1) Στον Πέτρο Αυλίδη, για τις περιπέτειες ενός ασπρόμαυρου γάτου που ο κύρης του τον βάφτισε ΠΑΟΚ, μα, προσθέτοντας ένα σίγμα, η κυρά του τον φώναζε ΠΑΣΟΚ! (true story)
Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής του «Τεμπέλης Κομπλέ» που συνέγραψε ο Πέτρος Αυλίδης. Της γνώστης «οικογενείας Ακριθάκη», μιας και τα δύο προηγούμενα βιβλία του ήταν συγκλονιστικές αφηγήσεις από εκείνο το Βερολίνο του “Fofi’s”, που ο Αυλίδης ευτύχησε να το βιώσει και να (μας) το καταγράψει τόσο συναρπαστικά. Εδώ όμως, στο νέο του μυθιστόρημα, πρωταγωνιστεί ένα γατόνι, κυριολεκτικά. Ράθυμος, τεμπέλαρος, καλοζωισμένος, καθώς η οικογένεια που τον υιοθέτησε τον έχει στα όπα όπα, παρατηρεί τον «συναρπαστικό» τον βίο τους. Έτσι όπως κόρες, ξαδέλφες, συννυφάδες και φίλοι τους έρχονται και παρέρχονται σαν τις εποχές. Ή σαν τα μπλε, πράσινα και ροζοκοκκινί κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Ή τους γκόμενους, τις μηχανορραφίες, τις σπουδές και τις δουλειές, και τους έρωτες, και τους καυγάδες, τις ιστορίες των «ανθρώπων» του δηλαδή, όπως εξελίσσονται σε αυτή την τόσο ιδιότυπη αυλή των θαυμάτων.
Αυξημένης νοημοσύνης ο ασπρόμαυρος γάτος, ξέρει πως δεν πρέπει να αγαπήσει ιδιαιτέρως κανέναν τους. Μόνο κριτήριο η επιβίωσή του και η «αναπαραγωγή» με «κεραμιδοκοριτσάκια» ή «ευγενικής ράτσας» οικόσιτες γατούλες στα πέριξ. «Το κωλοβάρεμα είναι η σωτηρία» παρατηρεί γατοθυμόσοφα, «άμα έχεις να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα»! Έτσι την περνάει ο ΠΑΟΚ-ΠΑΣΟΚ, η ασπρόμαυρη μεγαλειότης του. Παρατηρεί, ειρωνεύεται, χαϊδεύεται από όλους που συναγωνίζονται για την εύνοιά του κι έννοια δεν έχει καμία. Νάζι, χάζι και διεισδυτική ματιά σε μια μέση ελληνική οικογένεια.
Γάτα κι ο Αυλίδης, που μέσα από τα μάτια του γάτου βρίσκει έναν παράδοξο ήρωα για να περιγράψει τον μικροαστισμό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τα οικοπεδάκια-γειτονιές όπου εντός τους αναπαράγεται το διαρκές «μεγαλείο» του ελληνικού βίου. Η πατρίς μετά το χρυσό του 2004, τα χρόνια της κόντρας για το ποιος θα μας πρωτοχρεοκοπήσει ανάμεσα στα κόμματα, κι όλα γραμμένα με στιλάκι ντερμπεντέρικο, μαγκιόρικο, μιας και ο γάτος δεν δείχνει έλεος. Ο γάτος είναι «ανεξίθρησκος», δεν έχει συναισθήματα. Μετρ στο να κόβει φάτσες, δεινός ωτακουστής ή τηλεθεατής, καθώς η «οικογένεια» μιλά ή βλέπει στην τηλεόραση τη χώρα να καταβροχθίζει όλα τα «φιλέτα». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και απολαυστικά θα τρέχουν οι σελίδες, καθώς η αφήγηση του Αυλίδη «γρατζουνάει».
2) Στον Ηλία Τζήκα, που το «You’re not here» του ακούγεται παντού και όλη η Θεσσαλονίκη μα και τα «εξωτερικά» προσκυνοχορεύουν τη χάρη του!
Elias Tzikas για τους έξω, μιας κι αυτός ο παραγωγός, dj και γκράντε γκρούβερ, χρόνια τώρα παίζει πέρα από το θεσσαλονικιώτικο εντός και σε λιμάνια ξένα. Αεροδρόμια ξένα είναι το πιο σωστό, αφού τη μέρα πετάει ως εργαζόμενος σε μεγάλη αεροπορική εταιρεία. Πετάει και τις νύχτες όμως τα τραγούδια του, για να έρθω και στο «You’re not here»: ένα εκλεπτυσμένο χάουζ αέρινο τραγούδι, με κολλητικά εμμονοληπτικό μέτρο, νωχελικογλυκά γυναικεία vocalera. Φωνητικά που δεν ωρύονται, μα σαν μάντρα κοριτσίστικης τσιχλόφουσκας-οδύνης στέλνουν κυριολεκτικά στα «πατώματα» (dancefloors) την πόλη. Πώς περνάνε τα χρόνια; Τον θυμάμαι warm up στον Τιέστο εκείνη τη νύχτα στο αεροδρόμιο Skg, ή κάτι άλλες νύχτες με τον Τίμο Μάας, και τον καμαρώνω τώρα να σαρώνει σε λοκάλ και γκλομπάλ πάρτι. Ψάξτε τον οι εκτός Θεσσαλονίκης, soon in a party theater near you, από Ρόδο έως Ιωάννινα κι από Βουλγαρία έως Μιλάνο και Παρισάκια.
