Μπέτυ Αρβανίτη: Η γνωστή ηθοποιός μιλάει για το πρωσωπικό της πάθος και για το θέατρο
Κυρία Αρβανίτη, ποιο είναι το προσωπικό σας πάθος;
Το πάθος μου με τη θάλασσα ξεκινάει από παιδί. Υπήρξα πρωταθλήτρια στην κολύμβηση· από τα έντεκα έως τα δεκάξι. Ήμουν στον Παναθηναϊκό, είχα συμμετάσχει σε πανελλήνιους αγώνες και είχα κερδίσει μετάλλια... Άφησα τον πρωταθλητισμό γιατί ξεκίνησα πιο προσωπικά σπορ (γελάει).
Ο μπαμπάς μου ήταν τρελός με τη θάλασσα και μάλιστα πέθανε κολυμπώντας σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων χρονών ‒ ιδανικός θάνατος για έναν παθιασμένο με τη θάλασσα άνθρωπο. Η μητέρα μου, λοιπόν, θυμάμαι να μου διηγείται πως, όταν ήμουν ενός έτους, η ίδια με τον μπαμπά μου με είχαν πετάξει ‒κυριολεκτικά‒ από μια βάρκα στη θάλασσα. Ήταν ιδέα του μπαμπά μου προκειμένου να δουν πώς θα αντιδράσει το παιδί τους στο νερό. Και το παιδί τους κολύμπησε. Δεν φοβήθηκε καθόλου ‒ σημειώστε πως με έριξαν χωρίς να φοράω μπρατσάκια ή σωσίβιο. Φαίνεται ένιωσα οικείο το περιβάλλον, γιατί ακόμη αυτό ισχύει. Μόνο μέσα στη θάλασσα νιώθω πληρότητα.
Κολυμπάω δύο ώρες non stop. Είμαι τρελή. Στη διάρκεια των διακοπών κολυμπάω και τρεις φορές την ημέρα, γιατί δεν μπορώ διαφορετικά. Με βατραχοπέδιλα και μάσκα βγάζω αχινούς∙ έχω μια μεγάλη συλλογή με κοχύλια, τα οποία έχω βγάλει εγώ από τη θάλασσα. Έχω χαθεί κολυμπώντας και έχει χρειαστεί να πάρουν βάρκα προκειμένου να με βρουν. Έχω τρακάρει με κότερο στη Σίφνο κολυμπώντας ύπτιο (γέλια). Άπειρες ιστορίες έχω να διηγηθώ.
Φυσικά, βλέπω παθιασμένα αγώνες και δεν μπορώ να καταλάβω πού θα φτάσει το θέμα των ρεκόρ. Όμως ποτέ μου δεν έχω ονειρευτεί πως είμαι ψάρι ή γοργόνα (γέλια). Θέλω πάντα να κολυμπάω μόνη μου και κάθε χρόνο είναι τόσο δύσκολο να σταματήσω το κολύμπι προκειμένου να ξεκινήσω πρόβες. Αλλά ευτυχώς το θέατρο είναι η άλλη μεγάλη μου αγάπη.
Τον ήθελα καιρό αυτό το ρόλο. Μάλιστα σκεφτόμουν πριν από χρόνια να παίξω μόνο το μονόλογο της Τσερλίνε. Η παράσταση «Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών» είναι διασκευή του Στρατή Πασχάλη της «Διήγησης της υπηρέτριας Τσερλίνε» από το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ «Οι αθώοι». Στην παράστασή μας ζωντανεύουν τα πρόσωπα, η Τσερλίνε αφηγείται και ταυτόχρονα ζει την ιστορία της. Είναι μια υπηρέτρια που ζει στη σκιά μια βαρόνης ‒ γι’ αυτό δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Υπήρξε πολύ επιθυμητή στα νιάτα της∙ είναι μια γυναίκα με βαθιά ένστικτα που πατάει γερά στη γη. Έχει νιώσει μίσος και ζήλεια, έχει νιώσει την αδικία στο πετσί της, αλλά ταυτόχρονα έχει αποκτήσει μια «σοφία» για τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Το έργο έχει μεγάλες σχέσεις με τις «Δούλες» του Ζενέ. Δεν ξέρω γιατί με απασχολούν τόσο τα έργα που περιγράφουν τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ μιας κυρίας και της υπηρέτριάς της. Ξεκίνησα στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας με τα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Κάντ», έπαιξα στις «Δούλες» και τώρα αυτό. Ίσως γιατί έζησα σ’ ένα αστικό σπίτι ‒ο πατέρας μου ήταν γιατρός‒ και θέλω να εξερευνήσω την άλλη πλευρά. Να αισθανθώ τι πραγματικά σημαίνει αδικία... Εξάλλου, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο θέατρο από το να κάνεις πράγματα που δεν είναι οικεία σε εσένα...
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
17°
