Adolenscence κι ό,τι καταλάβει ο καθένας

Adolenscence/Εφηβεία.. Μια σειρά με τέσσερα επεισόδια. Μπορείς να την «καταναλώσεις» μονορούφι. Έτσι κι αλλιώς δεν σου αφήνει περιθώριο να ξεχαστείς, να κοιτάξεις αλλού, να χάσεις έστω και μια λέξη. Δεν υπάρχει σκηνή που περισσεύει, διάλογος που ρίχτηκε κατά λάθος ή για να σπρώξει το χρόνο. Σε αρπάζει από τα μούτρα με το που ξεκινάει. Με το ξημέρωμα οπλισμένοι αστυνομικοί σπάνε την πόρτα ενός κανονικού σπιτιού, (κανονικού από την άποψη ότι δεν είναι σπίτι σε εξαθλιωμένη γειτονιά, ούτε καμιά έπαυλη όπου τρώνε με χρυσά κουτάλια), για να συλλάβει ένα δεκατριάχρονο που κατηγορείται για τον φόνο μιας συμμαθήτριάς του. Το δεκατριάχρονο, Τζέιμι, που ξεπροβάλει από τα σκεπάσματα δεν έχει το πρόσωπο κάποιου σκληρού κολωπετσωμένου έφηβου, παρά είναι μια σαστισμένη αθωόφατσα που έχει ακόμα τα κόκκινα μάγουλα της παιδικής ηλικίας, και επιπλέον κατουριέται πάνω του από το φόβο του. Του δίνουν να αλλάξει παντελόνι, και καθώς τον τραβολογάνε έξω από το σπίτι, τη μια φωνάζει το μπαμπά του, και την άλλη ότι είναι αθώος.

Αυτό το «αθώος;» θα μας πάει μέχρι το τέλος. Υπάρχει βίντεο, σε αυτό στηρίζεται η σύλληψή του. Τι να κάνει όμως ένα βίντεο όταν το κοιτάζει ένας πατέρας. Υπάρχει αυτό που βλέπει κι αυτό που πιστεύει για το παιδί του. Σημειωτέον ότι εμείς οι θεατές δεν βλέπουμε το βίντεο. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς βλέπουν. Εμείς ακούμε τον μικρό που αρνείται στην κατηγορία. Τον πατέρα που τον ρωτάει. Πες μου την αλήθεια. Τον μικρό που απαντάει. Δεν το έκανα.

Κι ύστερα έρχεται το σχολείο. Είναι καταπληκτικό το ότι μέσα σε ελάχιστα πλάνα καταφέρνει, αν είσαι ενήλικος, να σε κάνει να χαρείς που δεν είσαι πια μικρός, που δεν χρειάζεται να βρεις μια θέση στο σημερινό σχολείο, ανάμεσα σε αυτά τα σκληρά, πλάσματα, που ούτε ο θάνατος της συμμαθήτριάς τους (Κέιτι) κατάφερε να τα μαλακώσει.

Ο θάνατος είναι μια ακόμα συνιστώσα που μπαίνει στη μέση, αλλά όχι στα πλάνα του σχολείου. Μπαίνει στη συνέχεια, στην συνεδρία του Τζέιμι, με την ψυχολόγο, όταν αυτή προσπαθεί να καταλάβει αν συνειδητοποιεί το παιδί, που ακόμα αποκαλεί την νεκρή συμμαθήτρια σκρόφα, αν πραγματικά καταλαβαίνει τι σημαίνει ότι η συμμαθήτριά του είναι νεκρή. Ότι πέθανε. Καταλαβαίνει στα δεκατρία του τι πραγματικά σημαίνει να είσαι νεκρός, αυτός που σαν κάθε δεκατριάχρονο έχει δει εκατοντάδες εικονικούς θανάτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μικρός ρωτάει την ψυχολόγο, «γιατί τη λες νεκρή». Για να λάβει την απάντηση «Επειδή είναι».

