακώδης εξ αδρανείας ψευδαίσθηση ότι κάθε ριζοσπαστικοποίηση θα ενισχύσει υποχρεωτικά την «Αριστερά» διαψεύσθηκε οικτρά.
Εδώ ήταν η ευθύνη του κ. Τσίπρα, να αντιληφθεί τον κίνδυνο και να δράσει υπεύθυνα. Να μην επιτρέψει να απασφαλιστούν όλοι αυτοί οι εξεγερμένοι λεβεντοβούβαλοι. Έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Τους στιμουλάρησε τα ποταπά ένστικτα και τους αμόλησε χωρίς να «λογοκρίνει την οργή τους». Και αυτή ήταν η εισαγωγή της Αντιπολιτικής Βίας, που σήμαινε δόλια, άλογη, ανεξέλεγκτη ταύτιση της έννοιας «οργή» με την ουσία του δολοφονικού φασιστοτραμπουκισμού. Όπως αυτός επέπεσε, ως ρόπαλο πάνω στο κεφάλι του Κωστή Χατζηδάκη, ως γιαούρτι στο πουκάμισο του Πάγκαλου και ως προπηλακισμός εις βάρος κάθε πολιτικού.
«Μα ήταν λαμόγιο» έλεγαν. Αυτό, όμως, δεν θα το όριζε κανένας λεβεντοβουβαλέ οχλοπολτός, παρά μόνο η Δικαιοσύνη. Γιατί ακόμα και η πουλημένη σάπια Δικαιοσύνη της Αντωνίας Ηλία, του Χριστόδουλου και του Γιοσάκη, πάλι είναι καλύτερη από τα ανεξέλεγκτα λαϊκά δικαστήρια, όπου όποιος φωνάζει πιο δυνατά κερδίζει… Το μάθαμε πια (1789, 1917, ελληνικός εμφύλιος και πόσες άλλες περιπτώσεις). Καίγονται τόσα πολλά χλωρά, καθιστώντας πάντα καταστροφικό το ξεφόρτωμα των ξερών. Γι’ αυτό δεν λέει πουθενά, τελικά, η λογική τσεκούρι και φωτιά… Ακόμα, δυστυχώς, αυτό το υπονοούμενο της Ιστορίας δεν μπορεί να το συλλάβει η «Αριστερά».
Μια από τις συνήθεις εκδηλώσεις του Ανεξυριζαυγιτισμού είναι η ταύτιση ρητορικής. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος έχει κάνει ποια δήλωση, όταν πρόκειται για τους αμνήμονες αγωνιστές υπέρ του λαού. Ακούστε αυτό, ας πούμε. «Το νέο πολυνομοσχέδιο είναι ένα έκτρωμα των τοκογλύφων που αποκεφαλίζει χιλιάδες συμπολίτες μας και οδηγεί σε οριστική εξαθλίωση τον ελληνικό λαό. Η καταψήφισή του και η πτώση της ξεπουλημένης συγκυβέρνησης αποτελούν μονόδρομο για τη χώρα». Ποιος το έχει πει αυτό (χε,χε);;;
Κενή περιεχομένου, πάντα μια ίδια ανακοίνωση για κάθε διαφορετική μέρα, για κάθε διαφορετικό γεγονός, από κάθε διαφορετικό αμνήμονα: η γνωστή δήλωση καρμπόν. Ολίγη από τοκογλύφους, ολίγη από δωσίλογη συγκυβέρνηση, ολίγη από ξεπούλημα του ελληνικού πλούτου. Να η κοινή ρητορική ΟΛΩΝ των συνεγκλωβισμένων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που διά της ώσμωσης έρχονται δραματικά κοντά. Ας δούμε τι αυτό σημαίνει στην πράξη.
