Η εκλογή του κ. Μητσοτάκη στηρίχθηκε σε μια (σχεδόν άψογη) καμπάνια που στόχο είχε να τον παρουσιάσει ότι επιδιώκει μια ΝΔ πέρα από τα κλασικά της όρια, μια ΝΔ που χρειάζεται αλλαγή εκ βάθρων, μια ΝΔ που μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Απέναντί του είχε τον «μεταβατικό» Πρόεδρο της ΝΔ, αυτόν που είχε ήδη χάσει μια εκλογική αναμέτρηση και όπως έδειχναν η στήριξη των στελεχών και οι μετρήσεις εκπροσωπούσε το «παλιό» στο συγκεκριμένο κόμμα. Ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε επίσης να «νικήσει ακόμα και το επώνυμό του» σε μια περίοδο που η οικογενειοκρατία βάλλεται από παντού. Κρίσιμος παράγοντας σε αυτό η «μη θερμή» στήριξη από την αδερφή του.
Τελικά η εκλογή του εκτός από τις αλκυονίδες μέρες που έφερε στη ΝΔ, όπως δείχνουν οι πρόσφατες μετρήσεις, έχει πυροδοτήσει και μια μεγάλη συζήτηση για το μέλλον των κόμματων που βρίσκονται αριστερότερα της ΝΔ και δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το ποιος θα κυριαρχήσει στο μεσαίο χώρο και το άγχος που έχει δημιουργηθεί σε ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ είναι ευδιάκριτο.
Τα δύο αυτά κόμματα δείχνουν σε ένα μεγάλο βαθμό να προβληματίζονται και να ψάχνουν «εδώ και τώρα» λύσεις στο πρόβλημα της τοποθέτησής τους στην πολιτική σκακιέρα. Ανησυχούν ότι η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη μπορεί να διεμβολίσει το μεσαίο χώρο και να «κλέψει» προοδευτικούς ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης. Με δεδομένο ότι το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση σταθερών και νέων διεξόδων και ότι η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος έχει πλέον εμπεδωθεί από το σύνολο της κοινωνίας, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Το timing για τον κ. Μητσοτάκη είναι πραγματικά ιδανικό: Η κυβέρνηση φθείρεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, η στροφή στο ρεαλισμό μετά από διάφορους πειραματισμούς τα τελευταία χρόνια είναι πιο πιθανή από ποτέ και τα κόμματα της κεντροαριστεράς μοιάζουν αυτή τη στιγμή ανήμπορα να αντιδράσουν.
Προφανώς τα συγκεκριμένα κόμματα της «κεντροαριστεράς» έχουν υπόψη τους ότι το πολιτικό σκηνικό χωράει δύο μεγάλους πόλους. Και δεν έχουν άδικο. Θα πρέπει όμως να δουν τη μεγάλη εικόνα περισσότερο ψύχραιμα. Οι προτάσεις για αλλαγές ηγεσίας, αυτοδιάλυση, συμπόρευση με τον χ ή τον ψ κ.λπ. εξαιτίας των ισχυρών πιέσεων, μόνο ως σπασμωδικές μπορούν να εκληφθούν. Στην εξίσωσή τους θα πρέπει να βάλουν και άλλους παράγοντες. Πρώτον, ότι οι αλκυονίδες μέρες δεν κρατάνε για πάντα. Είναι απολύτως λογικό η ΝΔ αυτή τη στιγμή να κερδίζει πόντους. Όμως μπροστά της έχει να πάρει πολιτικές αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα που θα επιβεβαιώσουν ή όχι τη στροφή στον «πολιτικό φιλελευθερισμό», αλλά και να εκπροσωπηθεί από φθαρμένα πρόσωπα κ.λπ. Δεύτερον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μοιάζει αυτή τη στιγμή ένας από τους δύο βασικούς πόλους, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προεξοφλείται για το μέλλον με απόλυτη βεβαιότητα. Μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ με ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία και με 44% κατέρρευσε στα δύσκολα. Και τότε το ΠΑΣΟΚ είχε και ένα πλεονέκτημα που δεν έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γνώριζε το μέγεθος και την πιθανή εξέλιξη της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ –μετά από 5 πλέον χρόνια– ήξερε την κατάσταση και δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Άρα τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί για το μέλλον. Τρίτον, ότι ευκαιριακές και εξ ανάγκης συγκλίσεις δεν οδηγούν σε πετυχημένους γάμους. Η όποια νέα πορεία θα πρέπει να γίνει με προσεκτικά βήματα και να βασιστεί σε ουσιαστική συμπόρευση πάνω σε συγκεκριμένη ατζέντα. Τέταρτον, θα πρέπει να δουν προσεκτικά ποια είναι η μεσαία τάξη στην οποία στοχεύουν. Μέσα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΟΧΙ υπάρχουν πολλοί της νέας «μεσαίας τάξης». Ίσως πολλοί περισσότεροι από όσους νομίζουν ότι βρίσκονται στη μεσαία τάξη που δείχνει να στοχεύει η ΝΔ. Πέμπτον, δεn θα πρέπει να ξεχνάνε ότι οι πολίτες δεν έχουν πλέον ισχυρές κομματικές ταυτίσεις. Επιλέγουν το one vote stand. Άρα η όποια προσέγγιση μπορεί να είναι πιθανή, αλλά μόνο εάν έχουν να προσφέρουν στο ακροατήριό τους κάτι ουσιαστικό.
Οπότε, προς το παρόν, η ψυχραιμία και η υπομονή θα πρέπει να είναι βασικοί οδηγοί στις όποιες επόμενες κινήσεις.
6°
