Η Μανίνα Ζουμπουλάκη μας ξεναγεί στο «ΗΟΜΕ», το νέο σπίτι της «Σχεδίας», του περιοδικού των αστέγων της Αθήνας
Στο «ΗΟΜΕ» απασχολούνται (πραγματικά!) άνθρωποι που δεν έχουν δικό τους σπίτι – οι άστεγοι της Αθήνας, που καταφέρνουν να βρούνε «κάτι να κάνουν» εδώ, κι ένα καταφύγιο, ή ένα συμβολικό σπίτι: από το ταβάνι κρέμονται έργα Τέχνης, σπιτάκια, φωτιστικά και κατασκευές από ανακυκλωμένα υλικά, από πολτοποιημένα τεύχη της «Σχεδίας», από σκουπίδια που περνάνε δεύτερη νιότη. Τις εταζέρες στολίζουν νόστιμα κοσμήματα, μπιμπελό και είδη σπιτιού φιλοτεχνημένα από τα χέρια αστέγων, με ανάλογα υλικά. Το «ΗΟΜΕ» είναι μια μόνιμη μίνι έκθεση που έχει να κάνει με το σπίτι, ή μάλλον με την έλλειψή του. Πήγα να πω «με την απουσία του», λες και το σπίτι είναι πρόσωπο, που δεν είναι – αλλά μόλις ξεπεράσουμε τη λεπτομέρεια, το «λάθος», καταλαβαίνουμε όλοι για πόσο μεγάλη απουσία πρόκειται.
Η Αθήνα έχει γύρω στους 2.000 άστεγους (1.700, στα επίσημα στοιχεία), από τους οποίους οι 413 είναι απόφοιτοι λυκείου. Οι 210 είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ-ΤΕΙ, οι 26 έχουνε κάνει μεταπτυχιακό. Υπολογίζονται κοντά στις 14.000-15.000 συνολικά οι άστεγοι στην Ελλάδα – λιγότεροι από τη Σουηδία, που τόσο τη λιβανίζουμε (πάνω από 35.000 άστεγοι). Τα ξεσκόνισα τα στοιχεία όσο έψαχνα το προ-τελευταίο βιβλίο μου («Άκουσέ με») που έχει θέμα τους άστεγους της Αθήνας. Τα στοιχεία είναι ανατριχιαστικά, και όσοι φορείς ή ιδιώτες προσπαθούν να κάνουν κάτι για τους άστεγους είναι αξιοθαύμαστοι.
Στο «ΗΟΜΕ», λοιπόν, στο οποίο απασχολούνται δημιουργικά οι πωλητές της «Σχεδίας», του περιοδικού των αστέγων, στο «ΗΟΜΕ» και πάλι, Δημόσιες Σχέσεις κάνει η Ντόση Ιορδανίδου, χρόνια συνάδελφος από τις χλιδάτες εποχές των περιοδικών, και μουσική επιμέλεια κάνει ο Γιάννης Νένες, ο Καλύτερος Ραδιοφωνικός Παραγωγός του Κόσμου, και ο πιο μουσικοφίλ, έβερ. Αισθάνομαι περήφανη και για τους δύο φίλους μας, που ασχολούνται με κάτι τόσο ουσιαστικό, από την καλή τους την καρδιά – επειδή αγαπούνε την πόλη και τους ανθρώπους της. Όλα αυτά ίσως δεν έχουν σημασία για σας, ίσως αυτό που μετράει είναι η στρέιτ πραγματικότητα: το «ΗΟΜΕ» είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, πολύ ζεστό και αφράτο σαν σπιτικό κέικ, με πολύ όμορφη μουσική και ατμόσφαιρα, με έργα που μπορείτε να αγοράσετε ή να χαζέψετε… και με πολύ καλό φαγητό. Σου έρχεται σαν έξτρα πόντος το φαγητό, παρόλο που το μενού έχει επιμεληθεί ο θεός Λαζάρου ο ίδιος – είναι εξαιρετικό σας λέω. Ο ξιφίας καπνιστός (6 ευρώ) είναι αριστούργημα, η κολοκυθόσουπα με άρωμα πορτοκαλιού (4 ευρώ) επίσης, η κινόα με μελιτζάνα είναι καταπληκτική, ο πουρές φάβας τα ίδια και καλύτερα. Έβαλα ενδεικτικά τιμές για να πάρετε μια ιδέα – όλα είναι πολύ λογικά, εκτός από πολύ ωραία και σπέσιαλ.
Εικόνα από μια πρόβα τζενεράλε. Οι εκπαιδευόμενοι στην κουζίνα (πρώην πλέον πωλητές της «σχεδίας» στην συντριπτική τους πλειοψηφία), με τον εκπαιδευτή τους, συνεργάτη του σεφ κ. Λευτέρη Λαζάρου, κ. Γιάννη Υφαντίδη
Φυσικά κανένας δεν βγαίνει για καφέ ή για φαγητό επειδή θέλει να κάνει μια καλή πράξη, όλοι ξεκουνιόμαστε με την ελπίδα ότι θα περάσουμε ωραία, θα δούμε αγαπημένους φίλους, θα τσιμπήσουμε κάτι αλλιώτικο… και εδώ στο «ΗΟΜΕ» αυτά ακριβώς συμβαίνουν. Δοκιμάστε το όταν ξανα-βρεθείτε στο κέντρο και θα γίνει στέκι σας, όπως όλα τα ωραία μέρη που θυμίζουν σπίτι...
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
10°