3) Στο «Ζύθος Ντορέ» αλλά και στο «Ζύθος Λαδάδικα» για το καλοκαιρινό μενού τους, που πάει την ελληνική γκουρμεδιά γευστικώς σε άλλη διάσταση.
Δέσποινα Μαυρομάτη, η ιθύνων επί της θεωρητικής σύλληψης και της εξαίσιας, κατόπιν, εφαρμογής της στα πιάτα. Βασίλης Τερζόπουλος, αυτός που με μύησε στη νέα «κολεξιόν». Όπως ο ήλιος δύει γλυκά στον Θερμαϊκό απέναντι, οι δυο τους με στέλνουν «ταξίδι» σε όλη την Ελλάδα. Χρόνια τώρα ερευνούν, δοκιμάζουν, πειραματίζονται με υλικά, ετικέτες small and beautiful γαστριμαργικές οικοτεχνίες, και το αποτέλεσμα για το φετινό καλοκαίρι, το ίδιο με τα προηγούμενα: ύψιστη απόλαυση. Φοντύ τυλιχτό με αρνίσιο μπέικον πάνω σε μαρμελάδα αγριόσυκου, παστράμι πάνω σε ψωμί ενεργού άνθρακα με καραμελωμένα κρεμμύδια, σάλτσα γιαουρτιού και γουασάμπι, αλλά από ελληνικό μοσχάρι που μαρινάρεται σε κρασί, ξύδι, βότανα και πιπέρια. «Ποια Νέα Υόρκη;» που θα έλεγαν και οι τύποι στη διαφήμιση της μπίρας, μιας και το παστράμι είναι μια πολύ οικεία εβραϊκή γκουρμεδιά για το «Μήλο»! Και ποια Ιτάλια, μιας και η πορκέτα στη σχάρα από μικρό γουρουνάκι χωρίς κόκαλα ψήνεται για οκτώ ώρες, που το δοκιμάζω αντικριστά με α λα «Ζύθος» μπουγιουρντί, ήτοι ψητά λαχανικά με φρέσκια ντομάτα και τυριά στο πήλινο. Είναι εμπειρία, είναι μαγεία, είναι αξεπέραστη η φετινή τους κουζίνα. Λουκάνικα μοσχαρίσια καραμανλίδικα, κριθαρώτο με μανιτάρια πορτσίνι, γραβιέρα Κρήτης και λάδι τρούφας, τηγανητό ρύζι με κοτόπουλο, γαρίδες και σόγια σος, σαλάτα κοτόπουλο με σάλτσα λαδολέμονο και φιστικοβούτυρο, αρνίσιο κεμπάπ, κλάσικ ιτς πιλάφ και ανιθοσαλάτα, πίτες Καισαρείας, πρασοκεφτέδες και, όπως πάντα, πολλές μπίρες! Ζήτω οι μικροζυθοποίες από την Κατερίνη (Vambeer και Olympos), την Αθήνα (Noctua), η θεσσαλονικιώτικη Sknipa, η Βολιώτισσα Molotov dry hopped αλλά και οι παλιές οι τιμημένες από Σαντορίνη και Κέρκυρα. Προσθέτεις και είκοσι ετικέτες σε κρασί σε ποτήρι και καταλαβαίνεις, ελπίζω, τι γίνεται εδώ: η μπιραρία που επέκτεινε τα όρια κι έσπασε τα φράγματα, εμμένει στην αρχική ιδρυτική της διακήρυξη εμπράκτως επί της κουζίνας: πως ζούμε σε έναν τόπο, που, αν τον ταξιδέψεις και τον ανακαλύψεις, θα πέσεις σε πρώτες ύλες σπάνιες κι εξαιρετικές. Και θα στήσεις σπονδές με πιάτα που 27 χρόνια τώρα λανσάρουν μια ελληνική μεσογειακή τέρψη αχτύπητη, που μόνο στους δυο «Ζύθους» μπορείς να γευτείς. Δέσποινα και Βασίλη, τα σέβη και τον θαυμασμό μου, φίλτατοι...
4) Στα τέσσερα NON Rooftop πάρτι – το πρώτο ξεκινά την Τετάρτη!
