Ανακεφαλαιώνοντας το πρώτο μέρος, είδαμε πώς η κλιμάκωση του Μεταπολιτευτικού Λαϊκισμού, με την πρόσφατη εισαγωγή του τραμπουκισμού στον γενετικό του κώδικα, απέδωσε το ισχυρό ακροδεξιό φαινόμενο. Το «φέρτε πίσω τα λεφτά!», ήταν ουσιωδώς μια άλλη εκφορά του «Κάτω τα χέρια από το πελατειακό κράτος»: Αφού σημαίνει ότι όσα λεφτά χάθηκαν «τα έφαγαν οι 300 και γι αυτό θέλουμε να καεί το μπιμπελό η Βουλή μαζί με τους κλέφτες, αφού πρώτα τους κρεμάσουμε». Άρα, εμείς ουδόλως φταίμε για όλη τη λαμογιά της εκδημοκρατισμένης παλλαϊκής διαφθοράς και όταν εκτελέσουμε τους 300 κλέφτες, θα ξαναρχίσουμε από την αρχή μια νέα αγνή και ενάρετη εποχή… Τίποτε στραβό δεν θα υπάρχει πια στη ζωή μας, μόλις θα εξαφανίσουμε το λαοκτόνο καρκίνωμα της Βουλής.
Αντί να λύνουμε τα πραγματικά προβλήματα δημιουργούμε φανταστικούς εχθρούς. Αντί να ενωνόμαστε απέναντι στο κοινό πρόβλημα, διχαζόμαστε εκατέρωθεν νόθων διαχωριστικών γραμμών. Αυτή δεν είναι η συνήθης έσχατη κατρακύλα του χυδαίου τραμπουκολαϊκισμού, του ποικιλώνυμου ακροδεξιού φαινομένου; Πόσες φορές πρέπει να την πάθουμε, ώστε να τη μάθουμε και να μην την ξαναπάθουμε;…
Όπως προαναφέραμε, η «αγανακτισμένη πλατεία», λειτουργώντας ως καταλύτης, έσπασε όλους εκείνους τους χημικούς δεσμούς που διατηρούσαν πολιτικές πολικότητες του στυλ «από δω η Δεξιά και από εκεί η Αριστερά, αλλά και από πάνω τους πάντα ο αδιαμφισβήτητος κοινοβουλευτισμός». Έτσι τώρα διαμορφώθηκε η νέα μοναδική και αξεπέραστη πολικότητα, που γκρέμισε τα παλιά και έφτιαξε τα νέα τζάκια του λαϊκισμού: τους Μνήμονες και τους Αμνήμονες. Όπου μνήμονες είναι οι δωσίλογοι 300 κλέφτες και οι λιγοστοί λακέδες τους, όλοι δούλοι των τραπεζιτών. Και όπου αμνήμονες είναι όλος ο καλός λαός, που ούτε ιδέα έχει ούτε και ελάχιστη ευθύνη φέρει για τα «κλεμμένα». Άρα, οι μνήμονες είναι το Σύστημα και οι αμνήμονες είναι το Αντι-Σύστημα… Οι ποπολάροι αμνήμονες έχουν λοιπόν θυμώσει και γιατί τους έκλεψαν τον πλούτο μέσα από τις τσέπες οι μνήμονες, αλλά και γιατί τους έφεραν και το καταραμένο Μνημόνιο. Το Μνημόνιο ήταν το δαιμόνιο σχέδιο που χάλκευσαν οι ξένες δυνάμεις και τα ντόπια τσιράκια τους, ώστε να μας ψεκάσουν, να αποβλακωθούμε και να μας πάρουν τα πετρέλαια μέσα από τα χέρια μας. Έτσι, από τον θυμό περάσαμε στην οργή και την αγανάκτηση, οπότε έσπασαν τα νερά και βγήκε το Αυγό του Φιδιού και κάποιοι «αγανακτισμένοι» αναβαθμίστηκαν σε αγαναζισμένους...
