Η σχέση μας δε με έκανε πια χαρούμενη, ούτε και η δουλειά μου

Μυρτώ μου, πριν από 4 μήνες μετακομίσαμε με το αγόρι μου σε άλλη πόλη. Πήρα τον διορισμό που περίμενα κι εκείνος με ακολούθησε πανεύκολα μια και η δική του δουλειά στην Αθήνα δεν ήταν τίποτα μόνιμο, ούτε είχε προοπτικές ή καλά λεφτά. Στην αρχή η ζωή μας έμοιαζε τέλεια, μάλιστα ο Ν. βρήκε κι εκείνος δουλειά αμέσως και η χαρά μας συμπληρώθηκε αφού επιτέλους ήμασταν μόνο εκείνος κι εγώ χωρίς πάνω στο κεφάλι μας γονείς, αδέρφια και σόγια, που κατά το παρελθόν μας είχαν δημιουργήσει κάποια προβλήματα. Όλα καλά λοιπόν μέχρι που, δεν ξέρω γιατί, άρχισε σιγά-σιγά να υποχωρεί ο ενθουσιασμός μου για τη νέα μου ζωή. Άρχισα να νιώθω άδεια, μακριά από τους φίλους μου, μου έλειπαν οι συνήθειές μου, να πάω σινεμά, να δω μια παράσταση, να βγω μια βόλτα στην Αθήνα ή να πιω ένα καφέ με την κολλητή μου στο πόδι. Ένιωθα άδεια και άσχετη με τους άλλους και δεν είχα όρεξη για καινούργιους φίλους αλλά και με το αγόρι μου τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Η σχέση μας δε με έκανε πια χαρούμενη, ούτε και η δουλειά μου. Τίποτα δεν με γέμιζε. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα κι αυτό μου προκάλεσε και μου προκαλεί μια τρομερή αδράνεια, σαν να μη νιώθω τίποτα, σα να μη με ενδιαφέρει κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ώρες ώρες νιώθω σαν να έχει τελειώσει η ζωή μου και το μόνο που με ευχαριστεί είναι να βλέπω τηλεόραση τρώγοντας ό,τι βρίσκω μπροστά μου ή να πίνω. Τι να κάνω δεν ξέρω. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα, Μυρτώ, για να το καταλάβεις και κανείς δεν πρόκειται να το καταλάβει, αν δεν το έχει ζήσει...

H Μυρτώ γράφει:

Αλήθεια τώρα πιστεύετε ότι ανήκω στην κατηγορία των τυχερών ανθρώπων που δεν έχουν κολυμπήσει (κι εξακολουθούν ενίοτε να κολυμπούν) στο σκοτάδι; Σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου για όλα, να νιώθεις άχρηστος, αβοήθητος και εξαντλημένος εκ γενετής; Κι αλήθεια πιστεύετε ότι είσαστε μια εξαίρεση μέσα σε ένα φωτεινό κόσμο που ξυπνάει κάθε μέρα σχεδόν ευτυχής; Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει και τίποτα από τα άλλα δεν μένει αδιόρθωτο, αρκεί να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι έχει κατάθλιψη και ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που θεραπεύεται, αν το πάρεις στα σοβαρά. Στα σοβαρά σημαίνει ψάχνω και βρίσκω έναν ειδικό, κάνω την αγωγή που μου προτείνει, παρακολουθώ τον εαυτό μου και αυτά που αισθάνομαι, προσπαθώ, ξέροντας τι πάει να πει σκοτάδι, να πιαστώ από το φως – να το φτιάξω, να το δημιουργήσω, να το βρω, να το επινοήσω. Και ξέρετε και κάτι ακόμα; Πολύ εύκολος δρόμος τα ξύδια και τα φαγιά και πολλή ανακούφιση δίνουν. Στιγμιαία. Προσωρινή. Δηλαδή, μπούρδες. Αυτά.