Πώς να μη στεναχωριέμαι που δεν μένω πια στο πατρικό μου;

Μυρτώ μου, τα πράγματα είναι απλά. Τον τελευταίο μήνα μένω με το αγόρι μου που τόσο πολύ αγαπώ, όπως και εκείνος εμένα. Έχουμε αυτά τα καθημερινά καβγαδάκια, καθώς κανένας από εμάς δεν συμβιβάζεται εύκολα. Το πρόβλημα είναι ότι μου λείπει απελπιστικά πολύ η μαμά μου. Τι έπαθα ξαφνικά και ζητάω τη μαμά μου; Πώς μπορώ να σταματήσω να στεναχωριέμαι που δεν μένω πια στο πατρικό μου σπίτι;

H Μυρτώ γράφει:

Αυτό, αγαπημένη μου, δεν είναι μια δουλειά που έχεις να κάνεις εσύ, είναι μια δουλειά που έχει να κάνει ο χρόνος από μόνος του. Και θα την κάνει θέλοντας και μη – για να μην πω ότι την έχει ήδη κάνει. Κι εμένα μού έλειπε απελπιστικά πολύ η μαμά μου όταν μετακόμισα για πρώτη φορά σε δικό μου σπίτι. Και συνέχισε να μου λείπει για τα επόμενα 12 χρόνια που ζούσα μακριά από το πατρικό (μακριά, εννοώ 7 χιλιόμετρα). Και συνεχίζει να μου λείπει και σήμερα. Όπως μου λείπουν και πολλά άλλα πρόσωπα και συνθήκες που άφησα ή που άλλαξα τη σχέση μου μαζί τους για να πάω παρακάτω τη ζωή μου. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις, τα ξέρουμε αυτά. Αλλά δεν θέλουμε να κάψουμε τη μία και μοναδική μας γύρα σ’ αυτόν τον πλανήτη ζώντας με τη μαμά μας για πάντα και παλεύοντας να αποφύγουμε τον πόνο του αποχωρισμού. Όχι.

Υ.Γ. Θα δεις, είναι πολύ ωραία, είναι τέλεια να είσαι και κάτι άλλο εκτός από κόρη. Μόνο ζώντας αλλού το ανακαλύπτεις. Και η σχέση με τη μαμά αποκτά άλλες ποιότητες, πολύτιμες, που δεν ήξερες πριν. Θα δεις.