Ταύτιση και της κοινοβουλευτικής τους πρακτικής, σε στυλ «τα ’φτιαξε ο Γιώργος με τη Μαίρη», που λέει και ο Κηλαηδόνης. Δηλαδή, τα ’φτιαξε η Χ.Α με τους Ψεκασμένους στη διαβόητη ψηφοφορία της Βουλής για τη Λίστα Λαγκάρντ. Όπου βέβαια σχεδόν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν (μόνο από αντιμνημονιακό μίσος, ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ) ψηφίσει εκτός γραμμής στην κάλπη της Χ.Α. (πάνω από 100 ψήφοι, όταν οι σύμμαχοι Χ.Α. συν Ψεκασμένοι είχαν μαζί 36 μόνο ψήφους). Μετά τα ’φτιαξε και η Ζωή με τον Ηλία στην επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ, κατεβάζοντας κοινές προτάσεις, αφού τους ένωνε το κοινό μίσος κατά Βενιζέλου. Όπως και προχτές για την ΝΕΡΙΤ, η αμνημοσύνη χτίζει κοινή στάση…
Μετά τα ’φτιαξαν και οι Καμένοι με το ΣΥΡΙΖΑ. Για στρατηγική συμμαχία προς άρση ενδεχόμενου μετεκλογικού αδιεξόδου ακυβερνησίας (τώρα αυτό επιχειρεί να το σπάσει η Λούκα με την μετωπική κίνηση που χτίζει υπέρ του Αλέξη)… Όλες αυτές οι ωραίες συμμαχίες εγείρουν θέμα μεταβατικότητας. Της γνωστής ιδιότητας των μαθηματικών (τα προς τρίτον ίσα και μεταξύ των ίσα). Δηλαδή, η Χ.Α. τα φτιάχνει με τους Ψεκασμένους και οι Ψεκασμένοι τα φτιάχνουν με το ΣΥΡΙΖΑ, άρα κάτι συνδέει τη Χ.Α. με το ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη ρητορική, τώρα και στην πρακτική…
Φυσικά ανιχνεύεται αυτό και στις δημοσκοπήσεις, όπου φαίνεται η εκλεκτική συγγένεια μεταξύ των δύο χώρων, στο βαθμό που ο ένας δίνει στον άλλον διαρροές ψηφοφόρων σε ενοχλητική για το ΣΥΡΙΖΑ ένταση. Συχνά (http://www.enikos.gr/politics/141458,Dhmoskophsh_sth_B%E2%80%99_A8hnas.html) στα ποιοτικά ευρήματα έχουμε περισσότερους να φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ προς Χ.Α. παρά από Ν.Δ. προς Χ.Α. (χε,χε). Τυχαίο; Δεν νομίζετε. Η πρωτογενής πηγή, το βαθύ αυριανικό ΠΑΣΟΚ, χώθηκε σούμπιτο στον «καταλύτη» ΣΥΡΙΖΑ και από κει διαχέεται στην ΧΑ. Ας δούμε γιατί.
Πρώτα γίνεται η σκοταδιστική παρανοϊκή παραδοχή ότι την κρίση δεν την δημιούργησε ΤΟ Σύστημα / Πελατειακό Παρακράτος, αλλά ντόπιοι και ξένοι συνωμότες, που έφεραν τα μνημόνια. Άρα δεν είναι μείζον να δώσει τη λύση η λογική μέσα από τη δημοκρατία, δεν είναι κυρίαρχη η αντίφαση «δημοκρατία ή φασισμός». Μείζων αντίφαση που μας ενδιαφέρει, για να ξεφύγουμε από την κρίση, είναι η παρανοϊκή αντίφαση «Μνήμονες ή αμνήμονες».
Ας ξαναθυμίσουμε το μηχανισμό του μανιχαϊσμού της αντιμνημονιακής υστερίας. Είναι το υπέρτατο κακό το μνημόνιο; Γιες! Είναι τότε προφανώς καλοί όλοι οι εχθροί του μνημονίου; Γιες! Είναι οι ναζί οι πλέον αδυσώπητοι και συνεπείς εχθροί του μνημονίου; Γιες!!! Άρα οι ναζί είναι οι πιο καλοί, ως οι πιο συνεπείς από τους καλούς, ας το θυμόμαστε όταν έρθουν εκλογές… Και άσε τα κουμούνια να τους βρίζουν. Κακώς! Αφού είπαμε, είναι οι πιο συνεπείς από όλους τους αντιμνημονιακούς!
