Adolescence: Μια ωμή καταγραφή της κοινωνίας σε μόνιμη εφηβεία
Adolescence: Η νέα, κοινωνική σειρά του Netflix δεν γίνεται να αφήσει κανέναν θεατή ανεπηρέαστο. Οι λόγοι, κατά τη γνώμη μου, είναι πολλοί και δεν αφορούν αποκλειστικά την υπόθεση που εκτυλίσσεται στην οθόνη μας.
Adolescence: Μια τολμηρή ματιά στη νεανική βία και τις κοινωνικές της ρίζες
Στη συγκεκριμένη σειρά η περίοδος της εφηβείας σε μεγάλο βαθμό δαιμονοποιείται, παρουσιάζεται όχι ως μια κοινωνικά κατασκευασμένη ‘γέφυρα’ που ενώνει την παιδική ηλικία με τη νεότητα (στις μέρες μας ξεκινά όλο και νωρίτερα ακολουθώντας την γρήγορη βιολογική ωρίμανση των παιδιών), αλλά σαν τη «μετάβαση σε μια ξένη χώρα» με τους δικούς της -παράλογους- κανόνες, από την οποία δεν επιβιώνουν και δεν επιστρέφουν όλοι.
Δεν αφορά όμως μόνο ένα ηλικιακό στάδιο: μπορεί να συμβολίζει την μεταβατική, επισφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Βρετανία μα και η Ευρώπη ολόκληρη, έναν κόσμο όπου τα παιχνίδια δύναμης και ο εκφοβισμός κυριαρχούν καθώς οι κανόνες αλλάζουν διαρκώς, χωρίς προειδοποίηση, από τον πιο ισχυρό.
Κατά τη διάρκεια της εφηβείας το άτομο παίρνει μια πρώτη γεύση για το πώς λειτουργούν τα πράγματα κυρίως μέσω της σύγκρισης με τους άλλους, δεν έχει άλλωστε ακόμα συνειδητοποιήσει τις δικά του ταλέντα, τις δικές του αδυναμίες και δυνατότητες.
Οι έφηβοι συχνά συγχέουν τις αληθινές τους ανάγκες με επίπλαστες επιθυμίες επιβεβλημένες από τις βιομηχανίες της διαφήμισης και της μόδας, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στις δηλώσεις και τις πράξεις του κάθε ‘ειδικού’ ή σελέμπριτι που προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Όπως είναι αναμενόμενο, στην εποχή μας, που ο λόγος βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση, η καλή εκπαίδευση προσφέρεται μόνο σε λίγους -στη Βρετανία περιορίζεται στα ελίτ σχολεία όπου φοιτά η αριστοκρατία- και ο γρήγορος πλουτισμός, με όποιο τίμημα, αποτελεί ένα μοτίβο που επανέρχεται στους στίχους της ραπ μουσικής, οι έφηβοι θεοποιούν την εικόνα.
Ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Δικτύωσης που στις μέρες μας έχουν «αναλάβει» την διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των εφήβων, υποκαθιστώντας τους απόντες κηδεμόνες και το ελλιπές σύστημα εκπαίδευσης, σχολιάζεται αρκετές φορές στο σήριαλ με αναφορές μάλιστα σε συγκεκριμένους ινφλουένσερ (όπως ο περίφημος πρώην επαγγελματίας κικ μπόξερ Άντριου Τέιτ) που μεταλαμπαδεύουν στα εφηβικά υπό διαμόρφωση αγορίστικα μυαλά το μίσος τους για τις γυναίκες, μολύνοντάς τα με περίσσευμα τοξικής αρρενωπότητας.
Οι δημιουργοί της σειράς αποφεύγουν ωστόσο τα διδακτικά συμπεράσματα και πολύ σωστά πράττουν: κάθε βίαιο περιστατικό που προκαλείται από έφηβο είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και όσο και αν φαίνεται σαν μια αυθόρμητη πράξη της στιγμής, ένας παροξυσμός του οποίου ο δράστης λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει πού θα οδηγούσε, χτίζεται μέσα στα χρόνια και φτάνει σταδιακά στην κορύφωσή του, καταλήγοντας, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και στο φόνο.
Δεν θα ήταν μάλλον υπερβολή να ισχυριστώ ότι η σειρά Adolescence αποτελεί έναν καθρέφτη της εποχής μας, αφού όλοι μπορούμε να δούμε σε αυτήν αντανακλάσεις της κοινωνίας μας ή και του στενότερου περιβάλλοντός μας.
Πρόκειται για μια κοινωνία σε κατάσταση μόνιμης εφηβείας: παρορμητική, ανώριμη, βαθιά ανταγωνιστική, με άγχος επικράτησης, εμμονή στην εικόνα και τάσεις μιμητισμού, μια κοινωνία εθισμένη στα social media που εκφράζει τα πάθη και τα συναισθήματά της -τη λύπη, την χαρά, τη διέγερση, το θυμό, το φθόνο, την απελπισία - μέσω του σώματός αφού η ικανότητα αποτελεσματικής άρθρωσης των όσων σκεφτόμαστε και νιώθουμε είναι πλέον προνόμιο των μεγαλύτερων γενεών, ενώ στους νέους έχει δυστυχώς περιοριστεί επικίνδυνα.
Φαίνεται ότι στις μέρες μας η εφηβεία δεν χαρακτηρίζεται ως τέτοια μόνο λόγω της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου που καταλαμβάνει στον κύκλο του ανθρώπινου βίου, αλλά και εξαιτίας του λάιφσταιλ που υιοθετούμε, ανεξαρτήτως της χρονολογικής ηλικίας μας -είναι τελικά ένα ‘ state of mind.’
Η σειρά που πραγματεύεται, τόσο τρυφερά και ειλικρινά, το ζήτημα της πολυγαμίας έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Βερολίνο το 2020, αλλά πριν λίγο καιρό ήρθε στο Cinobo
19°
