#menoumespiti με την Athens Voice: H δημοσιογράφος Κατερίνα Παναγοπούλου γράφει πώς περνούν οι μέρες στο σπίτι, όταν δεν λέει το δελτίο ειδήσεων του STAR, και πώς αντιμετωπίζει την καραντίνα.
Όλα έγιναν σταδιακά, με χρονικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Από το κανάλι μας ενημέρωσαν πως κάποιοι θα δουλέψουμε με τηλεργασία, κάτι που στην αρχή φάνταζε ευχάριστο, δεδομένου πως αυτό σήμαινε πως στο εξής θα πήγαινα μόνο τις ημέρες που θα έλεγα δελτία ειδήσεων, άρα θα ήμουν λιγότερο εκτεθειμένη σε κίνδυνο. Στην αρχή Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή, μετά την αργία της 25ης Μαρτίου και τα Σαββατοκύριακα και μετά το πρόγραμμα διαμορφώθηκε Δευτέρα με Παρασκευή σπίτι και Σαββατοκύριακο STAR για το δελτίο ειδήσεων.
Η παραμονή στο σπίτι για τους περισσότερους ξεκίνησε με καθάρισμα, για μένα με ξεκαθάρισμα. Όλα ήρθαν πάνω κάτω. Από ντουλάπες, ράφια, κουτιά, αποθηκευτικούς χώρους, μέχρι το τελευταίο αντικείμενο που εξετάστηκε ενδελεχώς για το κατά πόσο «είμαι δεμένη με αυτό» ή «έλα μωρέ κάπου θα το χρειαστώ» ή θα καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων. Οι φίλοι μου έγιναν, θέλοντας και μη, συμμέτοχοι, αφού κάθε τόσο τους έστελνα φωτογραφία με αναμνηστικά «θυμάσαι αυτό;», «δεν θα το πιστέψεις τι βρήκα». Γράμματα, δώρα, κάρτες, αντικείμενα, αναμνηστικά από ταξίδια, ξενοδοχεία, αξέχαστες στιγμές από το άμεσο και μακρινό παρελθόν. Συγκινήθηκα, νοστάλγησα, γέλασα (πολύ) κυρίως με τον εφηβικό μου εαυτό και όσα μέσα από αυτό το ξεκαθάρισμα θυμήθηκα ότι έκανα. A propos απορώ πως και πότε ακριβώς διάβαζα, αλλά και πως πέρασα στις Πανελλαδικές εξετάσεις με όσα διαπίστωσα μέσω αναμνηστικών ότι έκανα στην Γ΄ Λυκείου!
Η επόμενη φάση της καραντίνας και αφού ολοκληρώθηκε το ξεκαθάρισμα είχε σερφάρισμα στα social media. Ξεκίνησε με το Instagram. Στην αναζήτηση ξεπηδούσαν ασταμάτητα stories απύθμενης ευτυχίας, την οποία εναγωνίως προσπαθούν να μας πείσουν ότι βιώνουν εν μέσω κορωνοϊού ηθοποιοί, τραγουδιστές, celebrities και ανθυπο-celebrities. Όπως μας δείχνουν μαγειρεύουν 10 φαγητά την ημέρα, κάνουν διαρκώς ομαδικές κλήσεις με τους φίλους τους και θεωρούν υποχρέωσή τους όλα αυτά να τα ποστάρουν καθημερινώς και αδιαλείπτως, ώστε να ρίξουν σε κατάθλιψη καθέναν που εν μέσω πανδημίας δεν έχει διάθεση να το παίξει Άκης Πετρετζίκης ή δεν έχει φίλους για να κάνει χαρούμενες βιντεοκλήσεις όλη μέρα. Αναρωτιόμουν πώς δεν καταλαβαίνουν πως αυτή η υπερβολική διαφήμιση ευτυχίας στην ουσία ασκεί ψυχολογική πίεση σε κάποιον που μένει σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών είτε μόνος νιώθοντας σαν προσωποποίηση πίνακα του Edward Hopper, είτε με άντρα / γυναίκα και παιδί-ιά και νιώθει ενοχές που δεν αισθάνεται αντίστοιχο ενθουσιασμό με τις «ευτυχισμένες μανούλες» που διακηρύσσουν ότι «βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία να περάσουν ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά τους».