Έτσι, η «Αριστερά», δυο χρόνια τώρα, μένει εγκλωβισμένη μαζί με τους ναζί μέσα στην ιδιοτελή παγίδα του αντιπολιτικού Αντιμνημονισμού, που έστησε κατά του δικομματισμού, όπου όμως τελικά ίδια με κρότο έπεσε! Έτσι, ξεπλένει τους ναζί, μέσα από το βλακώδες στρατήγημά της, την Εθνική Αντιμνημονιακή Λαϊκισμένη Ενότητα (Ε.Α.Λ.Ε.). Κρίμα, δεν σκέφτηκε η «Αριστερά» ότι πριν σχεδόν σαράντα χρόνια η εμπνευσμένη Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα (Ε.Α.Δ.Ε.) του Κύρκου, απομόνωσε τα χουντικά «σταγονίδια» και σταθεροποίησε την αδύναμη ακόμα Δημοκρατία. Ενώ τώρα, η Ε.Α.Λ.Ε. του Τσίπρα αποσταθεροποιεί τη δημοκρατία, ενισχύοντας επιπόλαια τους ναζί, αλλά και ζημιώνει την κοινωνία, απομακρύνοντας την διέξοδο από την κρίση…
Και μένει συνεχώς παγιδευμένη στην ιδιοτελή βλακεία της η «Αριστερά», πανταχόθεν συμπιεσμένη. Πρέπει να μην είναι τόσο σκληρά «αντιμνημονιακή», ώστε να επιδείξει «ικανότητα διακυβέρνησης» στις πλατιές εκλογικές μάζες, αφ’ ενός. Αλλά πρέπει να μην φαίνεται και ντεμέκ «αντιμνημονιακή», ώστε να μην της κλέβει η Χ.Α. το χαρτί του οχλοπολτού μέσα από τα χέρια. Άλυτη η εξίσωση, αφού στήθηκε με τόση δόλια λαϊκιστική βλακεία το στρατήγημα… Όσο η πίεση της λογικής αναγκάζει το ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κωλοτούμπες διορθωτικές, τόσο ξεκαθαρίζει το τοπίο για το ποιος είναι ο συνεπέστερος «αντιμνημονιακός»… Η σκοταδιστική «λογική» ήταν απλή πλέον στα καμένα μυαλά του οχλοπολτού.
Όσο ο «αριστερός» καταλύτης δικαιολογούσε τον αντιπολιτικό δολοφονικό τραμπουκισμό των αγανακτισμένων, άθελά του τους μετάλλασσε σε αγαναζισμένους. Κάτι που δεν κατάλαβε ποτέ (ή μάλλον το κατάλαβε αργότερα, αλλά κάνει πως δεν το παραδέχεται) ο μλώσκων «αριστερός» καταλύτης. Νόμιζε ο κ. Τσίπρας ότι θα του φέρνει αποκλειστικά κέρδος αυτός ο ριζοσπαστικός «Αριστερός» ακτιβιστικός επικοινωνισμός. Έτσι, έρχεται εδώ και καιρό ο κ. Μιχαλολιάκος και τσιρίζει: «Το μνημόνιο είναι η καταστροφή του έθνους… (ενώ)…ο δήθεν αντισυστημικός Τσίπρας, τώρα τα μασάει για το Μνημόνιο…».
