Θα ήθελα να μου ευχηθείς να κάνω φίλους

Γεια σου, όμορφη. Σου γράφω λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου, όπου και θα αλλάξω δεκαετία και καθόλου δεν με πειράζει. Το θέμα είναι ότι έχασα τους γονείς μου ένα χρόνο πριν (μποέμ τύποι, σε επαφή μόνο με την εξωπραγματικότητα, τα τελευταία 5 χρόνια στα νοσοκομεία κι όλα τα προηγούμενα με τα ψυχολογικά τους). Αλλά τους αγαπούσα. Με τα αδέρφια μου χρόνια τώρα δεν μιλάμε, ενώ κάποτε ήμασταν πολύ αγαπημένοι, είναι εξαφανισμένα κάπου στο εξωτερικό. Ούτε στο τελευταίο αντίο δεν ήρθαν. Το θέμα είναι ότι έχω ζήσει (πάμ)πολλες ιστορίες για αγρίους λόγω αυτής της οικογένειας και σταδιακά απομακρύνθηκα από φίλους, γιατί ένιωθα τουλάχιστον εξωγήινη, ντροπή κ.λπ. Ως αποτέλεσμα έχω φτιάξει έναν μαγικό μικρόκοσμο, περνάω πολύ ωραία μόνη μου, αλλά αν κάνω καινούριους αληθινούς φίλους θα είμαι τρισευτυχισμένη! Θα ήθελα να μου ευχηθείς να κάνω φίλους, που να είναι το ίδιο κουρασμένοι για εξηγήσεις και να χαιρόμαστε τη στιγμή με μια διάθεση σκανταλιάρικη μιας και «δεν είναι ποτέ αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια». Τα φιλιά μου, Υπέροχο Πλάσμα, So Simple

H Μυρτώ γράφει:

Σας το εύχομαι ολόψυχα. Και να ξέρετε ότι εμείς, οι συναγωνιστές, των εξωγήινων οικογενειών που παρίσταναν τους γήινους, καταλαβαινόμαστε κι ας μη γνωριζόμαστε και ξέρουμε πόσο ωραία κληρονομιά είναι μεν η οικογενειακή παράνοια και πόσο βάρος δε. Όντως, τα «παράσημα» αυτού του στιλ έχουν από κάτω πολλή σκουριά αλλά, στην τελική, όλα είναι θέμα αποδοχής και την ώρα που λες «αυτός είμαι και αυτή είναι η ζωή μου» , το σύμπαν αρχίζει να σου χαμογελά. Όχι το σύμπαν του Κοέλιο, το δικό σου, το κανονικό. Έτσι είναι. Από τη στιγμή που το αποδέχεσαι, όλος ο κόσμος αρχίζει να φαίνεται λιγότερο ξένος. 

Υ.Γ. Τα φιλιά μου, κοριτσάρα. Μη χανόμαστε.