Στο «απόγειο» του ξενοδοχείου «Met», με pool lounge, νύχτα, γερανούς του λιμανιού απέναντι, πλοία φωταγωγημένα πιο μέσα, κοκτέιλ, στιλάτο κόσμο και Catz n Dogz για τη βραδιά ντεμπούτο. Μακράν η πιο highflying disco της Θεσσαλονίκης, πάντα με την αισθητική επιμέλεια του Ison και των λοιπών Reworkers, που τολμούν να «προκαλέσουν» την Τετάρτη, μιας και είναι στο DNA τους και το ρίσκο μα και η χαρά να προτείνεις κάτι, ξεκινώντας από εκεί που δειλιάζουν οι άλλοι. Respect φυσικά και στον Andreas –δεν υπάρχει πιο dance γενειάδα στη Θεσσαλονίκη– Athineos, που θα σαλπίσει πρώτος στην τελετή έναρξης!
5) Στον Θωμά Βελισσάρη και στον «Βίο του Ευστράτιου», που θα ταξιδεύει για καιρό εκεί έξω.
Μια παράσταση ωδή στην ελληνική... αποσπασματικότητα. Από το θέατρο Εταιρότητα, τον Θωμά και τους ηθοποιούς μαθητές του, που ανέβασαν ένα έργο-διαμάντι, που, ενώ ολοκλήρωσε το προηγούμενο ΣΚ, ακόμα παραμιλάει η πόλη: έξοχο κείμενο-κοφτερή ματιά και διήγηση με βιωματικές αφηγήσεις που ξεκινούν από τη Βροντού Πιερίας, πατρίδα του Βελισσάρη, και μέσω της νεοελληνικής «κουλτούρας» του επιχειρείν συνδιαλέγονται και συνομιλούν με τον «Θάνατο του Αρτέμιο Κρουζ» του Φουέντες, που συνδιαλεγόταν με τον «Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς» του Τολστόι. Εμβόλιμα, τα λαϊκά του Πασχάλη Τερζή, ο Διγενής Ακρίτας, ο κόσμος όλος. «Αποσπασματικότητα» έγραψα, γιατί, όπως λέει κι ο Θωμάς, «ποτέ δεν υπήρξαμε αφήγηση απερίσπαστη, είμαστε σπαράγματα αφηγήσεων, κι ίσως αυτό να είναι και το προτέρημά μας». Αυτοκαταστροφική ιλαροτραγωδία, ηθογραφία μιας απαίδευτης χώρας, σαρκασμός, περιπλάνηση, καθώς ο ήρωας Ευστράτιος, όπως τον αναπαριστούν, καθότι απών, οι διηγήσεις των συγχωριανών του, μοιάζει με «εθνική ταυτότητα», έτσι όπως μεταξύ φανταστικού και πραγματικού πλάθεται, ανασυγκροτείται και αναπαρίσταται από τη μνήμη. Χμ, μπορεί κι ό,τι « συνέβη» στις παραστάσεις στο Μπενσουσάν Χαν της οδού Εδέσσης στα Λαδάδικα να ήταν κι ό,τι πιο συγκλονιστικό γέννησε η εναλλακτική θεατρική σκηνή της πόλης.
6) Στον Τάσο Μαντζαβίνο για τα Μαυροπούλια του επί των Πόε και Μαλαρμέ, στο ΜΙΕΤ της Τσιμισκή.
«Το κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε». Τι έκθεση! «Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα έναν κρότο σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στην ξώπορτά μου». Δυο μεγάλα ποιήματα του σκοτεινού βαθέως ρομαντισμού μαυροφτερουγίζουν με μελάνια, σχέδια και χαρακτικά. Εξπρεσιονιστικά, ζωγραφικά, συνδέουν καλλιτέχνη Μαντζαβίνο και ποιητή Πόε σαν μια υπαρξιστικής αναζήτησης ανταλλαγή συναισθημάτων, σαν ένας διάλογος-αναπαράσταση με το διάσημο Μαυροπούλι σε ρόλο αγωγού. Σαν μια υπόσταση. Και στο παιχνίδι ανάμεσά τους παρεισφρέει κι ο Μαλαρμέ, που κι αυτός κάποτε με το «Ο τάφος του Έντγκαρ Άλαν Πόε» πέταξε μαζί του, πετάει μαζί τους. Ένα άνοιγμα στην αιωνιότητα, μια εικαστική dark wave σχεδίαση, που θα μπορούσε άνετα να πωλείται, πέρα από τη βιβλιοθήκη του ΜΙΕΤ, ως και στην πλατεία Ναβαρίνου, που ακόμα τα κορίτσια ψάχνουν για μπλουζάκια με τον Μπράντον Λι και τα αγόρια με το ρίμελ στα μάτια φορούν στάμπες Nine Inch Nails.