Επόμενος σταθμός, Twitter και Facebook, όπου εκεί τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά με αστεία βίντεο, ξεκαρδιστικές ατάκες, αγαπημένους πολιτικούς καυγάδες και αναλύσεις, γλυκά πειράγματα από διαδικτυακούς φίλους, οι οποίοι μετά έστελναν διακριτικά μηνύματα στο Inbox για να απολογηθούν μήπως με ενόχλησε κάποιο χαριτωμένο πείραγμά τους. Ένα βράδυ κι ενώ είχα αρχίσει να νιώθω ψυχολογικά πεσμένη και έναν μεγάλο φόβο για το πώς θα παραμείνουν καλά μέχρι τέλους οι γονείς μου, γράφω μια πρόταση γύρω στα μεσάνυχτα στο twitter: «Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα έχει αρχίσει να με παίρνει πραγματικά από κάτω». Αυτό που ακολούθησε όχι μόνο ήταν συγκινητικό, αλλά με άφησε άφωνη. Σε δευτερόλεπτα κάτω από την ανάρτηση άρχισαν να συγκεντρώνονται εκατοντάδες ποστ, στα οποία άνθρωποι που δεν είχα γνωρίσει ή μιλήσει ποτέ στη ζωή μου, άντρες και γυναίκες έστελναν τρυφερά μηνύματα, έγραφαν λόγια ενθάρρυνσης, με παρηγορούσαν, έβγαζαν μία γλύκα απίστευτη. Δεν το είπα ποτέ, αλλά εκείνο το βράδυ με συγκίνησαν πολύ και μπορεί κανείς να διαπιστώσει το γιατί, αν ανατρέξει στα σχόλια κάτω από εκείνη την ανάρτηση. Τελικά και προς το παρόν έπεισα τον εαυτό μου να μην σκέφτομαι όσα φοβάμαι. Κάποτε μία ψυχολόγος μου είχε πει μην σκέφτεσαι όσα φοβάσαι ότι μπορεί να γίνουν. Γιατί αν τελικά δεν γίνουν στενοχωριόσουν τσάμπα, αν γίνουν στενοχωριόσουν πιο νωρίς. Όταν γίνει κάτι θα το διαχειριστείς εκείνη τη στιγμή. Το τηρώ, λοιπόν. Αλλά μόνο όταν είμαι καλά. Άλλωστε, σπάνια καταφέρνω να ακολουθώ ψυχολογικές πατέντες όταν δεν είμαι καλά.
Μέσα σε όλα αυτά μιλάω με φίλους από την πραγματική ζωή, με το WhatsApp, το Signal, το Viber και το FaceTime να έχουν πάρει φωτιά και διαπιστώνω με συγκίνηση πως οι -λίγοι, προσεκτικά διαλεγμένοι και πολλαπλώς αποδεδειγμένα- καλοί μου φίλοι με αγαπάνε πραγματικά και πολύ και με νοιάζονται με την καρδιά τους. Πού και πού περνάνε έξω από το σπίτι και μου φέρνουν από μπισκότα και σοκολάτες μέχρι μάσκες και αντισηπτικά και κάνουμε παρέα για λίγο μία βόλτα μέχρι το τέλος του δρόμου - πάντα με απόσταση 2 μέτρων! Φυσικά βλέπω ασταμάτητα παλιές σειρές -όσοι με ξέρουν με τρολάρουν ανελέητα για αυτό-, διαβάζω βιβλία που μου έχουν κάνει δώρο, παρακολουθώ τα διαγγέλματα του Κυριάκου Μητσοτάκη για όλα τα νέα μέτρα που έρχονται, διαβάζω δελτία τύπου, ενημερώσεις του υπουργείου Εργασίας και non paper του Μαξίμου για τα μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας, φτιάχνω αυτοσχέδιο junk food -να κάτι που πραγματικά μου έχει λείψει-, απολυμαίνω μανιωδώς τα πάντα και συνεχίζω να παρατηρώ τον χώρο μπας και έχει μείνει κάτι που δεν έχω ξεκαθαρίσει.