Και τότε ήρθαν οι πολιτικές και πολιτιστικές ηγεσίες που λέγαμε και συνέχισαν το βιολί των χουλιγκανικών Δεκεμβριανών του 2008, προχωρώντας στην εκκόλαψη: Τραμπούκισες και μάτωσες τον Κωστή Χατζηδάκη; Ε, δεν είμαστε υπέρ της τυφλής βίας, αλλά κατανοούμε ότι εδώ που σε έφεραν οι μνήμονες, τώρα δικαίως σε λούζονται… Έφαγε ο Τάδε γιαούρτι, μούντζα, σφαλιάρα, καρέκλα, σε μια δημόσια εκδήλωση; Ε, δεν συμμετέχουμε εμείς σε τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά κατανοούμε την ένταση της δικαιολογημένης αγανάκτησης, ή «Είμαι κατά της βίας, αλλά δεν μπορώ να λογοκρίνω την αγανάκτηση του λαού»… Βέβαια, ουδείς τόλμησε τότε να σκεφτεί ότι άλλο πράμα αγανάκτηση και άλλο βάρβαρος τραμπουκισμός… Προσοχή! Εδώ είναι το κλειδί! Η άθλια απόκρυψη της δραματικής διαφοράς μεταξύ αγανάκτησης και τραμπουκισμού (ο οποίος σημαίνει ότι πλέον υπερβαίνεις τα εσκαμμένα και περνάς απέναντι)! Εδώ ακριβώς, αυτές οι δυνάμεις άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας και βγήκαν έξω όλα τα κακά… Δηλαδή η ίδια η άφρων Πανδώρα αποενοχοποίησε, ‘δικαιολόγησε’ και μόνο που δεν καθοδήγησε όλες αυτές τις αθλιότητες του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας. Για τις οποίες λόγω μπανανιακής υποκουλτούρας περί του τι είναι Δημοκρατία και τι Πρόοδος και τι Αριστερά, νόμιζε ότι είναι δίκαιες «επαναστατικές», «αντι-συστημικές» (χε, χε) πράξεις, καμωμένες από δικές της φίλιες δυνάμεις. Κι ας ήταν απλοί φασιστοειδείς τραμπουκισμοί, ας ήταν το απόλυτο ακροδεξιό φαινόμενο… Και η ίδια η Πανδώρα τώρα καταγγέλλει το κακό τζίνι, που αυτή έβγαλε έξω από το μαγικό λυχνάρι, χαϊδεύοντάς το…
Μέσα σε αυτή τη χύτρα λοιπόν, μετασχηματίστηκαν παλιές δυνάμεις σε νέες. Και για πρώτη φορά ο απασφαλισμένος, νεοβάρβαρος, λεβεντοβουβαλέ ακροδεξιός οχλοπολτός, που έβριζε, έφτυνε, χτύπαγε, έσπαγε όποιον και ό, τι έβρισκε μπροστά του, ζήτησε να προαχθεί και να κατανεμηθεί σε συντεταγμένες πολιτικές οντότητες. Οι πιο φουσκωτοί πήγαν από ‘δω, εκείνοι που τους αρέσουν ανεξάρτητες βόλτες με φουσκωτά άνοιξαν καινούργιο μαγαζί παραδίπλα και οι υπόλοιποι μοιράστηκαν στο ‘νέο διπολισμό’. Όλοι τους είχαν δραπετεύσει από το παλαιό μητρικό δίπολο του δικομματικού Λαϊκισμού, ο οποίος πλέον δεν είχε τα δέοντα κονδύλια, για να συνεχίσει να τους λαδώνει το αντεράκι. Εν τω μεταξύ, οι ακραίες πλευρές του ακροδεξιού τόξου, που έχουν από καιρό πάρει κατάλληλες θέσεις επάνω στης κασίδως κοινωνίας το κεφάλι, βγάζουν τα κουβαδάκια τους. Και επιδίδονται στο γοητευτικό παιγνίδι της «ταξικής πάλης» μέχρι τελικής εξοντώσεως, ενώ η κασίδω η κοινωνία τρώει τη σκόνη τους, με τις υγείες της...
