Το μεσημέρι της Κυριακής, στο κέντρο της Αθήνας, η εικόνα ήταν ξεκάθαρη: Για μια τεράστια κομβική περιοχή, που περιελάμβανε το Κολωνάκι, τα Εξάρχεια, τον Λυκαβηττό και το Σύνταγμα, υπήρχε μόνον ένα εκλογικό κέντρο, στην οδό Ακαδημίας. Οι εναλλακτικές ήταν μακριά, στου Γκύζη, στο Παγκράτι, στο Θησείο ή στον Κεραμεικό. Οι ουρές τεράστιες, σχεδόν παντού. Σε άλλες πόλεις περίμεναν έως και μία ώρα για να ψηφίσουν. Ό,τι πιο αποτρεπτικό στην εποχή της κρίσης του πολιτικού συστήματος, μεταξύ άλλων.
Ποιος νέος, μοντέρνος και όχι φανατικός πολίτης θα πήγαινε να στηθεί στην ουρά, μαζί με έναν πληθυσμό που στη συντριπτική του πλειονότητα αναπολούσε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το ’81 και περίμενε υπομονετικά με το μπαστούνι, να αναβιώσει τις παλιές δόξες; Τα δημογραφικά είναι αμείλικτα: Σχεδόν το 40% των ψηφισάντων είναι πάνω από 65, ενώ μόλις το 3% από 17 ως 24 ετών.
Όλοι έπεσαν στην καλοστημένη παγίδα του ΠΑΣΟΚικού κατεστημένου. Η τράπουλα ήταν σημαδεμένη, με τους δικούς του όρους. Με τον ίδιο τρόπο που οι κουτοπόνηροι επαγγελματίες των αμφιθεάτρων ξορκίζουν τον <<τεχνοφασισμό>> και φέρνουν τις συνελεύσεις στα μέτρα τους, με κωλυσιεργίες κι επαναλήψεις, ώσπου τελικά να επιβληθεί το δικό τους. Η Φώφη Γεννηματά άνοιξε το παιχνίδι, αλλά φρόντισε να αρνηθεί σθεναρά την πιο ουσιαστική ανανέωση: Την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Σιγά μην άφηνε να της αλλάξουν το γήπεδο.
Με διάφορα ανεδαφικά για τον 21ο αιώνα προσχήματα - και με δεδομένη την αδυναμία να υπάρξει η άνεση των βουλευτικών εκλογών, όπου ο κρατικός μηχανισμός πληρώνει και επανδρώνει υπερδεκαπλάσια εκλογικά κέντρα - η διαδικασία συρρικνώθηκε σε έναν αγώνα αντοχής, γι αυτούς που διψούσαν την ανασύσταση του μεγαλείου του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς τους φοιτητές και τους μόνιμα εγκατεστημένους στο εξωτερικό, χωρίς τους 450.000 πολίτες δυναμικών ηλικιών που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια, χωρίς τους νέους σε όλη την Ελλάδα, μέρος των οποίων θα συμμετείχε αν η αναμέτρηση ακολουθούσε τους ψηφιακούς τρόπους της εποχής τους.
Οι 200 χιλιάδες ψηφοφόροι, που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανησυχήσει, θα ήταν υπερδιπλάσιοι, αν είχε επιτραπεί η ψηφοφορία εξ αποστάσεως. Μόνο που τότε ο Γιώργος Καμίνης και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα είχαν πολύ καλύτερη τύχη - και αυτό ακριβώς δεν ήθελε το βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως και οι δύο, αναδεικνύοντας τα όρια και τους περιορισμούς τους, έκαναν πολλά λάθη στην προεκλογική τους εκστρατεία, ένα εκ των οποίων ήταν οι συμμαχίες τους (ενώ η μεταξύ τους ήταν η πιο ενδεδειγμένη για να περάσει ένας εκ των δύο στον β’ γύρο), αλλά κυρίως ίσως η μη αποχώρηση τους, όταν δεν υλοποιήθηκε η υπεσχεμένη ηλεκτρονική ψηφοφορία. Θα τίναζαν έτσι στον αέρα την υποκριτική διεύρυνση που επεδίωκε το ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, μεταξύ δύο υποψηφίων του κομματικού σωλήνα, οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν από τη μία την <<ανανέωση>> που εκφράζει ένα στέλεχος με ανέκφραστο πρόσωπο και ανύπαρκτο έρεισμα στην κοινωνία (ποιός Ανδρουλάκης; ο Μίμης; ρωτούσαν πολλοί στην έναρξη της καμπάνιας), χωρίς να μπορείς να πιστέψεις οτι αυτός ο άνθρωπος είναι κάτω των 40. Ο Καμίνης που είναι 63 είναι μακράν νεώτερος, για να μη μιλήσουμε για τον Θεοδωράκη που είναι 54.
