Έχω πέσει στον έρωτα ενός μικρού αλλά...

Μυρτώ, καλή μου Μυρτώ, έχω πέσει στον έρωτα ενός μικρού και όσο κι αν προσπαθώ αυτή η ιστορία δεν λέει να ξεκινήσει να μπαίνει σε μια ροή. Και καλά εκείνος ισχυρίζεται ότι δεν σκαλώνει πουθενά, μια ζωή πάει με μεγαλύτερες (τι μια ζωή, ρε σποράκι; Πότε κιόλας πρόλαβες στα 25 σου;) και η δική μας διαφορά (3 χρόνια) είναι για πλάκα σε σχέση με τα 8 και τα 10 χρόνια που είχε με άλλες. Μένει στα λόγια, όμως. Κάθε μέρα ανταλλάσσουμε kinky sms, τσατάρουμε τολμηρά και βρώμικα, αλλά όταν φτάνει η ώρα του face to face, νάδα. Τι να κάνω, Μυρτώ μου, για να τον ξεκουνήσω; Μήπως να του ορμήσω κι ό,τι γίνει; Κι αν μου τρομάξει το μωρό μου και το χάσω; Μήπως σαν μεγαλύτερη καλύτερα να συγκρατηθώ και να κάνω υπομονή; Εντάξει αλλά πόσο πια; Έχουν ήδη περάσει 5 μήνες κι όπως λέει κι ο μεγάλος Σωκράτης «τι να μου πει ο έρωτας όταν με βασανίζει»; 

Η «έψαχνα για παράδεισο κι έπεφτα στα μαχαίρια»…

H Μυρτώ γράφει:

Πρώτα πρώτα 3 χρόνια δεν είναι διαφορά, άρα η ηλικιακή αγωνία χρήζει μιας δεύτερης εξέτασης. Εκείνο δε που χρήζει ευρύτερου προβληματισμού είναι πως μπορείτε να είστε τόσο «δεσμευμένη» σε μια σχέση απ’ το τσατ. Κάτι μου λέει πως το αγόρι απλά κωλοβαράει. Δεν περιμένει κανένας πέντε μήνες για να προχωρήσει – αν θέλει. Συνέλθετε.

Υ.Γ. Και χαμηλώστε λίγο τον Σωκράτη, δεν φταίνε οι γείτονες σε κάτι.