Τι να κάνω για να βρω τον προορισμό προς την αγάπη (μου);

Έρχεσαι ακάλεστος μέσα στην ησυχία του ύπνου μου και μου γεμίζεις το κεφάλι με ακατανόητες σκέψεις, ενώ την ίδια στιγμή το δέρμα μου «ξαναθυμάται» τα ανέμελα αγγίγματά σου, τα χαλαρά πεταχτά φιλιά στο στόμα, τα ψιθυρίσματα στο αυτί μέσα στο θέατρο, και με πιάνει μια τρέλα να σηκωθώ μέσα στη νύχτα να ’ρθω σπίτι σου και να χωθώ κάτω απ’ το πάπλωμά σου χωρίς κουβέντα. Όταν είμαστε μαζί, στην ίδια παρέα, ταράζομαι, σε αποφεύγω, σε πλησιάζω, κάνω δύο βήματα πίσω, κάνω μισό μπροστά και τελικά το μόνο που καταφέρνω είναι να στραβοπατάω! Και αφού δεν μπορώ να ρωτήσω εκείνον, ρωτάω εσένα, Μυρτώ, τι να κάνω για να βρω τον βηματισμό και προορισμό προς την αγάπη (μου);

H Μυρτώ γράφει:

Τη μέρα να ρίχνετε πετραδάκια σαν τον Κοντορεβυθούλη και τη νύχτα να τα ακολουθείτε. Αν η αγάπη (σας) εξακολουθήσει να κάνει ζιγκ ζαγκ στο δάσος, πιάστε το πιο μεγάλο πετραδάκι και ρίχτε στο ψαχνό. Είπαμε ναι στη γυναικεία πρωτοβουλία, ναι στην πρώτη κίνηση εκ μέρους μας, ναι στο κυνηγιάρικο κοριτσίστικο άτιτιουντ, ναι στο θάρρος, στα κότσια και στη γενναιότητα και μπράβο μας που ψάχνουμε τον βηματισμό μας, αλλά, ρε φίλε, με τα ανέμελα αγγίγματα και τα πεταχτά φιλιά, άνοιξε και κάνα πιο σοβαρό φύλλο στο τραπέζι να καταλάβουμε. Μας φλερτάρεις; Δεν μας φλερτάρεις; Σου αρέσει να παίζεις; Περιμένεις τη σωστή στιγμή; Απλά διστάζεις και ζορίζεσαι; Τι σκατά θες; Και γιατί μας ψιθυρίζεις στο αυτί μέσα στο θέατρο την ώρα που ο άλλος δίνει την ψυχή του πάνω στο σανίδι; Ακούλτουρε.

Υ.Γ. Λοιπόν, αν δεν γίνει πιο σαφής μέχρι το τέλος του Φλεβάρη, λέω να αναλάβετε δράση, μη χάσετε και τη σεζόν, άνοιξη μπαίνει, ξεντραπείτε. Εξάλλου δεν έχετε να χάσετε και τίποτα αν βγείτε λίγο από τη ζώνη ασφαλείας σας, ούτε σημαίνει ότι του «ρίχνεστε» όπως έλεγαν οι προγιαγιάδες μας. Τέλος, ακόμα κι αν φάτε πόρτα, θα έχετε κάνει αυτό που θέλατε και θα ξέρετε τι παίζει.