Η ευτυχία μού δημιουργεί μεγάλο άγχος μη χωρίσουμε

Μυρτώ, είμαι 17 και το αγόρι μου 18, είμαστε ενάμιση χρόνιο μαζί, είμαστε πάρα πολύ ευτυχισμένοι αλλά εμένα αυτή η ευτυχία μού δημιουργεί μεγάλο άγχος μη χωρίσουμε. Δεν έχουμε άλλες εμπειρίες. Είναι ο πρώτος μου και είμαι η πρώτη του. Η μαμά μου, που τα συζητάμε όλα σαν φίλες, λέει ότι η σχέση μου θα κάνει τον κύκλο της και κάποτε θα τελειώσει γιατί έχουμε πολύ δρόμο κι εγώ κι αυτός. Ξέρω ότι έχει δίκιο, είμαστε και οι δύο πάρα πολύ μικροί, αλλά, Μυρτώ, αυτό δεν σημαίνει να μην κάνουμε όνειρα για το μέλλον ούτε και μειώνει αυτά που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο και πολλές φορές όταν ακούω τη μαμά μου, που είναι 45, να μιλάει για τις δικές της εμπειρίες απέναντι στις δικές μου νιώθω φοβερό θυμό που δεν μπορώ να τον εξηγήσω. Κάθε φορά με αποστομώνει σε ό,τι και να της πω, λες και δεν ακούει και δεν σκέφτεται κάτι άλλο να πει εκτός από «η γενιά μου αυτό, η γενιά μου εκείνο». Έχω κάπως χαθεί. - Μίνα

H Μυρτώ γράφει:

Την επόμενη φορά που θα σας πει για τη γενιά της απαντήστε το εξής: επειδή τα ’κανε σκατά η δικιά σας η γενιά και την είδατε θεοί κι αθάνατοι και φάγατε τη ζωή σας στα χαϊλίκια κι ούτε χορτάσατε να ξελυσσάξετε επιτέλους, δεν ’πα να πει ότι είμαστε κι εμείς ασόβαροι σαν εσάς. Λέμε «αυτόν, μ’ αυτόν θα μείνω. Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατός!»

Υ.Γ. 1 Καλά, αυτό το τελευταίο μπορείτε και να το παραλείψετε.

Υ.Γ. 2 Μήπως σιγά-σιγά να κόψετε τις πολλές περιγραφές στην (ανταγωνιστική) μαμά σας; Η μαμά είναι φίλη τόσο όσο. Από το τόσο όσο και πέρα είναι αχαρτογράφητος τόπος. Καλύτερα –λέγω εγώ τώρα– να μοιράζεστε τις αγωνίες σας με καμιά συνομήλικη. Δεν έχετε φίλες; Βρείτε άμεσα.