Κάνουμε παρέα τελευταία και καταλαβαίνω ότι με γουστάρει

Μυρτώ μου, είπα καλοκαιριάτικα να σου γράψω το δικό μου το βάσανο που ξέρω πως θα το καταλάβεις, αν δεν το έχεις περάσει κι εσύ – που το παίζω στάνταρ πως ναι. Οι περισσότεροι εδώ μέσα ψάχνουν για σχέση, παραπονιούνται για τις άκυρες γνωριμίες τους κ.λπ. κι εγώ που έχω δύο χρόνια σχέση με έναν άντρα που πολλές θα τον ζήλευαν, τρώγομαι με τα ρούχα μου. Είναι σε όλα τέλειος, φροντιστικός, σεξ μάνιακ με την καλή έννοια, τρελαίνεται για ταξίδια, για καταδύσεις, για περιπέτεια, ποτέ δεν βαριέται και ποτέ δεν βαριέσαι μαζί του. Τι άλλο θέλω ε; Το βασικότερο, ρε Μυρτώ. Επικοινωνία. Βαθιά επικοινωνία σκέψεων και αναζητήσεων. Ανταλλαγή των υπαρξιακών μας, των φόβων μας, των αδυναμιών μας, άνοιγμα που λένε. Αυτό δεν το έχει. Και οκ, τόσο καιρό λέω πως δεν με νοιάζει γιατί δεν είμαι εικοσάχρονο να ονειρεύομαι πρίγκιπες και πριγκιποπούλες, αλλά για να γίνει πραγματικότητα το μαλακισμένο απόφθεγμα του Coelho, το σύμπαν συνωμότησε να αποκτήσω αυτό που επιθυμώ μέσα μου βαθιά, κι ας μην το έχω ζητήσει. Τυπάκι μικρότερο, καλλιτέχνης, υπερταλαντούχος και υπερκαταστροφικός μπήκε στον δρόμο μου νύχτα και με έβαλε σε μπελάδες. Κάνουμε παρέα εδώ κι ένα διάστημα και βέβαια δεν είμαι χαζή, ξέρω, καταλαβαίνω ότι με γουστάρει, όσο καταλαβαίνει πιστεύω κι αυτός το ίδιο από τη δική μου πλευρά. Δεν έχω κάνει τίποτα, αλλά Μυρτώ μου, πες πως έκανα. Γιατί τώρα τελευταία, όλο και γυρίζω από την άλλη πλευρά στο κρεβάτι (για να μπορώ να τον σκέφτομαι με την ησυχία μου), όλο και τριγυρνάω στα στέκια που ξέρω πως θα πετύχω «τυχαία» τον καλλιτέχνη μου, όλο και τσεκάρω msg μη στείλει και δεν το δω. Και τι κάνουμε λοιπόν; Ιδού το θέμα και το αδιέξοδο και όλα τα διλήμματα μαζί!

H Μυρτώ γράφει:

Δεν υπάρχουν διλήμματα, είναι η φτιαξιά του ανθρώπου έτσι. Αν παρατήσετε το αγόρι σας και πάτε στον άλλο, σε λίγους μήνες ο αυτοκαταστροφικός καλλιτέχνης θα έχει ξαναγίνει κολοκύθα και θα θέλετε πίσω το αγόρι σας απελπισμένα – αν έχει γνωρίσει καμιά άλλη στο μεταξύ, θα λιώσετε από έρωτα και θα ζήσετε το φουλ δράμα. Αν πάλι μείνετε με το αγόρι σας και αρνηθείτε την ευκαιρία που σας έδωσε το σύμπαν (καλά τώρα, λέμε και κάνα χωρατό για να περνάει η ώρα) είναι πάααααρα πολύ πιθανό να μετανιώνετε για καιρό που αφήσατε να φύγει η ευκαιρία ενός μοναδικού συναισθήματος που δεν έχετε ποτέ ξαναζήσει και δεν θα ξαναζήσετε ποτέ (ξαναλέμε και κάνα χωρατό).
Υ.Γ. 1  Δε μιλάω έξω απ’ τον χορό, είμαι παθός. Και μαθός. Και ξαναπαθός. Και ξαναμαθός.  Τα έχουμε πει αυτά. «Το χορτάρι είναι πάντα πιο πράσινο από την άλλη πλευρά του φράχτη».
Υ.Γ. 2 Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όντως κάποιες φορές η ηλίθια προφητεία του Κοέλιο βγαίνει σωστή. Και το χορτάρι είναι όντως πιο πράσινο. Κι ας μην το έχεις ζητήσει.  Άντε βρες άκρη.