Η εκλογή του Καμίνη και του Μπουτάρη ήταν μια φωτοβολίδα μες στη νύχτα…σκάει, κι η καρδιά μου σπάει, μες στο φως σε είίίδααα! Σε είδα, φίλε, να βγαίνεις από τη δυσπιστία με δισταγμούς κι επιφυλάξεις, να ξανασκέφτεσαι το νόημα της ψήφου όταν μας άγγιξε βαρύ το χνώτο του θράσους και της διαστρέβλωσης, της ξενοφοβίας, της απειλής μιας ίδιας θλιβερής επόμενης μέρας στην ίδια θλιβερή πόλη του ίδιου θλιβερού δημάρχου. Σε είδα, άρα υπάρχεις. Όταν έχεις συνομιλητή. Ο Καμίνης κι ο Μπουτάρης ήταν κανονικοί συνομιλητές – χωρίς ελαφρυντικά και αβαρίες. Είναι δυο κανονικοί άνθρωποι που εκτέθηκαν χωρίς μακιγιάζ και προσωπείο στη δημόσια κρίση, τόλμησαν να συλλογιστούν φωναχτά, να αγανακτήσουν, να αντιπαρατεθούν, να ζητήσουν τη συμμετοχή μας για να αλλάξουν τις πόλεις όπου ζούμε. Δεν είναι κασετόφωνα που παίζουν την κασέτα, κομματικοί υπάλληλοι, καριερίστες, αμοιβάδες, υβρίδια, αυλή κανενός. Είναι κανονικοί άνθρωποι που ξέρουν να απαντούν με το δικό τους πραγματικό τρόπο στα ερωτήματα, που σταθμίζουν τη συναίνεση, τα συμφέροντα και τις διαπλοκές, που ξέρουν πόσο σημαντική είναι η ταυτότητα αλλά και η λάντζα της διαχείρισης μιας πόλης. Είναι κανονικοί άνθρωποι – ούτε άγγελοι, ούτε προφήτες, ούτε ήρωες, ούτε ύαινες, ούτε ελέφαντες του γυαλιού, της χειραψίας, του μικροφώνου. Κέρδισαν γιατί ήταν κανονικοί συνομιλητές, ζήτησαν την ψήφο μας όπως πρέπει να γίνεται στις κανονικές δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι πόλεις χτίζονται μέσα σε δεκαετίες, έχουν τη σφραγίδα πολλών εποχών, ένα παλίμψηστο κτιρίων και γενεών, καθηλώσεων και ρευμάτων. Η Αθήνα φέρνει πάνω στο σώμα της ισχυρές μνήμες και, μαζί, το φορτίο των μηχανισμών αλλά και τις σχέσεις των ανθρώπων. Για δεκαετίες η διαχείριση της πόλης γινόταν μέσα από την αναπαραγωγή μιας πελατείας που ναρκισσευόταν με ωραία λόγια, λουστραρισμένες δυσμορφίες, έργα βιτρίνας, σικέ παιχνίδια. Ένα ρεπερτόριο ψέματος, μισών αληθειών, δημαγωγίας και παραπλάνησης έκρυβε τα πραγματικά στηρίγματα της διαιώνισης της αδιαφορίας, της ανομίας και της κερδοσκοπίας. Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε. Το έκλεισαν άνθρωποι που πήραν την πολιτική ευθύνη, που ξεπέρασαν προκαταλήψεις, που έσπασαν το κομματικό κατεστημένο, τις σκοπιμότητες, που έβαλαν πάνω από τ’ άλλα την ανάγκη να αλλάξει η πόλη στην οποία ζουν. Ο Κουβέλης, ο Παπανδρέου, οι Οικολόγοι, ο Ψαριανός, έκαναν καθένας από τη μεριά του την υπέρβαση που χρειάζεται για να πετύχεις ένα καλό αποτέλεσμα.
Γιατί η πόλη αυτή είναι και κάτι παραπάνω, είναι η ταυτότητα της χώρας. Μέσα από το συμβιβασμό και την ανάγκη της, την ενέργεια ή την αδράνειά της, τη συμμετοχή ή την ιδιώτευση των κατοίκων της στέλνει μήνυμα στη χώρα. Ο δήμαρχος έχει να διαχειριστεί το συμβολικό κεφάλαιο της πόλης σε συνθήκες κρίσης. Αυτό σημαίνει έναν αγώνα δρόμου για να προλάβει η δημοκρατική συνείδηση να διατυπώσει λόγο και συμμαχίες, να ξεδιπλώσει το σχέδιό της. Η διαπλοκή, η αυταρχική ασυδοσία, η μαφία, οι διαλυτικές επιθέσεις διαφόρων τύπων καταπατητών δεν είναι εύκολοι αντίπαλοι, αλλά δεν είναι και ανίκητοι. Ο δήμαρχος κερδίζοντας την πόλη έδωσε ένα μάθημα δημοκρατικής πολιτικής που χρειάζεται να εφαρμοστεί και σε άλλους συγγενείς μηχανισμούς του κεντρικού κράτους για να διασωθεί ό,τι μπορεί να διασωθεί από δω και μπρος. Ένα σχέδιο και ένα μοντέλο διαχείρισης που θα κάνει ανακατανομή των πραγματικών και των συμβολικών πόρων της πόλης προς όφελος όσων την κατοικούν χρειάζεται τολμηρές και γρήγορες συνέργειες υπουργείων, φορέων, των ίδιων των πολιτών. Οι παραδοσιακές φεουδαρχικές νοοτροπίες του πολιτικού συστήματος, οι ανταγωνισμοί και η αδιαφορία μπορούν να σκοτώσουν στη γένεσή του το διακύβευμα μιας βιώσιμης πόλης με νέο πρόσωπο. Οι δημόσιοι χώροι, οι δημοτικές λειτουργίες και οι υπηρεσίες είναι ένα πλέγμα που συνδέεται με τις κεντρικές κρατικές αντίστοιχες υπηρεσίες κι άρα χρειάζεται συνυνεργασίες, για τις οποίες υπεύθυνο είναι το πολιτικό προσωπικό. Είναι καιρός οι υπουργοί να μη δηλώνουν μόνο στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι πήραν το μήνυμα, αλλά να το αποδείξουν. Καταλάβαμε όλοι ότι η αποχή δεν απευθυνόταν στους δημάρχους αλλά στην κυβέρνηση, τους υπουργούς και τους βουλευτές.
Ωστόσο, πάνω απ’ όλα στον απόηχο του καλωσορίσματος του Καμίνη και του Μπουτάρη στην κεντρική σκηνή των δύο μεγάλων πόλεων που πρωταγωνιστούν στη ζωή της χώρας χαιρετίζουμε τη δυνατότητα να γίνει ξανά η πόλη κοινότητα ανθρώπων. Μέσα σε συνθήκες κρίσης η συνοχή είναι αυτή που δέχεται τις μεγαλύτερες επιθέσεις και είναι αυτή που περισσότερο από καθετί άλλο πρέπει να ενισχυθεί. Πάνω της θα χτιστούν η αλληλεγγύη και η δημιουργικότητα, δύο βασικά συστατικά που κάνουν τις μεγάλες πόλεις ζωντανές και ελκυστικές.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