Οι φουσκωτοί, που προαναφέραμε, τα αποκλεισμένα από την υπόλοιπη κοινότητα αγρίμια, τα αποσυνάγωγα που νομίζαμε ότι θα τα στείλουμε στην πολιτική Σπιναλόγγα, δεν πτοήθηκαν… Τα ευνόησε άλλωστε η άχαστη συνταγή του ακροδεξιού φαινομένου που προαναφέραμε. Σε μια υπερ - ριζοσπαστικοποιημένη κοινωνία, όπου όλοι κυκλοφορούν απασφαλισμένοι, όπου ο κυρίαρχος λαϊκισμός της αυτοδικίας πλέον συνοδεύεται από τον αποενοχοποιημένο τραμπουκισμό με ολίγη «αντι-συστημικότητα» και μόνο για καπάκι τριτογενώς το ακατάσχετο μεταναστευτικό, όλα της βίας είναι εύκολα. Ξαναλέμε: η Χρυσή Αυγή ήταν μέσα στο κουτί της Πανδώρας, δεν το άνοιξε αυτή. Άλλοι από έξω το άνοιξαν. Και αυτοί είναι τώρα που την βρίζουν περισσότερο και κατανοούν λιγότερο τη μαζικότητά της.
Ας δούμε όμως τώρα την ουσία της Μεγάλης Παρεξήγησης, που διέπει την υπόκωφη υπόγεια ανάπτυξη του φαινομένου της Χρυσής Αυγής και είναι αποτέλεσμα της απομόνωσής της, αλλά και της αδυναμίας του πολιτικομεντιακού μας συστήματος. Όσο φυσικά και της ίδιας της μαραζιάρας κοινωνίας μας, που ξέρει πολύ καλά πού πατάει και πού πηγαίνει, ιδανικά καθοδηγημένη (όποιος στο δρόμο του λαϊκισμού περπατεί, τι πατεί;)...
Τι νομίζει ο ψηφοφόρος ότι είναι η Χρυσή Αυγή, ακούγοντας τους εκπροσώπους της; Και γιατί κανείς δεν ασχολείται να τους κάνει κριτική με επιχειρήματα και αν βρει κάτι στραβό να τους το πει; Ακούει λοιπόν, ότι ουσιωδώς η Χρυσή Αυγή είναι μία οδός για «ανατροπή του συστήματος των κλεφτών, για υπηρέτηση των εθνικών ιδεωδών του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού». Μάλιστα. Είναι αυτό το πράγμα η Χρυσή Αυγή; Για να μαζευτούμε να κουβεντιάσουμε, γιατί με δυο μικρά λόγια θα μπορούσε κανείς να τους εξηγήσει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ!!!
Τι είναι αυτό που έκανε τον Νομπελίστα Μάριο Βάργκας Λιόσα να γράψει άρθρο φιλελληνικό («Γιατί η Ελλάδα», στην ισπανική ‘El Pais’, όπου λέει «δεν νοείται Ευρώπη χωρίς το σύμβολό της, την Ελλάδα») προς τιμήν της αείμνηστης φιλελληνίδας, που έγινε και Ελληνίδα, της Ζακλίν Ντε Ρομιγύ; Αυτά λοιπόν δονούν όλους τους αιώνιους και οικουμενικούς ελληνολάτρεις και τους κάνουν να εξυμνούν το ελληνικό πνεύμα, όπως λέει ο Βάργκας Λιόσα: «Οι σωκρατικοί και πλατωνικοί διάλογοι, εκτός του ότι ήταν ένας τρόπος φιλοσοφικής διδασκαλίας, … έμαθαν στους ανθρώπους ότι η συνομιλία σε ομάδες, είναι ένας πιο πολιτισμένος και ηθικός τρόπος συνύπαρξης απ’ ό, τι οι διαταγές ή η υπακοή, καθιερώνει εξαρχής μια βασική ισοτιμία, μία αμοιβαιότητα δικαιωμάτων μεταξύ των συνομιλητών. Έτσι αναδύθηκε η ελευθερία, έπαψε ο άνθρωπος να είναι ζώο, γεννήθηκε αληθινά η ανθρωπιά του ανθρώπου». Ο κύριος Κασιδιάρης έχει δηλώσει ότι ‘εκτιμά απεριόριστα’ τον Αριστοτέλη. ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΤΙΜΑ από τον γεννήτορα του Δυτικού Ορθολογισμού, αποφεύγει βέβαια να μας το πει: ίσως ό, τι εκτιμά ο φάντης από το ρετσινόλαδο.