Το επεισόδιο στο σχολείο και το επεισόδιο που περιγράφει τη συνεδρία του Τζέιμι, με την παιδοψυχολόγο, αν είσαι ενήλικος και γονιός ταυτόχρονα, σου δένει κόμπο την ψυχή. Αυτά τα πλάσματα, αυτά τα καημένα πλάσματα, πόση χαραμισμένη αθωότητα καταθέτουν στο διαδίκτυο, όπου έρχονται σε επαφή με μια σεξουαλικότητα για την οποία δεν είναι ακόμα έτοιμα, είτε είναι κορίτσια είτε αγόρια. Εδώ πρόκειται για αγόρι. Ένα αγόρι με έναν πατέρα του παλιού καιρού, για τον οποίο ο ανδρισμός είναι κάτι καθοριστικό και ταυτόχρονα απαραβίαστο. Υπάρχει μια σκηνή όπου ο αστυνομικός κάνει σωματική έρευνα στο γυμνό αγόρι. Εννοείται ότι δεν βλέπουμε το γυμνό αγόρι, παρά μόνο το πρόσωπο του πατέρα του, τον τρόπο που συσπάται, ενώ ακούμε τη φωνή του αστυνομικού που δίνει παραγγέλματα στο αγόρι πώς να σταθεί, πώς να σηκώσει ψηλά το όσχεο, πως και προς τα πού να γυρίσει. Είναι σωματικό αυτό που συμβαίνει στον πατέρα, μοιάζει να τον παραβιάζουν εκεί που δεν αντέχει να παραβιαστεί.

Πριν τη σκηνή με τον πατέρα, κατά την επίσκεψη των αστυνομικών στο σχολείο μαθαίνουμε για τη σχέση που έχουν τα δεκατριάχρονα με το σώμα τους, ή καλύτερα με την εικόνα τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα αγόρια με τον ανδρισμό τους. Όλη τη δουλειά την κάνει το ίνσταγκραμ. Ένας κόσμος για τον οποίο εμείς οι ενήλικοι δεν έχουμε ιδέα. Δεν έχουμε ιδέα για τη δύναμη ενός emoji κάτω από μια φωτογραφία ή από ένα σχόλιο. Δεν έχουμε ιδέα ότι τα emoji κατατάσσουν τα ανήλικα σε κατηγορίες κι ότι αυτές οι κατηγορίες καθορίζουν τη θέση τους στην πραγματική ζωή. Το ίνσταγκραμ έχει αποφανθεί. Η κατηγορία που ισχύει είναι 20/80. Που σημαίνει ότι το 80% των κοριτσιών επιθυμεί το 20% των αγοριών. «Έτσι είναι» αποφαίνεται τελεσίδικα το αγόρι στην παιδοψυχολόγο. Δεν αμφιβάλει. Το διαδικτυακό κοινό, ο δικός του μικρόκοσμος τον έχει κατατάξει. Ο ίδιος είναι στα αζήτητα. Όλα τα emoji κάτω από το σχετικό σχόλιο το πιστοποιούν. Κι είναι μόνο 13 ετών. Και ακολουθεί μοντέλα, μεγάλες γυναίκες. Απέναντι σε αυτές προσπαθεί να ορθώσει το εφηβικό-ανδρικό του ανάστημα.

Κι υπάρχει η πιο πικρή από τις φράσεις του πατέρα. «Ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του, νόμιζα πως ήταν ασφαλής». Και ο διάλογος ανάμεσα στους γονείς. «Τι λάθος κάναμε». Ούτε εμείς ούτε εκείνοι μπορούμε να βρούμε το λάθος, είναι η αλήθεια. Μεγάλωσαν δυο παιδιά. Εμείς μεγαλώσαμε και το άλλο παιδί λένε. Η μόνιμη συνθήκη. Δυο παιδιά στην ίδια οικογένεια, μια οικογένεια χωρίς κάποια ιδιαίτερη παθογένεια. Αντίθετα θα τους χαρακτηρίζαμε καλούς και στοργικούς γονείς. «Ίσως έπρεπε να προσπαθήσουμε παραπάνω λένε». Κι αυτό το αρθρώνουν παρά τις υποδείξεις της ψυχολόγου που τους παροτρύνει να μην έχουν ενοχές. Μα και πάλι καταλήγει η μητέρα, «Εμείς τον αναθρέψαμε. Ίσως έπρεπε να προσπαθήσουμε παραπάνω» Κι ο καθένας μας, μπορεί να θρηνήσει με το δικό του τρόπο αυτό το παραπάνω.