Μήπως ήταν καλύτερα να μην έβρισκα τον εαυτό μου;

Μυρτούδι μου, αναγνώστριά σου από τα πρώτα χρόνια εδώ. Ε και πέρασαν τα γαμημένα. Ε κι εγώ έμεινα κάπως με τα παλιά στάνταρντς και ήθη των 90s. Όχι πως ξεχάστηκα, μάλλον το αντίθετο, ήμουν διαρκώς στην τσίτα μη χάσω το τρένο, μη δεν προλάβω το ένα ή το άλλο, να τα καταφέρω με τη δουλειά, τη ζωή, να κρατήσω τις φιλίες μου, να κάνω μια σχέση της προκοπής, να βρω τον εαυτό μου, να δυναμώσω, να με μεγαλώσω, να κάνω μια όμορφη οικογένεια. Ψυχανάλυση δέκα χρόνια. Και τι βγήκε; Σκληρές αλήθειες. Μέχρι που σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να μην έβρισκα τον εαυτό μου γιατί όσο έφευγαν τα πάνω πάνω, ανακάλυπτα πως ούτε οικογένεια ήθελα να κάνω ούτε η ιδέα αυτού του τύπου οικογένειας μου φαινόταν όμορφη. Απεναντίας. Οπότε τι γίνεται παρακάτω; Ναι, είμαι πιο σοφή και ήρεμη, αλλά βαθιά μέσα η παλιά θλίψη ζει και βασιλεύει. Μόνο που δεν τρέχω τόσο πολύ πια...

H Μυρτώ γράφει:

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, αγαπημένη. Κι αν ρωτάς τη γνώμη μου, δεν έχω γνώμη, βασικά δεν υπάρχει απάντηση στο θέμα σου ούτε στο θέμα μου ούτε στο θέμα κανενός ανθρώπου διότι το θέμα είναι υπαρξιακό και δεν λύνεται άντε άντε, θέλει κόπο, άσε που και με κόπο, πάλι άλυτο μένει. Και αυτό δεν έχει να κάνει με απογόνους –όσο κι αν οι απόγονοι χρυσώνουν κάπως το χάπι– και με οικογένειες, μπαμπάς, μαμά, παιδί. Το διαπίστωσες κι εσύ, η παλιά θλίψη δεν φεύγει οκ, καλά κάνει και είναι εκεί που είναι – ήσυχη ήσυχη και χωρίς εξάρσεις να μας θυμίζει από πού ξεκίνησαν όλα. Σας φιλώ. Επίσης, ό,τι διάβασα το συμμερίζομαι για να ξέρετε.

Υ.Γ. Όλα θα ’ναι πάντα μαύρα, μα θα κρύβουν μια φωτιά που λέει κι ο ποιητής.