Και από την άλλη, τη μέχρι τώρα ηγέτη της (στενής) προοδευτικής παράταξης, που μιλάει στρογγυλεύοντας λαϊκίστικα τα πάντα και συνοψίζει τον παλαιοκομματισμό στο πολιτικό προσωπικό. Τόσο πολύ, που αρνήθηκε να παραστεί στη Βουλή σε δύο κομβικά (για την έννοια της προόδου) νομοσχέδια, αυτά του συμφώνου συμβίωσης και της ταυτότητας φύλου, όταν τουλάχιστον στο πρώτο ψήφισε ναι ακόμα και ο αρχηγός της συντηρητικής παράταξης!
Μόνο που ο θρίαμβος των 200 χιλιάδων ψηφοφόρων έχει κοντά ποδάρια. Σε πρώτη φάση θα δοκιμαστεί στον β’ γύρο, όπου η προσέλευση θα δείξει αν η υπόθεση συρρικνώνεται πλήρως στα μίζερα όρια μιας ενδοπασοκικής διαμάχης.
Σε δεύτερη και ουσιαστικότερη φάση, θα δοκιμαστεί στις εκλογές. Και ναι μεν θα επαναπατριστούν ψηφοφόροι που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ (όχι περισσότεροι με τη Φώφη, παρά με μια πραγματικά διευρυμένη δημοκρατική παράταξη), αλλά θα διαρρεύσουν προς <<Μητσοτάκη δαγκωτό>>, έστω και με βαριά καρδιά, όσοι ήλπιζαν σε μια πραγματικά μεταρρυθμιστική εξέλιξη. Αν οι δημοσκόποι μετρούν σωστά αυτούς τους ψηφοφόρους πρόκειται για ένα κρίσιμο (για την αυτοδυναμία της ΝΔ) ποσοστό του 4%.
Έτσι λοιπόν, εκτός πολιτικού απροόπτου φυσικά, κανείς δεν περιμένει να ξεφύγει από τα σημερινά της ποσοστά η (νέα) Δημοκρατική Συμπαράταξη. Άντε να πιάσει το 10%, αν όλα της έρθουν ευνοϊκά.
Κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι: Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ που έχουν έναν αδύναμο αντίπαλο ανάμεσα τους, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ σύμβουλοι και <<ιστορικά στελέχη>> - και φυσικά τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών, από τα οποία ζητήθηκε η προσωπική διεύθυνση e-mail και απάντησαν, εν έτει 2017, <<δεν έχουμε, ούτε θέλουμε να έχουμε>>.
Μόνο που δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια, για να μετονομαστεί το γερασμένο ΠΑΣΟΚ σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ούτε να κάτσουμε στις ουρές, για να αναπολούμε τη δεκαετία του ‘80. Η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά που χρειάζεται η χώρα θα παραμείνει ορφανή για αρκετό καιρό ακόμα. Και το ΠΑΣΟΚ έχασε μία ακόμα ευκαιρία να περάσει στον 21ο αιώνα. Δεν πειράζει. Όπως όλα, στην επόμενη γενιά…
ΥΓ1 Το άρθρο αυτό ουδόλως έχει την πρόθεση να απαξιώσει την ψήφο των πιο ηλικιωμένων συμπολιτών μας, την οποία τιμά και σέβεται, όπως και του κάθε πολίτη. Προσωπικά μετακίνησα / παρακίνησα πολλά μέλη της οικογενείας, που ανήκουν στην τρίτη ηλικία, ώστε να πάνε να ψηφίσουν. Θεωρώ ότι δεν έπρεπε ενσυνείδητα να αποθαρρυνθεί η ψήφος των λιγότερο κομματικά συνδεδεμένων, πιο νέων και σύγχρονων ψηφοφόρων.
ΥΓ2 Διαβάζω ότι η κυρία Γεννηματά είπε ότι το σήμα του ΠΑΣΟΚ θα είναι δίπλα στο σήμα της νέας παράταξης, στις επόμενες εκλογές. Αν ισχύει, τότε η κοροϊδία επιβεβαιώνεται πανηγυρικά.
18°
