Είμαι κουρασμένη, με ξενερώνεις συνέχεια, δεν μπορώ άλλο

Έφυγα γιατί είχε ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια μου. Έφτασα να ξυπνάω το πρωί και να μη θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Είμαι κουρασμένη, με ξενερώνεις συνέχεια, δεν μπορώ άλλο. Οι πράξεις σου, τα λόγια σου, οι αποφάσεις σου είναι κάτι που δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω. Δε θέλω να 'ρθεις. Δεν ξέρω, βρες τι κάνεις λάθος, μη με ζαλίζεις. Με ζαλίζεις. Με κουράζεις. Με χαλάς. Με χαλάς, το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ. Δε θέλω να 'ρθεις. Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω. Τώρα δε θέλω εγώ. Πριν δεν ήξερες εσύ αν θέλεις και τι θέλεις. Δυο μήνες τώρα με έχεις από βράδυ σε βράδυ κι από βδομάδα σε βδομάδα που δεν ξέρω πού είσαι και τι κάνεις και με ανεβοκατεβάζεις. Προχτές το βράδυ κοιμήθηκες στο σπίτι σου, με πήρες μία η ώρα και με ξύπνησες γιατί σου ήρθε ξαφνικά να με δεις, μετά το μετάνιωσες, μαλάκα δεν μπορώ, με πήρες μία η ώρα χτες το μεσημέρι που είχαμε κανονίσει να έρθεις από το σπίτι στις 11 και μου άρχισες τα γνωστά κάτι έτυχε κ.λπ., δεν μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμά σου, δεν ξέρω πού είσαι και τι κάνεις. Χτες το βράδυ ήμουνα χάλια. Αύριο πάλι χάλια θα είμαι. Ντάξει, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου. Την προηγούμενη βδομάδα πάλι τα ίδια. Και την επόμενη και τη μεθεπόμενη πάλι τα ίδια. Πρέπει να είμαι stand by συνέχεια. Μη με ζαλίζεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει τίποτα, ούτε εγώ να σε αλλάξω. Σταμάτα να το υπόσχεσαι. Σταμάτα τα ψέματα. Δεν πιστεύω πια πως θα αλλάξεις, πως εγώ θα σε αλλάξω. Τέλος.

H Μυρτώ γράφει:

Όπως είπε και ο Μορφέας στο Νίο, μην προσπαθείς να λυγίσεις το κουτάλι, είναι αδύνατο. Αντί γι’ αυτό, προσπάθησε μόνο να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κουτάλι.

Υ.Γ. Το ίδιο νόημα αυτής της φράσης το έχουν επαναλάβει με διαφορετική, πολύ πιο βαρετή διατύπωση ανά τους αιώνες πολλοί και διάφοροι δάσκαλοι της φιλοσοφίας και της ψυχοθεραπείας. Όντως δεν υπάρχει κουτάλι. Αν δεν είναι εκεί από πριν, δεν ήταν ποτέ. Αυτό.

*Πόσα καλοκαίρια πέρασαν από την πρώτη φορά που ευχήθηκα καλές διακοπές από αυτήν εδώ τη στήλη; Κοντεύω πια να χάσω τον λογαριασμό. Το σίγουρο είναι ότι όλα τα πίσω καλοκαίρια, τα καλοκαίρια που ζήσαμε μαζί τόσα χρόνια, ήταν μέρες και νύχτες με ποτά, συνωστισμό και φιλιά, με χορούς και αγγίγματα και αγκαλιάσματα, δεν είχαν μάσκες (εκτός από αυτές που βλέπαμε τους βυθούς), δεν είχαν αντισηπτικές λοσιόν (εκτός από την αμμωνία για τα τσιμπήματα), δεν είχαν αγκωνιές (εκτός αν έκανες χορευτικές καραγκιοζιές στις 5 το πρωί). Αυτός ο Αύγουστος του ’20 δε θα είναι ένας Αύγουστος όπως τον ξέραμε. Έτσι κι αλλιώς ούτε ο κόσμος είναι πια όπως τον ξέραμε. Καλές βουτιές, καλό καλοκαίρι, καλή δύναμη σε όλους. Thanks for the ride.