Τον θέλω αλλά οι οικογένειές μας που είναι σχεδόν συγγενείς

Πες μου έναν τρόπο, αγαπημένη Μυρτώ, να κάνω το αγόρι της καρδιάς μου να ανταποκριθεί χωρίς να εκτεθούμε ούτε αυτός ούτε εγώ, ούτε οι οικογένειές μας που είναι σχεδόν συγγενείς μεταξύ τους, εκτός από το ότι είναι και πάρα πολύ καλοί φίλοι. Βλέπεις υπάρχει μεγάλος συντηρητισμός και στις δύο οικογένειες (οι γονείς μας είναι μακρινά, αλλά πολύ μακρινά, ξαδέρφια και κουμπάροι) και δυστυχώς αυτά τα υπολογίζουν. Είμαι σίγουρη ότι ο παιδικός «φίλος-ξάδελφος» είναι κι αυτός σκαλωμένος όπως κι εγώ (μάλιστα πέρυσι το καλοκαίρι ένα βράδυ ήπιαμε λίγο παραπάνω και σχεδόν τον εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλο αλλά μετά, τζίφος), δυστυχώς όμως δεν το προχωράει. Τι κάνουμε;

H Μυρτώ γράφει:

Αφήνουμε τις μαλακίες και τις κουμπαριές και τις μακρινές συγγένειες και τους συντηρητισμούς και τους γονείς και τους θείους και τους μπατζανάκηδες. Συνειδητοποιούμε πως οι μέρες που ζούμε είναι οι τελευταίες μέρες του κόσμου. Παίρνουμε απ’ το χέρι –ή από το αυτί– το αγόρι/κορίτσι της καρδιάς μας. Ριχνόμαστε στα χωράφια με τις κόκκινες παπαρούνες. Κυλιόμαστε στις αμμουδιές με τα άσπρα κρινάκια.

Υ.Γ. 1 Δεν θα σας πέσει το επίπεδο αν κάνετε εσείς μια πρώτη απόπειρα πλησιάσματος. Είπαμε, όπου να ’ναι τελειώνει ο κόσμος. Ας μη μας βρει το τέλος του κόσμου με τις αγκυλώσεις και τις ξινίλες των γονιών φορτωμένες στην καμπούρα μας.