Cut!!! Το πιάσαμε το υπονοούμενο; Ποιος είναι, λοιπόν, ο αυθεντικότερος και πειστικότερος «αντιμνημονιακός»; Να γιατί ο κ. Τσίπρας είναι ο καλύτερος πελάτης του κ. Μιχαλολιάκου! Γιατί στην ουσία ο ναζί τον χρησιμοποιεί ως προξενέτ για μαστροπεία και ως προθερμαντή των παλλακίδων του. Ζέστανέ μου τα κορίτσια, Αλεξάκη, να ρθω να τα βατέψω, ένα πράμα. Ο αβανταδόρος προξενητής, που έχει το επικοινωνιακό χάρισμα και το πλούσιο καρνέ, δημιουργεί τον ελκυστικό αντιμνημονιακό ντόρο και πλακώνουν φουριόζικα αι μωραί παρθένοι. Τότε έρχεται ο Μεγάλος, Απόλυτος και όχι δήθεν, Αυθεντικός και όχι κίβδηλος. Και μοστράρει νικηφόρα, επιλέγοντας τον αφρό για τον οντά του. Τι δεν καταλαβαίνεις, Αλέξη; Μπορεί δηλαδή, μπροστά στον Αντρέα ο κυρ Μιχαλολιάκος να είναι στραβοχυμένη μισοριξιά, αλλά και ο κυρ Αλέξης μπροστά στον Μιχαλολιάκο δεν είναι παρά ένα παραστρατημένο γατάκι, ο Απόλυτος «Πελάτης».
Παραλλάσσοντας το ρητό, άθλιος αθλίω αεί τακιμιάζει, λέει ο αδήριτος νόμος του Λαϊκισμού. Όταν, όμως, κάποιος δραπετεύσει πρώτος από την αθλιότητα, ενίοτε παγιδεύει αυτούς που αφήνει πίσω του. Ο κ. Τσίπρας την πάτησε παίζοντας το ίδιο παιγνίδι, που έπαιξε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος αν και ατζαμής, του άφησε στα χέρια τον μουτζούρη. Δηλαδή, αυτό που οι δυο τους, άθλιοι υπόλογοι, κληροδότησαν στην Ελληνική Ιστορία, δηλαδή την τεράστια πίττα του αρχικού παρανοϊκού 90% των αμνημόνων τσιφτετελλήνων, ποιος θα την παραλάβει; Εξαιρώντας τους ανυπόληπτους ψεκασμένους, θα την αφήσει τώρα ο κ. Τσίπρας στα χέρια των ναζί;;; Δεν γίνεται! Άρα θα είναι αναγκασμένος/εγκλωβισμένος να μην ξεκολλάει από την αμνημοσύνη, απομακρύνοντας τον εαυτό του από την εξουσία και καταστρέφοντας τον τόπο βυθίζοντάς τον στο σκότος, τη βλακεία, το έλεος της χρεωκοπίας.
Μην φεύγετε! Δεν τελειώσαμε!
(συνεχίζεται)
Υ.Γ.1
Συχνά η κακοπροαίρετη ανάγνωση οδηγεί σε δόλιες στρεβλώσεις. Δεχθήκαμε κριτική για το προηγούμενο κείμενο, ότι είναι άθλιο να λέμε ναζί τον Τσίπρα (άλλο είπαμε), ότι είμαστε αντιδημοκρατικοί σαμαρίστας, ότι δεν νοιαστήκαμε για τον Σακκά… Εμείς πρώτοι ζητήσαμε απελευθέρωση του Σακκά, χωρίς όμως να τον κανακέψουμε («…Ο Σακκάς πρέπει να αποφυλακιστεί, όχι γιατί δεν είναι επικίνδυνος, απλώς γιατί η προφυλάκισή του είναι παράνομη…». Και φυσικά πολύ πριν φουντώσει το θέμα (27/06/13, Δημοκρατία, «Αριστερά» και Δικαιοσύνη). Και για την δυσανεξία αντιδημοκρατικότητας της κυβέρνησης, περί ΕΡΤ και Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, γράψαμε ξεκάθαρα και έγκαιρα («ΕΡΤ, Σκύλα, Χάρυβδη και Τρίτος Πόλος» 15/06/13)
Στοιχεία σχετικά με το θέμα (και όχι μόνο) θα βρείτε στο εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου «Μύθοι και στερεότυπα της ελληνικής κρίσης». Μάθαμε εσχάτως ότι εκδόθηκε και το βιβλίο «Η πολιτική βία στην Ελληνική κοινωνία» του Δημήτρη Ψυχογιού. Το βεβαρημένο παρελθόν του επίσης προοιωνίζεται και εγγυάται δυνατό ανάγνωσμα.