Ξέθαψα και τα Step που μου είχε κάνει δώρο κάποιος που αγαπάω πολύ και ενώ έως τώρα είχαν καταντήσει ακουμπιστήρι, άρχισα δειλά μετά από δεκάδες παροτρύνσεις να κάνω γυμναστική! Φυσικά βλέπω ανελλιπώς στις 6 την ενημέρωση των αγαπημένων Τσιόδρα - Χαρδαλιά, νιώθοντας κάθε μέρα ότι στις αγωνιώδεις εκκλήσεις του ο Χαρδαλιάς θα τελειώσει τη φράση του κάποια στιγμή λέγοντας «και επιτέλους γαμ* το σπίτι σας, καθίστε επιτέλους σπίτι σας». Μα σοβαρά τώρα, γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να υπακούσουμε σε κανόνες που θα κρίνουν την υγεία τη δική μας και όσων αγαπάμε; Όπως έγραψα και σε άρθρο μου στην Athens Voice έπρεπε να βγουν μπασκέτες και παγκάκια από τα πάρκα, να κλείσουν με κάγκελα χώροι, να απειληθούμε με πρόστιμα, να ενεργοποιηθεί όλη η αστυνομική δύναμη της χώρας που μας παρακολουθεί μέχρι και με drone για να καθίσουμε σπίτι; Διότι δεν είναι ότι ξαφνικά επιδείξαμε από μόνοι μας πειθαρχία, όπως διατείνονται κάποιοι. Αποκλείστηκαν σχεδόν όλοι οι χώροι και οι πολίτες απειληθήκαμε με βαρύτατες ποινές και το πράξαμε. Και κάπως έτσι, με αυτές τις σκέψεις, που άλλες φορές αποτυπώνονται εν θερμώ σε tweet ή την επομένη σε άρθρα στην Athens Voice, περνάει η μέρα... Α, και ξέχασα να πω. Βασικά θερμομετριέμαι! Εκεί που κάθομαι νιώθω ότι έχω μία τάση για βήχα, αρπάζω το θερμόμετρο. Την άλλη μέρα ότι σαν να τρέχει η μύτη μου, αρπάζω το θερμόμετρο. Μετά ότι σαν να μου έρχεται μία βραχνάδα, αρπάζω το θερμόμετρο. Και μέσα σε όλα αυτά μιλάω ακατάπαυστα με λοιμωξιολόγους που βγάζω στο δελτίο και πριν τις συνεντεύξεις, τους εξοντώνω με δεκάδες ερωτήματα στο τηλέφωνο στα οποία -να είναι καλά- μου απαντούν με απύθμενη υπομονή και ευγένεια.
Ένα βράδυ μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν φίλο μου για το ποιες επιπτώσεις θα έχει αυτό στην οικονομία, αλλά και στην ψυχή μας. Εάν η προσαρμοστικότητα της ανθρώπινης φύσης θα μας κάνει να το ξεχάσουμε ή θα μείνει για καιρό μέσα μας ο φόβος του αγγίγματος και της επαφής. Δεν είναι τυχαίο ότι παρακολουθώ ταινίες στις οποίες βλέπω να μιλάνε και να αγγίζονται δύο άγνωστοι στον δρόμο και μέσα μου σκέφτομαι «μα πώς αγγίζονται έτσι άφοβα» και αμέσως συνέρχομαι: «μα τι λέω!». Και ταυτόχρονα μου τη σπάει που δεν μπορώ εκείνη την ώρα να το σχολιάσω με κάποιον. Ένα βράδυ είδα το Contagion στο Star -παρά το ότι με είχαν προειδοποιήσει να μην το κάνω και ψυχοπλακωθώ- και με το τηλέφωνο ανά χείρας έστελνα όλη νύχτα απεγνωσμένα μηνύματα φόβου σε δικούς μου ανθρώπους. Που μου λείπουν πολύ όλο αυτό το διάστημα. Ίσως είναι το μόνο που μου έχει λείψει. Ούτε τα καφέ, ούτε τα μπαρ, ούτε τα εστιατόρια, ούτε τα ψώνια, ούτε οι έξοδοι. Μη σου πω ότι η καραντίνα έχει λειτουργήσει και σαν εξαιρετική δικαιολογία για να αποφύγω εξόδους και επαφές που ούτως ή άλλως βαριόμουν να κάνω. Αλλά ομολογώ πως μου έχουν λείψει κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Πολύ. Και εξακολουθεί να μην με παρηγορεί ότι είναι πράξη αγάπης να μην βλέπεις ανθρώπους που λατρεύεις. Ούτε μπορώ να αποδεχτώ μέσα μου τα φιλιά ως απειλή. Και στέλνω τρυφερά μηνύματα και το εξωτερικεύω. Γιατί αυτές τις ώρες πρέπει να είμαστε όλοι κοντά. Μετά με πιάνει μια αντίστροφη ψυχολογία και σκέφτομαι «ωραία περνάω στο σπίτι τελικά, ήταν ευκαιρία να ξεκουραστώ, δεν πειράζει» και αμέσως αναρωτιέμαι αν αυτό είναι τελικά ο ιδρυματισμός. Και στέλνω πάλι μηνύματα και συνειδητοποιώ πως έφτασε Πέμπτη και πρέπει να αρχίσω να συγκροτώ τη σκέψη μου και να ετοιμάζομαι για το δελτίο του Σαββατοκύριακου, αλλά και για όλα τα δελτία που θα πω από Μεγάλη Τετάρτη μέχρι και Δευτέρα του Πάσχα. Εκεί τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε μαζί. Και να κάνουμε παρέα.
9°
