Πότε τελειώνει η ζωή; Η ελπίδα;

Μυρτάκι μου, πότε τελειώνει η ζωή; Η ελπίδα; Είμαι 55 μα νιώθω όπως παλιά, όπως πάντα. Τα χρόνια που έζησα με γράφουν μεγάλη κι όμως δεν αισθάνομαι ούτε ένα κύτταρό μου να είναι κουρασμένο. Έχω την ανάγκη να φλερτάρω, να είμαι και πάλι ποθητή ύστερα από μια σχέση 18 ετών που μόλις τέλειωσε, θέλω να ταξιδέψω, να βάλω μπρος καινούργια πλάνα, μια νέα δουλειά ίσως, μια μετακόμιση σε μονοκατοικία, να πάω Βερολίνο στην παιδική μου φίλη, να ξαναρχίσω πιλάτες, να κάνω μαθήματα ζαχαροπλαστικής, να πάρω σκύλο, να ξαναβρώ όλα όσα αγαπούσα και μου τα απαγόρευε η σχέση που είχα. Είναι πολύ αργά;

H Μυρτώ γράφει:

Εσείς τι πιστεύετε, είναι;

Υ.Γ.1 Απορώ τι διάολο σχέση ήταν αυτή που βγήκατε σαν αφυδατωμένος βεδουίνος. Και δεν θέλω καν να ακούσω ή να σκεφτώ το επιχείρημα ότι έτσι είναι οι πολύχρονες σχέσεις, σε κάνουν να χάσεις τον εαυτό σου. Α στο διάολο πια, δηλαδή.

Υ.Γ.2 Too old to rock n’ roll too young to die, όπως λένε και οι κουμπάροι μου οι Τζέθρο Ταλ και εξηγούμαι: αν θέλατε να καβαλάτε βρωμόγκαζα ντίρλα στις βότκες και να αλωνίζετε την παραλιακή, θα σκεφτόμουν ότι βρίσκεστε υπό την επήρεια ευδαιμονικής μέθης ενός πολύ πρόσφατου χωρισμού, οπότε είμαστε ακόμα στο πρώτο στάδιο (πριν το πένθος και τη θλίψη) και λέμε άλλα αντ’ άλλων. Κατά τα άλλα, ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις σκύλο, να κάνεις πιλάτες και ταξίδια και μαθήματα και όλα αυτά που περιγράφετε. Άντε, ξεκινήστε από κάπου ντε.

Υ.Γ. 3 Φλερτ στα 55. Ναι, και; Είναι δυνατόν να το συζητάμε; Είναι δυνατόν να το κάνουμε θέμα; Ελάτε τώρα.