Μπαινοβγαίνει στη ζωή μου επί έξι χρόνια και δεν ξέρει τι θέλει

Δεν σου το καταλογίζω, αγαπητή Μυρτώ, αλλά στατιστικά οι αναγνώστριές σου (τρεις από τις πέντε που ξέρω εγώ) πάσχουν από χρόνια ανωριμότητα και σύγχυση. Ο λόγος που σου γράφω σήμερα είναι εξαιτίας μιας τέτοιας αναγνώστριας που μπαινοβγαίνει στη ζωή μου επί έξι χρόνια και δεν ξέρει τι θέλει. Ξεκινήσαμε μαγικά, ερωτευμένοι και οι δύο χωρίς κανένα πρόβλημα τα πρώτα τρία χρόνια (σημειώνω ότι ο εκρηκτικός χαρακτήρας της προκαλούσε διάφορες μικρές ρήξεις που ξεχνιόντουσαν αμέσως όταν πέφταμε στο κρεβάτι). Τέταρτο χρόνο της κάνω πρόταση και δέχεται, όμως σιγά-σιγά παρατηρώ αλλαγές στη συμπεριφορά της. Συχνά έχει νεύρα, βαριέται να βγούμε, όλο και βρίσκει κάτι να την ενοχλεί πάνω μου, οι συνήθειές μου, πώς μασάω, γιατί δεν είμαι αποφασιστικός στη δουλειά μου. Τρεις βδομάδες μετά μου λέει δεν είναι έτοιμη για οικογένεια, δεν ξέρει τι θέλει και να της δώσω χρόνο. Χωρίζουμε. Περνάω χάλια τέσσερις μήνες και ξαφνικά επιστρέφει μετανιωμένη και τα ξαναβρίσκουμε. Από τότε μέχρι και τώρα γίνεται το ίδιο πράγμα. Τη μία είμαστε μαζί, την άλλη χωρίζουμε. Στο μεταξύ προσπάθησα μια άλλη σχέση, η οποία δεν προχώρησε, το έμαθε εκείνη και έσπευσε εννοείται να με διεκδικήσει. Αυτή την περίοδο δεν είχαμε καμία επαφή και έμαθα ότι έβγαινε με κάποιον από τη δουλειά της, τώρα χώρισε και μου έστειλε μήνυμα ότι μόνο μαζί μου ήταν ο εαυτός της αλλά δεν την καλύπτει η σχέση μας. Από τη μία δεν βλέπω κανένα μέλλον, απ’ την άλλη δεν έχω πειστεί ότι τέλειωσε ο έρωτας (τουλάχιστον ο δικός μου). Αυτά.

H Μυρτώ γράφει:

Εγώ λέω να της πείτε να πάει να κόψει τον λαιμό της.

Υ.Γ. 1 Η φάση πέθανε, πάει, γιοκ. Τι δεν καταλαβαίνετε; Αντί να θρηνείτε πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον Παράδεισο, βάλτε τη σ’ ένα βάζο και ρίξτε την απ’ το Πάμπλικ του Συντάγματος. Δεν έχω τοποθέτηση προϊόντος, διάλεξα το πάμπλικ που δίνει και μια πνευματικότητα στη φάση, λόγω βιβλίου. Και ελπίζω να φυσάει απ’ την άλλη μεριά, μην την πάθετε σαν τον Λεμπόφσκι και σας έρθει όλη η στάχτη στα μούτρα.

Υ.Γ. 2 Έβλεπα κάπου τις δηλώσεις του Τζόνι Ντεπ για τη Γουινόνα το χίλια εννιακόσια τόσο που έλεγε ότι την αγαπάει πιο πολύ απ’ τον εαυτό του, λιώνει, ψοφάει, ψοφολογάει. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σχετικά με τον έρωτα.