Η Χρυσή Αυγή βρίσκεται σε πλάνη (και όλοι μαζί με αγάπη πρέπει να την ξεδιαλύνουμε) νομίζοντας ότι είναι ελληνολάτρης, ενώ στην ουσία είναι Σπαρτιατολάτρης. Λατρεύει το μοντέλο της Αρχαίας Σπάρτης, το οποίο κατά τεκμήριο ήταν η μήτρα του εθνικοσοσιαλισμού, όπου όλοι μαζί θυσίαζαν την ατομικότητά τους για μια ιδεώδη συλλογικότητα. Άλλη καλή στιγμή πέρα από τις Θερμοπύλες δεν αξιώθηκε να βγάλει η Σπάρτη, παρά μόνο αιματηρούς διαιρετικούς εμφυλίους σπαραγμούς. Τώρα απλώς φουντώνει το προαναφερθέν φαινόμενο και λόγω πολλών «φάσιον βίκτιμς» που είδανε την ταινία «300» και φάγαν μάτια ψάρια και θαύμασαν τους κοιλιακούς του Λεωνίδα και των 300 Λακεδαιμονίων αθλοφόρων του… Ε, το λοιπόν, τις ακέφαλες σωματάρες και τον μέλανα ζωμό και τη σκληρή Σπαρτιάτισσα μάννα που λέει «ή ταν ή επί τας» και φυσικά τον άθλιο ρατσιστικό Καιάδα, όπου πέταγαν και σκότωναν τα αδύναμα μωρά, κανένας στον κόσμο δεν εκτιμάει… Αντιθέτως, όλοι θαυμάζουν και εκτιμούν αυτό που θεωρείται Ελληνικό Πνεύμα, δηλαδή την Αθηναϊκή Δημοκρατία, τον Ορθό Λόγο, την Ελευθερία και την Ατομικότητα, τον Ξένιο Δία που επέβαλλε σεβασμό και φιλοξενία στους ξένους. Ακόμα, ηθική και αισθητική τάξη, δικαιοσύνη, ισότητα και άλλες αξεπέραστες αξίες του πολυδιάστατου Αρχαιοελληνικού Πολιτισμού…
Τι ακριβώς από όλα αυτά πρεσβεύει η ‘Ελληνολατρεία’ της Χρυσής Αυγής;;; Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς…
Τώρα βέβαια ας πούμε και μόνο ένα για την έτερη παρεξήγηση, ου μην και πλάνη. Άραγε, κάτι κακομοίρηδες ρασοφόροι παππούληδες, που βγαίνουνε στο κάδρο μαζί με κάποιους μαυροφανελάδες γνωρίζουν ότι στηρίζοντας Χρυσή Αυγή παραβαίνουν τη Χριστιανική διδασκαλία; Έχουν π.χ. ακουστά την ‘Επί του όρους Ομιλία’; Ας αναφερθούμε μόνο στο δομικό στοιχείο της: «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»… Σίγουρα, αν το συνειδητοποιούσαν, θα βαράγανε τα κεφάλια τους στον τοίχο οι εξαπατημένοι παπούληδες, μαζί με χιλιάδες μετάνοιες…
Ελάτε λοιπόν όλοι μαζί, να αφήσουμε τα μίση και να διερωτηθούμε, αξίζει να λυθεί η παρεξήγηση που θέλει την Χρυσή Αυγή να είναι ελληνολάτρης και χριστιανική; Μήπως είναι ακριβώς κάτι το εντελώς άλλο; Ας έρθει όποιος θέλει να μπει στη βάσανο του ελληνοπρεπούς διαλόγου, που όλα αυτά τα θέματα τα λύνει με τον πιο απλό τρόπο, γι αυτό άλλωστε και το ελληνικό πνεύμα χαίρει πανανθρώπινης εκτίμησης…
Αυτή η Αυγή μιας Χρυσής παρεξήγησης πρέπει με τη βοήθεια όλων μας να πάρει το μέγεθος που της αναλογεί. Με αγάπη και διάλογο και όχι με τσιρίδες και πόλωση. Η τυφλή πόλωση ευεργετεί μόνο όσους δεν έχουν επιχειρήματα, όλο δηλαδή το ποικιλόχρουν ακροδεξιό τόξο, μάλιστα όσο πιο ακραίο τόσο πιο ευεργετημένο... Και δυστυχώς τίποτε δεν προοιωνίζεται την άρση αυτής της προεκλογικής τυφλής πόλωσης. Άρα ξαναγυρίζουμε στο πονεμένο: γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα και η μαμά εντροπία ας βάλει το χεράκι της…
